4.ความบังเอิญ
1291 คำ
หลังจากสามสาวท่องธรรมชาติ เล่นน้ำ ปั่นจักรยาน ปีนต้นไม้ ไต่หน้าผาจำลอง ให้อาหารม้า ให้อาหารวัวจนสาแก่ใจ ทั้งสามสาวจึงได้กลับมายังที่พักที่พี่ชายเตรียมไว้ให้ เพื่อพักผ่อนค้างคืนหนึ่งคืนเพราะผู้ปกครองโทรมาสั่งสำทับเนื่องจากเป็นห่วงเรื่องการเดินทาง อีกทั้งทริปนี้ยังไม่บรรลุนิติภาวะกันสักคน เพียง 18-19 ปีเท่านั้น
"แกร สนุกอ่ะ อุบไว้เชียวนะ มีของดีก็ไม่บอก บรรยากาศดี สถานที่เที่ยวเพียบ เก็บซ๊ะเงียบกริ๊บเลยนะยะหล่อน" ใบเตยแกล้งเย้าเพื่อนเบา ๆ
"แหม่ ก็นะ ของดี ไรดีก็ต้องมีอุบไว้ก่อนดิ อยากอยู่นาน ๆ ปะละ จะหาให้...อือ....แบบฟาร์ม ๆ ป่า ๆ ธรรมช๊าติธรรมชาติน่ะนะ..เอามั๊ย?" นุชธิดาแหย่กลับ
"ไร มีป่ากว่านี้อีกหรือ?" ใบเตยเอ่ยถามอย่างสงสัย
"มีดิ่ อยู่สระบุรีเหมือนกัน แต่คนละอำเภอ สนมั๊ย เรียนจบอยากไปเป็นสัตวแพทย์ประจำใจเจ้าของฟาร์ม..เอ้ย..ประจำฟาร์มมั๊ย ได้น๊า..ฝากให้ได้..สบ้าย" นุชธิดาคุยโว
"วู้ยยย กุเบื่อคนขี้คุยวุ้ย แม่คนกว้างขวาง มึงถามพี่พสุรึยัง มึงจะฝากงานให้เพื่อนเพิ่งขึ้นปีสองเนี่ยนะ กุละเชื่อมึงเลยอิแองเจิ้ล" ต้องตาสัพยอกอย่างอดใจไม่ไหว
"แต่กุว่ากุอยากอยู่ใกล้ ๆ พี่ต้นข้าวว่ะ ไม่อยากไปไหนไกลอ่ะ คิดถึง" ใบเตยเปรย ๆ
"กุว่ามึงคิดถึงฝีมือทำกับข้าว ฝีมือการรีดผ้า ขับรถ บริการ ฯลฯ มากกว่าว่ะ" ต้องตากล่าวตามที่ได้แอบเก็บข้อมูลมา
"มึงก็ รู้กุอิก หมดเลยทีนี้ อย่าได้เที่ยวพูดไปนะมึง กุอายเค้า" ใบเตยปราม
"เออ กุจะเหยียบให้จมเลยว่ามึงทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง/เออ กุด้วย" ต้องตากล่าวรับคำ (ไปงั้น)/นุชธิดาสมทบ
"หึหึ" เป็นเสียงนุชธิดาที่หัวเราะในลำคอ
《สองสาวที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่ก งง ระแวง ระคน สงสัย》
ด้านสัตวแพทย์หนุ่มต้นข้าว
หลังจากตกปากรับคำจะมารับงานเป็นสัตวแพทย์ประจำคอกสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม และนัดคุยงานเบื้องต้นกับนายจ้างคนใหม่เสร็จแล้ว จึงขอตัวกลับไปเคลียร์เรื่องคลินิก เพื่อเตรียมตัวสำหรับที่ทำงานใหม่ เขาขับรถออกจากออฟฟิศของนายจ้างคนใหม่อย่างช้าเพราะยังอยากซึมซับบรรยากาศสดชื่นร่มรื่นต่ออีกสักหน่อย
ปริ๊น! แต่ระหว่างกำลังขับรถออกมาก็มีเสียงแตรจากรถหรูบีบแตรใส่เขาและขับมาตัดหน้าเขาอย่างจงใจ
ปึ่ก กรึ่บ เสียงเปิดและปิดประตูรถ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกรถของเขา
"ลงมาเดี๋ยวนี้พี่ข้าว มาทำไรแถวนี้" ใช่แล้วสุรเสียงนี้ไม่มีใคร เนื่องจากสาวเจ้าใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่มีฮู๊ด สวมแว่นตาดำทำให้เขาไม่แน่ใจว่าเป็นน้องสาวตัวดีของเขา ประกอบกับสถานที่ที่น้องสาวของเขาไม่น่าจะมาได้
"อ้าว เตยเองเหรอ มาทำอะไรที่นี่ หนีเที่ยวเหรอ ไม่ฝึกเข้าเคสที่คลินิกหล่ะ" ต้นข้าวถามน้องสาวเป็นชุด
"พอ พอก่อนค่ะ เคสน่ะเดี๋ยวกลับไปค่อยไปฝึก อย่าเพิ่งซักค่ะคุณพ่อ น้องมาเที่ยวที่นี่เป็นฟาร์มของพี่ชายยัยนุชมัน มันเอารถมาเอง กะว่าจะมาเช้าเย็นกลับเลยไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่พอมาแล้วป๊ากับม๊าของมันโทรบอกไม่ให้กลับให้นอนหนึ่งคืนค่อยกลับค่ะ แล้วหนูไลน์บอกก็ไม่อ่าน กะว่าจะโทรหาอยู่" สองสาวที่เดินตามมาติดรีบยกมือไหว้พี่ชายเพื่อนอย่างไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดี ตัวใครตัวมันล่ะหว่าทีนี้
"แล้วยังไง จะกลับพร้อมพี่หรือจะอยู่กับเพื่อน?" ต้นข้าวถามน้องสาวกลับ ในขณะที่แดนชลและปกป้องตามมาสมทบและได้ยินบทสนทนาของเด็ก ๆ พอดี
"พักที่นี่สักคืนเถอะครับ/ใช่พีระ พักเรือนพักของอาจารย์ก็ได้ เสื้อผ้าของผมใส่ได้เลย ชุดโกนหนวด แปรง แปรงฟันมีชุดใหม่ในตู้เก็บของ" ประโยคแรกแดนชลกล่าว ประโยคหลังปกป้องสำทับ
"เอ่อ เอางั้นก็ได้ครับ" ต้นข้าวตามน้ำเพราะไม่อาจขัดความปรารถนาดีของทั้งสองได้
"เยส✊" ใบเตยยกกำบั้นระดับอก แสดงว่าถูกใจอย่างมาก ส่วนคนพี่ได้แต่หน้าตึงถอนหายใจพรื่ดใหญ่
"ส่วนเรา ป๊าสั่งพี่ให้คนรถที่นี่ขับรถไปส่งพวกเราพรุ่งนี้ไม่ให้ขับรถกลับเอง เข้าใจ๊" สามสาวได้แต่ทำหน้าจ๋อย
"ก็ต้องตามนั้นมั๊ยล่ะ" นุชธิดาพูดลอยลมไปงั้น
"อย่ามาพูดแบบนี้ เราน่ะมีความผิดหลายกระทงอยู่นะ" แดนชลปราม
ด้านต้องตา
สายเรียกเข้า กันตพงษ์ (กันตพงษ์คือคู่หมั้นคู่หมายที่ฝ่ายชายเฝ้าปองรักมาตั้งต้องตายังเป็นเด็กแล้วค่ะ รี๊ดสามารถหาอ่านได้ในเรื่อง #แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย# ได้นะคะ ????
ต้องตา: ค่า พี่กัน (เสียงอ่อย ๆ)
กันตพงษ์: ทำไมตอบเสียงอ่อย ๆ เป็นอะไร
ต้องตา: ไม่ได้เป็นอะไรค่า
กันตพงษ์: มีอะไรจะบอกพี่มั๊ย
ต้องตา: แฮร่ ..พี่กัน..หนูอยู่ที่แก่งคอยกับเพื่อน มียัยนุช ยะ...
กันตพงษ์: ไปทำอะไรที่นั่น แล้วบอกคุณแม่กับพี่ชายเราหรือเปล่า
ต้องตา: ........(เงียบ) ไม่รู้จะตอบยังไง ยืนสตั้น น้ำตาซึม
กันตพงษ์: ต้อง ต้อง ยังอยู่หรือเปล่า อย่าเงียบ
แดนชลที่อยู่ในสถาณการณ์พอดีจึงเข้ามารับโทรศัพท์จากมือของต้องตาไปคุยแทนเสียเอง
แดนชล: สวัสดีครับ ผมเป็นพี่ชายนุชธิดา และเป็นเจ้าของที่นี่ครับ ใจเย็น ๆ นะครับ ก่อนอื่นผมต้องขอโทษแทนน้องสาวของผมด้วยที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปหมด แต่เด็ก ๆ ไม่ได้เหลวไหลนะครับ ก็เล่นน้ำ ให้อาหารสัตว์ ปั่นจักรยานเล่นอยู่ในสายตาตลอดครับ ตอนนี้น้องน่าจะสำนึกอยู่น่ะครับยืนนิ่งน้ำตาซึมเลย
กันตพงษ์: ช่วยบอกพิกัดผมหน่อยครับ ผมจะไปรับคนของผม
นุชธิดาสะกิดแขนพี่ชายแล้วชี้มาที่ตัวเอง แล้วแบมือขอโทรศัพท์ที่มีกันตพงษ์อยู่ในสาย
นุชธิดา: อะ เอ่อ พี่กันคะ นุช เองค่ะ คือนุชขอโทษค่ะที่ไม่คิดหน้าคิดหลัง ตั้งใจจะมาเช้าเย็นกลับ แต่พอดีป๊ากับม๊าให้นอนนี่คืนนึงค่ะ ก็เลย
กันตพงษ์: ก็เลยอะไร
นุชธิดา: ก็เลยกะว่าจะโทรบอกผู้ปกครองของแต่ละคนค่า (หน้าจ๋อย น้ำตาซึม)
แดนชลเห็นท่าไม่ดีจึงเอาโทรศัพท์มาคุยเสียเอง
แดนชล: ผมว่าเราเริ่มใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลแล้วนะครับ เด็ก ๆ สำนึกผิด ยืนซึมกันไปตาม ๆ กันแล้วครับ เอาเป็นว่าผมจะส่งโลเคชั่น จากโทรศัพท์เครื่องนี้ไปให้คุณนะครับ ถ้าคุณจะมารับคนของคุณก็แล้วแต่เลยนะครับ สวัสดีครับ แดนชลตัดบท
《ต้นข้าวข้าวที่อยู่ในเหตุการณ์ได้แต่ทึ่งในภาวะผู้นำ การตัดสินใจ และขณะเดียวกันก็ปกป้องน้อง ๆ กลาย ๆ ของนายจ้างคนใหม่อ้อไม่ซิคนแรกของเขาซิ่ถึงจะถูก เขารู้สึกชอบนายจ้างคนนี้ของเขาเสียแล้วซิ เขาคิดในใจ》
- ผู้เขียน
