วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว เพราะพรุ่งนี้มหาลัยก็เปิดเรียนแล้ว การทำงานทุกคนก็ทำออกมาดีมากจริงจังกันแบบสุดๆ แต่ฉันกับพี่รหัสฉันนั้นก็แทบจะฆ่ากันทุกวัน ตอนนี้คนตัวสูงกับพี่กลัฟก็เริ่มช่วยกันลองทำตัวโชว์แต่เพิ่งเริ่มถ้ามองด้วยตาก็ประมาณสิบเปอร์เซ็นต์แค่นั้นเองส่วนฉันก็คอยหยิบนู่นี่ส่งให้เขา
ครืดดดดด
“นาย โทรศัพท์นายอะ”
“กดรับแล้วส่งมาให้หน่อย”
ฉันกดรับเสร็จก็ส่งโทรศัพท์ให้คนตัวสูงก่อนจะหันกลับมาลูบตามตัวของลูกชายฉันเบาๆ เพราะตอนนี้น้อนจะหลับอีกแล้วแต่
“ห๊ะ!!! จารย์ไม่ต้องลงแข่งแม่งหรอก เพราะแม่งไม่ทันแน่ อืมๆ ครับๆ”
คนตัวสูงวางสายพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปจนพี่พาสที่นั่งทำโมเดลในคอมพิวเตอร์ถามขึ้นมา
“อะไรวะสัสธีร์ พ่อมึงโทรมาเหรอ”
“เออดิ”
“แล้วเขาโทรมาทำไมวะ
ผมมองหน้าพวกมันสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและบอกมันออกไปอย่างรวดเร็ว
“โทรมาบอกว่าพรุ่งนี้มอเปิดเอาโมเดลไปให้เขาพร้อมปริ้นไปด้วย แ
