Episode 3 นางฟ้าที่หายไป
1625 คำ
Episode 3 นางฟ้าหายไป
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศส่งผลให้ร่างเล็กใต้ผ้าห่มผืนหนาขยับไปมาเพื่อหาไออุ่น
“อื้อ หนาว”
เธอซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นข้างกาย เจ้าของแผงอกกำยำที่เธอใช้ใบหน้าซุกลงไปก้มมองเล็กน้อย แต่ไม่ได้ผลักไสอย่างที่ควรเป็น ก่อนจะหันไปสนใจงานในโทรศัพท์ต่อ
“อือ ขอผ้าห่มให้ลูกชุบหน่อย”
เธอพึมพำทั้งที่ยังไม่ลืมตาพลางเอื้อมมือไปคว้าแขนแกร่งของคนด้านหลังมาพาดเอวตัวเองไว้เพราะคิดว่าเป็นผ้าห่ม
คนโดนขโมยแขนสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้น เมื่อเห็นว่าแขนตัวเองถูกอีกคนกอดไว้แน่นก็ยิ้มกว้างพร้อมกระชับแขนโอบรอบตัวเธอ ก่อนพรมจูบลงบนแผ่นหลังเนียน
“วันนี้มีประชุมเช้า”
เสียงนิ่ง ๆ ทำเอาคนที่กำลังเพลิดเพลินกับเรือนร่างนุ่มนิ่มถึงกับชักสีหน้า
“เลื่อนไม่ได้เหรอวะ”
บราเดนถามขึ้นด้วยความหงุดหงิด เขาเพิ่งมาถึงไทยเมื่อวาน นี่พี่ชายกะไม่ให้พักให้ผ่อนกันเลยหรืออย่างไร
เขาอยากเลือกนอนกกกอดร่างนุ่มนิ่มมากกว่าไปประชุมแสนน่าเบื่อนั่นเสียอีก
“ไม่ได้”
“งื้อ เสียงดังจาง”
ใบหน้าสวยย่นเข้าหากันพลางส่ายไปมากับแผงอกแกร่ง
มือหนาเจ้าของอกจึงเลื่อนลงมาลูบหัวเธอแผ่วเบาคล้ายกล่อมให้นอนต่อ
เช่นเดียวกับบราเดนที่เลื่อนมือมาตบบั้นท้ายงอนเบา ๆ คล้ายกล่อมนอนเช่นกัน
“มึงลุกไปอาบน้ำก่อนเลย เดี๋ยวกูต่อ”
บราเดนว่าพลางซุกหน้าลงกับซอกคอขาว สูดดมความหอมอยู่ได้ไม่นานก็ถูกพี่ชายถีบเข้าที่ขา
“สัส ห้องน้ำมีเยอะแยะจะมารอกูอาบเสร็จทำห่าอะไร ลุกเลย”
เบรเดนสั่ง ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะไปประชุม เขาก็อยากอยู่ฟัดสาวสวยข้างกายเหมือนกัน แต่หน้าที่ก็สำคัญ เร่งไปทำให้เสร็จแล้วรีบกลับมาจัดการเธอต่อน่าจะเป็นความคิดที่ดีกว่า
พวกเขาเห็นตรงกันแล้วว่าจะจ้างเธอไว้ในช่วงที่อยู่ไทย แต่คงต้องรอถามความสมัครใจของอีกฝ่ายเสียก่อน ถึงจะเป็นมาเฟียแต่ก็ไม่ชอบฝืนใจใคร
***
“อื้อ ปวดตัวจัง”
ลูกชุบสะลึมสะลือตื่นขึ้นในช่วงเที่ยง เธอค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นก่อนครางออกมาเบา ๆ เพราะรู้สึกปวดหนึบไปทั่วร่างกาย
“เชี่ย!”
เมื่อได้สติหญิงสาวก็ถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนตีกลับเข้ามาในสมอง
“นี่เรื่องจริงเหรอเนี่ย”
ลูกชุบพึมพำกับตัวเอง เหตุการณ์เมื่อวานเธอจดจำมันได้ แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ภาพค่อนข้างเลือนราง
แต่ตลอดเวลาช่วงหลังที่เธอเริ่มมีสติ ทุกอย่างยังชัดเจนอยู่ในหัว ทุกสัมผัสยังคงตราตรึงอยู่ในใจ
“ทำไมเป็นแบบนี้ยัยลูกชุบ”
มือเล็กลูบหน้าตัวเองแรง ๆ แล้วก้มลงมองรอยแดงบริเวณเนินอกที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ช่างมันเถอะยัยลูกชุบ อะไรที่มันเสียไปแล้วก็เอากลับมาไม่ได้ จำไว้เป็นบทเรียนเข้าใจไหม”
ลูกชุบเติบโตมาโดยไม่มีพ่อแม่ มีเพียงแม่นมที่คอยดูแลเธอเท่านั้น ฉะนั้นถึงภายนอกหญิงสาวจะดูอ่อนละมุนแต่ภายในเธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก
“รีบออกไปก่อนที่สองคนนั้นจะมาดีกว่า”
ทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้น ลูกชุบถึงกับต้องซี้ดปาก เมื่อคืนทั้งคู่ไม่ได้รังแกเธอถึงขั้นเข้ามาพร้อมกันแต่ก็สลับผลัดเปลี่ยนรักเธอกันจนแทบไม่ได้พัก
“บ้าจริง ไอ้พวกนั้นมันตายอดตายอยากมาจากไหน”
เสียงหวานบ่นพลางเดินกะเผลกเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เร็วที่สุดก่อนจะรีบย่องออกมา แต่ไม่ทันได้ถึงประตู สายตาก็เหลือบไปเห็นแก้วน้ำส้มทับกระดาษแผ่นหนึ่งไว้บนโต๊ะ
“เช็คอย่างนั้นเหรอ”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าพวกเขาเอาน้ำส้มมาวางทับเช็คทำไม
ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นโกรธจัดเมื่อเห็นจำนวนเงินหนึ่งล้านในเช็คพร้อมข้อความถึงเธอ
‘รอพวกฉันกลับมา ไม่อย่างนั้นเช็คนี้ก็ไม่มีความหมาย’
“ไอ้พวกบ้า เลวที่สุด เห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นหรือไง!”
ตอนแรกลูกชุบเริ่มยอมรับอยู่กลาย ๆ ว่าเธอเองก็มีความสุขกับเหตุการณ์เมื่อคืน ถึงมันจะเกิดจากความผิดพลาดแต่เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยกับสองคนนั้นอย่างบอกไม่ถูก
“อย่าได้มาพบเจอกันอีกเลย คนเลว!”
แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว เธอไม่รู้สึกยินดีเลยสักนิด และต่อให้โลกจะแตกก็ขออย่าให้วนกลับมาพบพานทั้งคู่อีกเลย
***
บริษัท Di-Dragons
วันนี้เป็นการประชุมเรื่องการจัดงานเปิดตัวบริษัทอย่างเป็นทางการที่จะเกิดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า
“ผมโอเคกับที่ทุกคนเสนอมานะครับ อาจจะมีเพิ่มเติมตรงส่วนแขก”
“คุณบราเดนต้องการอะไรเพิ่มเติมครับ”
“งานนี้เราต้องให้ความสำคัญกับแขกเป็นพิเศษ ผมอยากให้คนที่เกี่ยวข้องจัดการเรื่องนี้เพิ่มเติม คุณต้องทำให้แขกประทับใจที่สุดให้ได้”
“ได้ครับคุณบราเดน”
หัวหน้าฝ่ายรีบจดบันทึกอย่างรวดเร็ว
“สำหรับพรีเซนเตอร์ ผมว่าคนนี้ยังไม่ตรงคอนเซปต์ รบกวนไปหามาใหม่ด้วยนะครับ”
คนในห้องประชุมเริ่มเหงื่อตกพลางมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“แต่คนนี้เบอร์หนึ่งของประเทศแล้วนะครับ”
พรีเซนเตอร์ที่พวกเขาติดต่อมาเป็นดาราอันดับหนึ่งของประเทศ ถ้าเจ้านายไม่พอใจคนนี้แล้วยังจะหาคนไหนที่ดีกว่านี้มาได้อีกล่ะ
“ผมบอกเหรอครับว่าต้องการเบอร์หนึ่ง”
“เอ่อ ครับ”
“มีอะไรจะเสริมไหมเบรเดน”
บราเดนหันไปถามพี่ชายซึ่งนั่งนิ่งไม่ไหวติง และเมื่อเขาขยับก็กลับกลายเป็นคนอื่นที่นั่งนิ่งแทน
“คอลเลกชันนี้มีชื่อว่าแองเจิล แองเจิลที่เต็มไปด้วยความนุ่มละมุน สวยงามแบบไม่ต้องปรุงแต่ง”
พูดจบเบรเดนก็ลุกขึ้นยืนเคียงข้างน้องชาย บรรดาบอดีการ์ดเห็นอย่างนั้นจึงตั้งแถวเตรียมพร้อมทันที
“ตามนี้นะครับ พวกผมมีคอมเมนต์แค่นี้ ทุกคนทำงานดีมาก ส่วนเรื่องพรีเซนเตอร์ถ้าหาไม่ได้ก็ลองพิจารณาตัวเองดูนะครับ”
บราเดนเดินนำพี่ชายออกไปก่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งเบรเดนก็ไม่ได้เสริมอะไรต่อ เขาเพียงเดินตามน้องชายออกไปเงียบ ๆ
สองพี่น้องมีบุคลิกที่แตกต่างกันลิบลับ แต่กลับน่ากลัวเหมือนกัน เพียงแค่น่ากลัวคนละแบบเท่านั้นเอง
****
ทั้งคู่รีบตรงกลับมาโรงแรมจนผิดสังเกตแต่ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วง
“กูขึ้นไปบนห้องก่อนนะ”
ทันทีที่ถึงโรงแรมบราเดนก็รีบเร่งขึ้นไปบนห้อง ไม่สนใจเอกสารที่เลขาฯ กำลังถือรอให้พวกเขาตรวจอยู่ตรงล็อบบี้
เบรเดนเหลือบตามองน้องชายเล็กน้อยก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารและเซ็นมัน
“คุณเบรเดนกับคุณบราเดนจะรับประทานอาหารที่ไหนดีครับ”
ลูกน้องเอ่ยถามเมื่อพวกเขาเดินกันเข้ามาในลิฟต์เพราะเห็นว่าเจ้านายยังไม่ได้รับประทานอาหาร
“บนห้อง ขอสามที่”
เบรเดนหันไปตอบและส่งสายตาให้บอดีการ์ดตัวเองตอนที่ประตูลิฟต์เปิด เป็นสัญญาณให้พวกเขากลับไปพักผ่อนได้แล้ว ก่อนจะเดินไปยังห้องของบราเดน
แต่ไม่ทันได้เปิดประตู ประตูห้องบราเดนก็เปิดออกตามด้วยสีหน้าตกใจของน้องชาย
“อะไรของมึงบราเดน”
“ยัยนั่นไม่อยู่แล้ว”
“หือ?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น พวกเขาเลือกที่จะไม่สั่งให้คนมาดูแลเธอเพราะไม่อยากให้ใครเห็นอีกฝ่ายในสภาพนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะหนีไปพร้อมทิ้งเงินก้อนโตไว้
“หึ แสบนักนะ”
มือหนาหยิบเช็คเงินสดจำนวนหนึ่งล้านที่มีรูปวาดหมาชิบะสองตัวอยู่บนนั้นขึ้นมาดูพลางกระตุกยิ้ม
ส่วนบราเดนนั้นรีบออกไปตามบอดีการ์ดตัวเอง เขาตอบไม่ได้ว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวหายทำไมถึงต้องกระวนกระวาย แต่สิ่งที่เขารู้ตอนนี้คือตนต้องการเจอเธอเดี๋ยวนี้!
****
“ผู้หญิงคนที่มึงหามาเมื่อวานอยู่ไหน”
“ผู้หญิงเหรอครับคุณบราเดน”
ชิคเอ่ยทวนเจ้านายอีกครั้ง ก่อนจะต้องถอยหลังหนีเมื่อบราเดนตวาดกลับมา
“เออสิวะ คนที่มึงหามาให้กูไง เธออยู่ไหน!?”
“ก็เมื่อคืนตอนผมโทรถามคุณบราเดน คุณบอกไม่เอาแล้วหนิครับ”
ชิคพยายามชี้แจ้งอย่างกระชับที่สุด บราเดนนึกถึงเหตุการณ์ที่ชิคบอกพลางถอนหายใจ
แสดงว่าผู้หญิงที่เขากับเบรเดนมีความสัมพันธ์ด้วยเมื่อคืนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่ลูกน้องหามาให้
“ไปหาผู้หญิงคนเมื่อวานมาให้เจอ”
เบรเดนพูดขึ้นหลังจากนั่งนิ่งอยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“กูต้องเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นภายในวันพรุ่งนี้”
“แล้วถ้าไม่เจอ พวกมึงคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ปิดท้ายด้วยประโยคที่ทำเอาเหล่าลูกน้องแทบลมจับ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่นายต้องการคือใคร แล้วจะไปตามตัวมาได้ยังไงกัน
- ผู้เขียน
