ผมยังคงรับรู้ทุกความเคลื่อนไหวของอ้อม งานของเธอที่โรงพยาบาล จะว่าไปแล้วมันเป็นงานซ้ำ ๆ ความรับผิดชอบก็ยังเป็นเรื่องเดิม ๆ น่าเบื่ออยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ไหนจะต้องรับกับอารมณ์ของคนไข้ ของญาติคนไข้
พยาบาลก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ย่อมมีเหนื่อย มีอารมณ์ต่าง ๆ นานาเหมือนกันกับงานบริการที่ค่อนข้างจะหนักหนาสาหัสเอาการ
พยาบาลจึงมักจะผ่อนคลายด้วยการแต่งหน้าสวย ๆ ไม่ว่าการงานจะรัดตัวมากแค่ไหนก็ตาม นั่นเป็นเพียงวิธีการที่จะออกจากสถานการณ์ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ แม้จะเพียงชั่วขณะหนึ่งก็ตาม
วันหนึ่ง อ้อมโทรหาผมบอกว่าเจอเข้ากับคนไข้วีไอพีคนหนึ่ง อายุยังไม่มาก น้อยกว่าเธอเกือบห้าปี ได้ยินเพียงแค่นั้น เขาประสบอุบัติเหตุมา ประจวบเหมาะกับที่วันนั้นเธอเข้าเวรอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน จึงได้รู้จัก
“เขาชื่อ ฟิล์ม”
น้ำเสียงของอ้อมตอนที่คอลคุยกับผม สดใสร่าเริงเสียจนทำเอาผมมีอารมณ์กรุ่น ๆ ขึ้นมา มิหนำซ้ำ เมื่อเธอส่งโป
