บทที่ 13 แมงมุมแม่ม่าย
ชิงเหยียนมองเขาม้าโลกันตร์ในมือมันเป็นเขายาวไม่ถึงศอกสีดำสนิทแผ่รังสีความตายออกมาตอนนี้ส่วนผสมเหลือแค่พิษของแมงมุมแม่ม่าย ในมิติลี่จือกำลังนอนเล่นกับเหล่าหมาป่าร่างของท่านเต่ายังอยู่ที่เดิมมันไม่ได้มีท่าทีว่าจะสลายหายไปเลยสภาพยังเหมือนเดิม
“เจ้าคิดอะไรอยู่” ตุ๊กตาไม้เดินมา ชิงเหยียนมองอีกคนที่พยายามปีนขึ้นมาที่ตักตัวเองเพราะร่างกายที่แตกต่างกันทำให้เกิดเป็นภาพน่าขำชิงเหยียนหัวเราะมองจนหนิงหลงปีนขึ้นมานั่งได้สำเร็จ ร่างไม้กอดอกราวกับบอกว่าเรื่องแค่นี้มันง่าย ๆ สำหรับตน
“เราแค่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับร่างของท่านจิตวิญญาณเต่าล้านปีดี” ถ้าเอาไว้แบบนี้มันก็ไม่ดีเท่าไหร่แต่ถ้าจะเอาไปฝั่งชิงเหยียนก็รู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าร่างท่านจะไม่สลายแต่ถ้าเกิดมีสัตว์ตัวอื่น ๆ มาทำสกปรกคงไม่ดี
ลี่จือบินพุ่งมาเสนอความคิดอย่างตื่นเต้น ชิงเหยียนมองเพื่อนตัวเล็กปีกใสกระพืออย่างรวดเร็ว
