“ฮื้อ” เหมือนมีบางอย่างมารบกวนการนอนของฉัน กลิ่นนี้มันเป็นกลิ่นตัวของดิน ฉันจำได้เพราะว่าสองสามวันที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันตลอด
ฉันคว้าสิ่งที่ปิดหน้าของฉันออกแล้วลืมตาขึ้น
“ดิน!” ใช่ดินจริง ๆ ด้วย ที่ปิดหน้าฉันก่อนหน้านี้ก็คือเสื้อคลุมของเขา
“นี่จะทุ่มละ” ดินเปรยตามองสารรูปของฉัน ฉันยกมือขึ้นเช็ดปากเพราะรู้สึกเหมือนน้ำลายไหล
หลังจากที่เพื่อนสนิททั้งสองของฉันกลับไป ด้วยความเหนื่อยฉันจึงทิ้งตัวนอนที่โซฟา กะว่าจะพักสายตาสักครู่แล้วค่อยทักไปบอกดินว่าจะไปกี่โมง
กลายเป็นหลับยาวเลยฉัน
“ก็เพลีย” ฉันลุกขึ้นมานั่งด้วยความงัวเงีย นึกขึ้นมาได้ว่าดินเข้ามาในห้องด้วยคีย์การ์ดสำรองอีกแล้ว “นิสัยไม่ดีอีกแล้วนะ ถือวิสาสะเข้าห้องคนอื่น”
“เพื่อนกันไม่ใช่คนอื่น” อ่า ใช่ ฉันตกลงเป็นเพื่อนกับดิน จะว่าตกลงปลงใจก็ไม่เชิง เพราะมันออกไปทางบังคับมากกว่า
“เพื่อนก็ต้องมีขอบเขตบ้างไหมอะ”
“ไปแต่งตัว” สนใจในคำพูดข
