อย่ามางอแง
2195 คำ
ผับเธียเตอร์
ผมขับออกไม่นานมากก็ถึงผับไอ้เธียเรียบร้อยพร้อมกับจอดรถไว้ใกล้ๆรถมัน แล้วไอ้พาสกับไอ้กลัฟก็มาถึงพร้อมกันพอดี
“ฉันนั่งรอในนี้ได้ไหม”
ฉันถามคนตัวสูงที่กำลังเก็บของแล้วก็หยิบปืนออกจากช่องเก็บของในรถ
“เธอไม่กลัวไขมันเธอละลายหรือไง ลงไปข้างล่างนู่น ห้องแอร์ก็มี เร็วอย่าชักช้า อืดมาฉันยังไม่ว่างเรียกกู้ภัยนะ”
ฉันเม้มปากก่อนจะตวัดสายตามองคนตัวสูงนี่คือว่าฉันอ้วนถูกไหม ในขณะที่คิดอยู่นั้นมือมันก็ไวมากเผลอไปทุบตรงไหล่คนตัวสูงที่นั่งเก็บมือถือใส่กระเป๋าอยู่แรงๆ
ปัก!!
“เฮ้ย นี่ตีฉันเหรอห๊ะ”
“ก็นายว่าฉันอ้วนอะ”
“เออ รีบลงเลย อย่าช้า ไม่งั้นก็อืดอยู่นี่แหละ”
คนตัวสูงพูดจบก็เปิดประตูลงจากรถพร้อมกับฉันที่ตามเขาไปติดและพี่รุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนเขาก็เดินตามหลังฉันมา
“แล้วมึงจะให้น้องเขาอยู่ไหนวะ”
“อยู่กับเมียไอ้เธียไง มันคงไม่ให้เมียมันมายืนรอข้างล่างหรอก”
“หึหึ เหมือนมึงอะเหรอ”
ผมหันมามองไอ้กลัฟที่ตอนนี้มันทำท่าทางล้อผมกับยัยตัวแสบข้างๆ ผมเลยยิ้มมุมปากและตอบมันกลับไป
“หึ ไอ้กลัฟ”
“ว่าไงเพื่อนรัก”
“ตีน”
พอพวกผมเดินเข้ามาในผับเท่านั้นแหละก็เห็นไอ้เธียแม่งกระทืบไอ้ชัชจนหน้าแตกไปหมด
"เชี้ย สัสเธียเครื่องแม่งติดละ"
"แล้วสัสธีร์มาอีก กูโทรหาร้านโลงศพก่อน"
ผมยิ้มมุมปากก่อนไอ้เธียมันจะหันมาทัก
"สัสธีร์มึงมาละ"
"เออ ไอ้สัสนี่เขาอยากเจอกูๆเลยมาให้เจอ เฮ้ย! เอายัยนี่ไปชั้นสองอยู่กับเมียไอ้เธีย ส่วนเธออย่าสร้างปัญหา ตอนนี้ฉันกำลังโมโห"
ผมเท้าเอวมองยัยคนตัวสั้นที่พามาด้วย ตอนแรกจะรอคณบดีนั่นแหละแต่เป็นห่วงไอ้เธียเลยขอเขามาก่อนพอมาก็เห็นมันเครื่องติดแล้วไอ้สัสชัชก็หน้าแตก แต่ถามว่าสงไหม หึ ไม่อยู่แล้วครับ หลังจากที่ลูกน้องพายัยนั่นขึ้นไปชั้นสองผมเลยเดินเข้ามาหาไอ้เธียก่อนจะพูดกับมัน
"มึงนี่นะ รู้ใจเพื่อนแบบกูจริงๆ ไปยืนพักเท้ามึงตรงนั้นไป เดี๋ยวกูต่อให้เอง"
ผมบอกกับไอ้เธียพอมันเดินออกไปยืนอยู่ไม่ไกลมากผมก็ใช้มือกระชากคอเสื้อไอ้ชัชขึ้นมาพร้อมกับรัวหมัดใส่มันอย่างไม่ยั้ง
พลั้ว พลั้ว พลั้ว!!
“หึ ได้ข่าวอยากเจอกู ไม่ลุกขึ้นมาอะไอ้สัส ฟังนะรอบนี้กูจะไม่เอามึงตาย แต่ถ้ายังข้องใจครั้งหน้าก็ไปผับกูนู้นไอ้สัส!!”
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ!!!
“แล้วอย่าลอบกัดนะ สันดานเดิมไม่เอานะครับ ใจกล้าๆ หน่อยไอ้เชี้ย!!”
"สัสเธียเตอร์ครับมึงปล่อยสัสชัชให้ไอ้ธีร์แล้วสัสนั่นจะไม่ตายห่าคาผับมึงเหรอ"
"ตายห่าก็ปล่อยแม่งตาย กูก็ให้ข่าวว่ามันเล่นยาในผับกูแล้วแม่งคลั่ง หลังจากนั้นช็อกตาย"
ผมปล่อยควันบุหรี่ก่อนจะหยักคิ้วส่งให้ไอ้กลัฟกับไอ้พาสที่ตอนนี้ก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"อย่างน้อยก็แก้ปัญหาได้ดี"
ตุบ ตั่บ ตุบ ตุบ!!!
“เฮ้ยเอาแม่งไปโยนไว้ข้างร้านของไอ้เธีย ส่วนลูกน้องมันพวกมึงจัด กูจะยืนดูอยู่นี่ จัดจนกว่ากูจะพอใจ”
“หึ ได้เฮีย!!”
ฉันที่เดินตามลูกน้องเขาขึ้นมายังชั้นสอง พร้อมกับคนที่พามาก็เปิดประตูเข้าไปและบอกผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านใน น่าจะเป็นพนักงานนะ
“ฝากดูแลอีกคน คนของเฮียธีร์”
ฉันเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ตัวบางแต่ไม่บางเกิน ผิวขาวๆ ผมตรง แล้วแต่สูงน้อยกว่าฉันหน่อย สักพักก็นึกถึงคำพูดของคนตัวสูงพูดขึ้นมาได้ว่าแฟนของไอ้เธียอยู่ชั้นบน อ๋อ งั้นก็แฟนของเฮดแน่ๆฉันเลยยิ้มให้แล้วทักทายคนที่ยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว
"เออเราปั้นแป้งนะ เธอละ"
"เราฟลินท์"
"แฟนของเฮดใช่ปะ"
"อ่าใช่ ว่าแต่เธอ เหมือนเราคุ้นหน้านะแต่นึกไม่ออก"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพากันมานั่งตรงเก้าอี้ในห้อง
"หึ เดี๋ยวก็เห็นกันทุกวันแล้ว เพราะแข่งดาวคณะจบก็มีเวลาไปเรียนแล้วแหละ ตอนเข้าแข่งมีแต่กิจกรรมให้ทำ ทำแต่งานส่งย้อนหลัง"
"อ๋อ เราว่าแล้วหน้าคุ้นๆ เธอแฟนพี่ธีร์เหรอ"
"ไม่ใช่หรอกนายนั่นอะพี่รหัส แต่บังเอิญเรามีเรื่องบ่อยนิดหน่อย นายนั่นน่าจะหัวระเบิดใกล้ตายแล้วแหละ"
ฉันบอกกับคนตรงหน้าก่อนจะเห็นอีกฝ่ายหัวเราะออกมาหลังจากนั้นก็คุยกันเรื่องทั่วๆ ไป จนทำให้บรรยากาศภายในห้องไม่น่าเบื่อ ถ้าฉันมาอยู่คนเดียวคงน่าเบื่อตาย คุยไปคุยมาจนเริ่มจะสนิทกัน คุยกันไปสักพักก็ได้ยินเสียงของกลุ่มนายนั่นดังขึ้นมาพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก หลังจากนั้นพนักงานผู้หญิงก็เดินออกไป
"สัสเธีย กูไม่คิดว่ามึงจะส่งไอ้ชัชไปโรงพยาบาล"
ผมถามไอ้เธียก่อนจะเดินมานั่งข้างยัยตัวแสบและดึงทิชชูขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้าพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆหลังจากที่ได้ยินไอ้เธียตอบกลับมา
"หึ กูส่งที่ไหนแค่โทรบอกกู้ภัย เอาแม่งไปส่งเถอะเห็นสภาพหลังจากถูกมึงเล่นงานแล้วน่าจะปางตาย"
"หึ มึงทำให้กูไว้ก่อนหน้านี้ไม่เยอะเลยเนาะ เออ แล้วมึงจะไปเลยปะ"
"อืม ชั่วโมงหนึ่งพอดี ยังไงกูพาเมียไปบ้านก่อนละกัน มีอะไรโทรมา"
ผมพยักหน้าก่อนจะมองหน้าไอ้เธียที่ตอนนี้หน้าแม่งหงอยเป็นอะไรเลย ผมเลยพูดกับเมียมันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"เออเค เออ น้องฟลินท์ครับ เพื่อนพี่อะมันเลวกับเราไปหน่อยแต่มันครั้งแรกหายโกรธมันเถอะเนาะ ถ้ามันทำอีกเดี๋ยวพี่จัดการมันให้เอง"
ฉันมองหน้าของฟลินท์ที่นั่งตรงข้ามก็รู้ได้ทันทีว่าสองคนนี้ทะเลาะกันแน่ๆ เพราะตอนที่คนตัวสูงพูดจบหน้าของไอ้ฟลินท์ก็ดูหนักใจพอสมควรก่อนจะได้ยินเสียงฟลินท์พูดขึ้นมา
"แป้ง งั้นเราไปก่อนนะ"
"เค เจอกันวันจันทร์"
ไอ้เธียกับผมมองหน้ากันก่อนจะทำหน้าตาสงสัยว่ายัยนี่กับเมียไอ้เธียไปสนิทกันตอนไหน แล้วถ้าสนิทกันขึ้นมาแม่งน่ากลัวเลยนะ เพราะอิงามข้างๆ นี่เขาก็ไม่ธรรมดา ผมเลยส่งสายตาไม่รู้ไปให้เธียหลังจากนั้นมันก็พาเมียมันกลับไป
“แล้วถ้ามึงไปพบคณบดีเสร็จมึงไปไหนต่อวะสัสธีร์”
“ก็กลับไปนอนดิไอ้สัส ปวดขา ปวดหลังฉิบหาย”
ผมพูดกับพวกไอ้พาสพร้อมกับพนักงานจะยกเหล้าแล้วก็อาหารเข้ามาให้ ผมเลยบอกกับพนักงานของไอ้เธียไปอีกรอบหลังจากมองอาหารตรงหน้าแล้วมีแต่พวกกับแกล้มที่กินกับเหล้า
“เดี๋ยวขอข้าวผัดทะเลอีกจานนะ เอาแค่จานเดียวไม่ต้องจานใหญ่ แล้วก็น้ำผลไม้อะไรปั่นก็ได้แก้วหนึ่ง”
“ได้ค่ะ”
“สัสธีร์อารมณ์ไหนของมึงแดกข้าวผัด”
ผมยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะกลืนเข้าลำคอ อือหือบาดคอดีมากพร้อมกับส่ายหัวแล้วตอบคำถามไอ้พาส
“เปล่า สั่งมาให้ยัยนี่ ดูอาการละยังไม่ได้กินอะไรหรอก ใช้แรงไปอีกด้วยเดี๋ยวเป็นลมกูอุ้มไปไม่ไหวหรอก กลัวหลังหัก”
ฉันที่กำลังนั่งดูแพทเทิร์นเสื้อผ้าที่สั่งให้พนักงานปรับแก้เมื่อวานเงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้าง
“นี่นาย”
“นายอะไร ฉันเป็นพี่เธอนะเคารพกันหน่อย เดี๋ยวสั่งวิ่งรอบผับเลยเดี๋ยวก่อน”
ฉันถอนหายใจก่อนจะไม่สนใจเขาหลังจากนั้นก็ได้ยินเขาคุยเรื่องรถเรื่องอะไรกันอีกก็ไม่รู้ จนอาหารมานั่นแหละก็ได้ยินเสียงคนข้างๆ พูดกับฉันอีกครั้ง
“นี่ เงยหน้าขึ้นมากินข้าว เธอจะมุดไปอยู่ในไอแพดเลยหรือไง”
ผมถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนหน้าแทบจะชนจออยู่แล้วมั้ง
“หึหึ น้องเขาทำงานอยู่หรือเปล่า”
ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากจอก่อนจะหันหน้าไปถามคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะตอนนี้อยากจะกลับไปอาบน้ำนอนแล้วด้วย
“เมื่อไหร่อาจารย์จะโทรมา”
ผมมองยัยตัวแสบที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ใกล้ๆ เหมือนเด็กง่วงนอนแล้วไม่ได้นอนอะ
“นี่อย่ามางอแง กินข้าวไปเลย อาจารย์โทรมาจะได้ไป”
“งอแงกับพี่ธีร์แล้วหนึ่ง”
“หึ กูนี่รอเลยครับผม คิดเอาไว้ว่าใช่ต้องใช่แน่ๆ”
ฉันพยักหน้าก่อนจะกินข้าวเพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย พอกินเสร็จก็เปิดการ์ตูนดูในไอแพดโดยเชื่อมต่อหูฟังแล้วเก้าอี้มันเป็นโซฟาแบบนุ่มๆ อะ ฉันดูการ์ตูนสักพักหลังจากนั้นภาพก็ค่อยๆ ดับไป
“สัสธีร์ๆ”
“อะไรของมึง”
ผมที่คุยกับลูกค้าเรื่องจองรถที่จะเข้ามารอบนี้พอวางสายเสร็จก็เงยหน้ามองไอ้พาสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“น้องมึงหลับไปแล้วนู้น”
ผมหันกลับมามองก็เห็นยัยตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างๆ แม่งหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้โดยที่ไอแพดก็วางอยู่บนโต๊ะแล้วก็เปิดการ์ตูนอยู่
“อืม แม่งใช้พลังเยอะมั้ง กินแล้วแม่งก็นอน ไม่หมูอยู่ยังไงก่อน แล้วมาโมโหตอนกูว่าอ้วน”
“พรืด สัสเอ๊ย เหล้าเกือบพุ่ง ปากมึงนี่เนาะน้องเขาไม่ได้อ้วนนะ มึงไปว่าเขา”
“เออก็สมส่วนนะ หุ่นดีขนาดนี้มึงก็ไปว่าเขา ถ้ามึงเป็นแฟนน้องเขานี่กูบอกเลยโบ๊ะบ๊ะสุดคู่มึงอะ”
“มึงสงสารกูเถอะไอ้สัส นี่แค่พี่รหัสหัวกูเกือบระเบิด ถ้าแม่งได้เป็นเมียกูคงต้องเปลี่ยนจากขายรถนำเข้าไปเปิดบริษัททำยาแก้ปวดหัวแทน ไม่ได้ทำขายด้วยนะ เอาไว้รักษาตัวเอง”
“หึหึ ก็พูดไป ไม่แน่นะมึง พูดในวงเหล้าอะมันขลังนะครับ”
“เฮ้ย จารย์โทรมาละ”
[ฮัลโหลลูกชาย]
“ว่าไงครับพ่อ ว่างยังเนี่ย”
[ว่างแล้วเข้ามาเลย จะอบรมแล้วทำโทษนิดหน่อย]
“ไม่ไปได้ไหม”
[เบียร์ลังหนึ่งเลยนะ ไม่เอา]
ผมยิ้มมุมปากก่อนจะรีบตอบอาจารย์เขากลับไป
“ใครมันจะไม่ไป รอแป๊บไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แค่ผมกับน้องรหัสได้ปะ พวกไอ้นุ่นช่างมันเถอะ”
[เออได้ๆ]
ผมวางสายก่อนจะหันมาบอกไอ้พาสกับไอกลัฟ
“ไป จารย์ให้เบียร์ลังหนึ่ง”
“ไม่เสียแรงที่มึงเป็นลูกรักเขา”
“หึ กูปลุกคุณนายงามข้างๆกูก่อน”
ผมพูดกับพวกไอ้พาสก่อนที่พวกมันจะหัวเราะออกมาหลังจากนั้นก็เลื่อนมือมาเขย่าแขนยัยตัวแสบที่นั่งอยู่ใกล้
“เฮ้ย ตื่น!! ปั้นแป้ง!!!”
“เชี้ย”
ฉันสะดุ้งตื่นก่อนจะหันมาเห็นหน้าของคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับยักคิ้วให้ฉันสองสามที ไอ้บ้านี่ ฉันหัวใจวายขึ้นมาจะหลอกหลอนอยู่นี่แหละ
“ไปลุก จารย์เรียกไปพบละ นอนจนจะอืดอยู่แล้วมั้ง”
ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ก่อนจะเก็บของและเดินตามเขาออกมาจากห้องก่อนจะเห็นคนตัวสูงบอกกับพนักงานในร้าน
“ค่าเหล้ากับค่าอาหารกูโอนจ่ายแล้วนะ แล้วถ้ามีอะไรพวกมึงก็สายตรงหาไอ้เธียเลย กูไม่ค่อยว่างช่วงนี้สองสามวันนี้รถเข้าเดี๋ยวลูกค้ามารับรถ”
“ได้เฮีย”
“ส่วนมึงกลับไปดูผับด้วยนะไอ้ไทน์กลิ่นไม่ค่อยดี รู้ตัวจับไว้เดี๋ยวกูเข้าไปจัดการ”
“ได้เฮีย”
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาจากผับพร้อมกับไอ้พาสพูดขึ้นมา
“หึหึ เปิดผับยังไงให้เหมือนเป็นเจ้าของทั้งสองผับ”
ผมถอนหายใจก่อนจะบอกพวกมันด้วยเสียงนิ่งๆ
“เออ กูละปวดหัว แทบจะเป็นผับกูอยู่ละ มีไรแม่งสายตรงหากูตลอด ส่วนไอ้สัสนั่นเขามีเวลามาแค่รับเงิน”
“ฮ่าๆ ชีวิตมึงเนาะ”
- ผู้เขียน
