ร้ายพ่ายรัก 4
611 คำ
ร้ายพ่ายรัก
4
"นี่มึงไปปาร์ตี้มั่วยามาอีกใช่ไหม" พ่อกระชากแขนของฉันเอาไว้อย่างแรงจนแทบจะล้มทั้งยืน
"เปล่า" ฉันหันไปตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะเหลือบไปมองฝ่ามือหนาของพ่อที่บีบแขนของฉันแรงมาก ๆ จนเจ็บลึกลงไปถึงกระดูกข้างใน
"เมื่อคืนหนูแค่ไป....นอนกับผู้ชายมาน่ะ" เธอโน้มใบหน้าเข้ามาพูดกับพ่อของตัวเองแบบใกล้ ๆ
"แพทริเซีย.." คนเป็นพ่อบีบต้นแขนของฉันแรงจนเลือดแทบไม่เดิน
"แต่..พ่ออย่าถามชื่อผู้ชายคนนะ" ฉันเล่นลิ้นตอบกลับไปทันควัน
"เพราะว่าจำไม่ได้เหมือนกัน ว่านอนกับใครมา" สิ้นคำตอบนั้นคนเป็นพ่อที่กัดฟันอดทนจนถึงขีดสุดแล้ว
"มึงนี่มัน!" ยกมือขึ้นได้ก็ตบเข้าที่ใบหน้าของฉันอย่างเต็มแรง
เพียะ! แรงตบของเขาทำให้หมากฝรั่งที่เคี้ยวอยู่กระเด็นออกจากริมฝีปากอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
ความรู้สึกมันร้าวระบมและสั่นไปทั้งหน้า แต่ฉันก็ยังคงแค่นเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าข้างที่โดนตบของฉันเบา ๆ
ฉันใช้ลิ้นดุ้น ๆ เล็กน้อย แต่เชื่อไหมว่าฉันไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรเลยสักนิด..เพราะว่าพ่อของฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เธอจำความได้แล้ว
"กูเลี้ยงมึงมาอย่างดีทุกอย่าง....ทำไมมึงถึงไม่ได้ดีเหมือนลูกคนอื่น ๆ เขาฮะ" คนเป็นพ่อใช้ปลายนิ้วจิ้มกระแทกลงซ้ำ ๆ ที่กลางหน้าผากของฉันจนหน้าแทบจะหงาย
"เลี้ยงเหรอ" ฉันเถียงกลับไปเบา ๆ
"ทำไมถึงสร้างแต่ปัญหา ใจแตก เหลือเดน เหลือขอมากขึ้นทุกวัน ..ทำไม" พ่อตะคอกใส่หน้าของฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อย่างคุมอารมณ์โกรธของตัวเองแทบไม่อยู่เช่นกัน
"..." ฉันกลอกตาขึ้นมองบนด้วยใบหน้าที่เอือมระอา เต็มทน
"ถ้ามึงไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของกู..มึงตายคามือกูไปนานแล้ว" เขารั้งแขนของฉันเอาไว้ แต่ยังไม่ทันจะด่าเรื่องเก่าจบ
พ่อก็เริ่มได้กลิ่นเหม็น ๆ จากเส้นผมและเสื้อผ้าของฉันอีก ซึ่งเขาไม่รอช้าที่จะกระชากดึงผมตรงยาวของฉันมาดมอีกครั้ง
"กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งอย่างกับอาบมา..แล้วนี่สูบบุหรี่ด้วยเหรอ?" เขาเอ่ยถามกับฉันทันที เพราะกลิ่นเหล้าและบุหรี่จากเส้นผมและเสื้อผ้ามาแรงมาก ๆ ขนาดฉันเองยังรับรู้ได้เลย
"มันเรื่องของหนู" ฉันตอบกลับไปพร้อมกับปัดมือของพ่อออกจากตัวเองไปทันที
"ก็เพราะมึงทำตัวระยำแบบนี้ไง ถึงไม่มีผู้ชายดี ๆ คนไหนอยากได้เป็นเมีย" พ่อว่าเหยียดฉันด้วยอารมณ์
"ดี ๆ หรือรวย ๆ กันแน่?" ฉันเถียงกลับไปไม่ยอมแพ้ เพราะความจริงคือเขาพยายามเอาฉันไปเร่ขายให้เพื่อนในแวดวงธุรกิจมาโดยตลอด
"ขอโทษนะพ่อ ที่หนูคงเป็นตัวเงินตัวทองให้พ่อขายกินไม่ได้" ฉันกอดอกยืนตอบกลับไปอย่างไม่หวั่นเลยสักนิด
"กูสุดจะทนกับมึงแล้วนะ แพทริเซีย" เขาชี้หน้าฉันด้วยมือที่สั่น ๆ ใบหน้าแดงก่ำเหมือนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
"พ่อเลี้ยงหนูให้ได้ดีไม่ได้หรอก...เพราะว่าหนูมันใฝ่ต่ำเหมือนพ่อไง" ฉันต่อปากต่อคำกลับไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
- ผู้เขียน
