“มีเพียงเจ้านี่แหละ ทึกทักเอาเองว่าหางของอสรพิษงดงาม ข้าว่าความคิดเจ้าน่าจะมีปัญหา...”
“ข้าว่าข้ามีสหายแล้วล่ะ” นางหัวเราะชอบใจ ซุกซบลงบนไหล่สามี พร้อมนัยน์ตาฉ่ำปรือ ประจวบเหมาะพอดีได้ยินเสียงเคาะประตู สตรีผู้หนึ่งพรวดพราดเข้ามา
“มาได้จังหวะพอดี ท่านเคยชิมผลไม้นี้หรือไม่? ท่านแม่...”
“ไม่... ข้าไม่อยากกิน” มารดาเพิกเฉยใส่ลูกสะใภ้ นางเข้ามาเปลี่ยนอาภรณ์เป็นสีฟ้า ทำผมของนางให้ดูสวยสง่า เพื่อที่จะกลับไปหาท่านแม่ทัพผู้ใจแข็งกับนางเสียเหลือเกิน นางวางตะกร้าสานที่หอบมาลงบนโต๊ะ ด้วยสีหน้ารื่นเริงเป็นอย่างมาก ยามเอ่ยกับบุตรชาย
“อู่เฉิน... แม่เอาขนมมาฝากเจ้า เจ้าต้องชอบแน่ ๆ มันหวานอร่อย”
“เผื่อเงินตำลึงของท่านแม่ไม่พอ ท่านนำไปใช้ได้ ข้าคงใช้ไม่หมด”
“งั้นข้าไม่เกรงใจ...” มารดาละศักดิ์ศรีของนางลงเมื่อเงินสำคัญกว่า มือคว้าก้อนเงินแล้วเดินออกไป ไม่ลืมดื่มน้ำผลไม้ของลูกสะใภ้เสียด้วย นางก็คงไม่ได้
