“อะ กินเยอะ ๆ จะได้อารมณ์ดี” ผมตักอาหารใส่จานข้าวให้แหวน แต่แหวนเธอไม่สนอาหารที่ผมตักให้ เธอตักออกไว้ข้างจาน
แสดงออกชัดเจนว่างอนผม
ตั้งแต่ผมแกล้งหลอกผีใส่เธอ เธอก็ทำเมินใส่ผม ไปดูหน้างานพูดคุยกับวิศวกรที่ดูแล เธอก็จดข้อมูลในส่วนหน้าที่ของเธอโดยที่เธอไม่พูดกับผม
ไม่รู้จะโกรธอะไรนัก ก็แค่ล้อเล่นเอง ตอนเฉยก็หาว่าไม่ใส่ใจ พอเราเล่นด้วยก็โกรธ
สรุปผู้หญิงเข้าใจยาก หรือว่ามีแค่แหวนที่เข้าใจยาก
ผมนั่งมองหน้าเธอพลางกินข้าวไปพลาง ผมง้อคนไม่เก่ง และแทบไม่เคยง้อใครด้วยซ้ำ
ซึ่งผมไม่ชอบอาการที่แหวนเป็นแบบนี้เลย คงต้องหาวิธีทำให้เธอหายเป็นปกติ
หลังจากที่กินข้าวกันเรียบร้อย ผมกับแหวนก็เดินกลับมาที่ห้องพัก พรุ่งนี้มีงานให้ตรวจเช็กอีกมาก วันนี้ก็เหนื่อยพอสมควร
แต่ผมคงนอนไม่หลับ ถ้าคนข้าง ๆ ยังไม่ปกติ
(ดิน: โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหม)
สิ่งที่ผมคิดออกแทนคำพูดคือส่งข้อความไปให้เธอ เธอเป็นคนแรก
