บทที่ 15 ร้านเถาจื่อ
“ฝ่าบาทฟื้นแล้ว!” ข่าวลือกระจายไปอย่างรวดเร็วทั่ววังไม่นานนักก็รู้กันทั้งแคว้นชาวบ้านต่างยิ้มอย่างมีความสุขความหวังถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ชิงเหยียนนั่งอยู่ที่สระบัวอย่างเบื่อหน่ายความคิดวันนี้เขาอยากออกไปสำรวจรอบ ๆ เมืองเย่อีกครั้งแต่ก็ถูกห้ามไว้เหตุผลคือชิงเหยียนทำงานหนักมามากแล้วให้พักผ่อน จากปกติที่ทำนั่นทำนี่อยู่ตลอดพอมาว่างแบบนี้รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเลย
“เจ้าเอาแต่ถอนหายใจเป็นอะไรรึ” ลี่จือบินอยู่ข้าง ๆ ในมือมีท้อลูกใหญ่ผ่านมาแค่เดือนเดียวต้นท้อเติบโตออกผลอีกรอบรสชาติหวาน นึกถึงแยมเลย..โลกนี้จะมีแยมไหมนะ
“เราเบื่อ” ถ้าเป็นโลกก่อนถ้ามีโทรศัพท์ก็อยู่ได้ทั้งวันแล้วแต่ที่นี่ไม่มีแม้จะอยากได้แต่บอกเลยว่าสร้างไม่เป็นพนักงานธรรมดาจะเอาความรู้ไอทีมาจากไหน
“เจ้ากินท้อสิจะได้ไม่เบื่อ”
“ใครจะกินได้ทั้งวันเหมือนเจ้า” ชิงเหยียนส่ายหัวทั้งที่ตัวนิดเดียวแต่กินท้อวันละหลาย ๆ
