บทที่ 18 สัญญาซื้อขายกับแคว้นอู่
เช้าวันใหม่คงไม่มีใครหน้าระรื่นเท่าชิงเหยียนอีกแล้ว ศาลาริมสระบัวที่ประจำมีชิงเหยียนและอาหนิงนั่งอยู่ เสียงเพลงภาษาที่ไม่คุ้นเคยดังออกมาจากผู้เป็นนายทำให้อาหนิงฟังอย่างสนใจแม้ว่าจะไม่เข้าใจแต่รับรู้ได้ว่ามันเพราะเพียงใด
“มองงง~~~ เขามีกล้ามสวยพี่จึงได้มองงง~~~หากกล้ามไม่สวยพี่จะไม่มอง พี่จะไม่จ้องให้เสียงสายตาาาา~~~~” เพลงภาษาไทยที่ชิงเหยียนร้อง อ่า! วันคืนช่างเร่าร้อน มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ!
“เพราะมากเลยเจ้าค่ะ มันแปลว่าอะไรหรือเจ้าคะ” ชิงเหยียนมองสายตาคาดหวังของอาหนิงใบหน้าเทิดทูนอย่างจริงใจทำให้ผู้เป็นฮองเฮาทำหน้าปั้นยาก
“เอ่อ มันเป็นเพลงจากแดนไกลน่ะ ความหมายประมาณว่าชีวิตช่างสงบสุขน่ะ” ชิงเหยียนเอ่ยไปพลางมองไปทางอื่นอย่างมีพิรุธแต่อาหนิงที่ใสซื่อก็เบิกตากว้างเชื่ออย่างสุดหัวใจโดยไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย
อาหนิงเราขอโทษเนื้อเพลงนี้มันไม่เหมาะกับเด็กน้อยใ
