ร้ายพ่ายรัก 6
730 คำ
ร้ายพ่ายรัก
6
ฉันเอ่ยเรียกชื่อแม่เลี้ยงของตัวเองด้วยความรู้สึกที่เกลียดชัง หญิงสาววัยสามสิบปลาย ๆ สวมใส่ชุดราตรีแบรนด์หรู สะพายกระเป๋าใบละเกือบสองล้าน พร้อมกับประโคมตัวเองด้วย สร้อยคอ กำไล ต่างหูเพชรราคาหลายสิบล้าน มาดอย่างกับผู้ดี
"มันจะหยาบคายเกินไปแล้วนะ" พ่อตวาดลั่นและตั้งท่าจะฟาดฉันอีกครั้ง
"อย่าค่ะ..อย่าตีลูกเลยนะคะ" แม่เลี้ยงผู้จอมปลอมเดินมาจับมือของพ่อให้ใจเย็นลง
"เดือนว่าถึงตีแกไปก็เปล่าประโยชน์" เธอเดินมาหยุดตรงหน้าของฉันและบีบที่ท่อนแขนของพ่อเบา ๆ
"คุณหนู ๆ " ป้าทิพย์รีบเข้ามาสวมกอดฉันเอาไว้แน่น ด้วยความสงสารจับใจ
"…." อีเมียนอกสมรสของพ่อ เหลือบมองทางฉันก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้ากระซิบบอกบางอย่างกับท่านไม่กี่ประโยค
"น้าช่วยหนูแพทได้แค่นี้จริง ๆ นะ" แล้วมันจะหันกลับมามองทางฉันด้วยใบหน้าที่เหมือนจะหวังดี หลังจากที่มันพูดจบมันก็เดินออกไปขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่บริเวณหน้าบ้านทันที
"พ่อ..เดี๋ยวนั่นพ่อจะทำอะไร" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะจู่ ๆ หลังจากที่พ่อฟังนังแพศยานั่น พ่อก็ก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ของฉันขึ้นมาพร้อมกับหยิบบัตรเครดิตทุกใบออกมาทั้งหมด
"พ่อ..หยุดนะ! พ่อจะทำอะไร" ฉันพยายามจะห้ามแต่ก็ไม่ทัน
"อย่านะ ๆ พ่อ! " ฉันตวาดลั่น ขณะที่พ่อเองก็หักบัตรของฉันทิ้งทุกใบอย่างไม่สนใจคำร้องห้ามของฉัน
"พ่อ!" ฉันเอ่ยเรียกเขาและพยายามจะลุกไปแย่งกระเป๋าคืนแต่ก็ลุกไม่ไหวจริง ๆ
"ก็จริง ถ้ากูไม่ให้เงินมึงใช้..มึงก็คงจะไม่ออกไปก่อเรื่องที่ไหนได้อีก" เขาปาเศษบัตรเครดิตใส่หน้าของฉันเต็ม ๆ
"ตัวล้างตัวผลาญจริง ๆ " เขาไม่ลืมที่จะสบถด่าทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินจากไป
"แต่เงินมันเงินของแม่ หนูจะผลาญเท่าไหร่ก็ได้ พ่อมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้" ฉันเถียงกลับไปอย่างไม่ยอม
"อีเดือนต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเงินของแม่" ยังไม่ทันที่ฉันจะแว้ด ๆ กลับไปได้จบดี
เพียะ! ฝ่ามือหนาตบเข้าที่ปากของฉันซ้ำอีกครั้งอย่างเต็มแรง
"เงินทั้งหมดกูกับแม่มึงหามาด้วยกัน..ลำบากมาด้วยกัน....แต่แม่มึงดันตายไปก่อน" พ่อขึ้นเสียงกลับมาอย่างเหลืออดเช่นกัน
"แล้วไง..กูไม่มีสิทธิ์ซื้อความสุขให้ตัวเองเหรอ"
"กูต้องอาลัยอาวรณ์แม่มึงไปจนตัวตายเหรอ" คนเป็นพ่อตวาดลั่นบ้านก่อนจะง้างมือขึ้นอีกครั้งเพื่อระบายอารมณ์โกรธลงที่ฉัน
ฟุ่บ ฉันหันกลับไปสู้สายตาอย่างไม่ยอมเช่นกัน แม้ว่าจะรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ริมฝีปากของตัวเอง แต่ฉันก็ไม่แสดงความกลัวออกไปสักนิด
"มึงไม่รู้อะไร..อย่ามาพูดดีกว่า" เขากัดฟันแน่น ลดระดับมือลงเมื่อเห็นว่าริมฝีปากของฉันมีเลือดออก
"…." พ่อนิ่งไปและจ้องมองที่ฝ่ามือตัวเอง แววตาที่ดุดันค่อย ๆ อ่อนลงเล็กน้อย
"เพราะกูตามใจมึงมากเกินไป...มึงถึงเสียคนแบบนี้" เขาเม้มปากแน่นก่อนจะเดินหันหลังออกไปทำงานอย่างหน้าตาเฉย ไม่ได้มีท่าทีรู้สึกผิดอะไรเลยสักนิด
หลังจากที่พ่อเดินออกไปแล้ว ป้าทิพย์ก็โน้มตัวเข้ามากอดฉันเพื่อปลอบเช่นเคย ป้าทิพย์เป็นคนเดียวที่อยู่กับฉันมาตั้งแต่ตอนที่ฉันจำความได้เลย
"…" ฉันเก็บของทุกอย่างที่ตกอยู่ตามพื้นเข้าใส่กระเป๋าตัวเอง โดยไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว
"คุณแพท...โถ่ ๆ เดี๋ยวป้าทำแผลให้นะลูกนะ" ป้าทิพย์เรียกแม่บ้านอีกคนมาช่วยพยุงตัวฉันลุกขึ้น
"แพทอยากอยู่คนเดียว" ฉันจับมือของป้าทิพย์ออกช้า ๆ ก่อนจะฝืนลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองและเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ขังตัวเองเอาไว้ภายในห้องเพียงลำพัง
- ผู้เขียน
