กลับเข้ามาในโรงอาหาร คชาก็พูดคุยกับพี่ชิณณ์ประหนึ่งสนิทสนมกันมาก แต่เอาจริงๆ ต้องบอกว่าเป็นพี่ชิณณ์ต่างหากที่ชวนคุย คชาก็แค่เออออรับคำไป ส่วนใหญ่จะพูดตะกุกตะกักชวนให้น่ารำคาญ หน้าแดง เกาหูเกาคอวุ่นวายไปหมด เห็นแล้วผมล่ะหมั่นไส้ และคงมีแต่ผมเท่านั้นแหละที่รำคาญเพราะพี่ชิณณ์เอาแต่หัวเราะกับท่าทางพวกนั้นแล้วก็บอกว่าคชาดูเป็นหนุ่มขี้อายผิดกับภาพลักษณ์โดยสิ้นเชิง
ก็แน่ล่ะ มันอยู่ต่อหน้าคนที่ชอบนี่ จะให้มันไปแสดงอาการหื่น อยากฟัดร่างจำแลงของท่านฮิคารุมันก็ใช่เรื่อง
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เอาแต่นั่งหัวโด่เป็นตอไม้กระทั่งพี่ชิณณ์กินข้าวเสร็จและขอตัวไปเรียนต่อในช่วงบ่าย ส่วนไอ้คชา... พี่ชิณณ์หายหัวไปได้ก็กลับมาเป็นไอ้โรคจิตคชาทันที
“มึงว่าพี่เขาให้ท่ากูหรือเปล่าวะ ชวนกูคุยใหญ่”
เขาก็แค่ชวนคุยไปตามมารยาทไหมไอ้คนหลงตัวเอง มึงรู้จักคำว่าเฟรนด์ลี่ไหม
ผมนี่อยากจะตบกะโหลกมันให้ทิ่มนักถ้าไม่ติ
