Chapter 11
“เกิดอะไรขึ้นคะ” เธอเอ่ยถามเขาเสียงหอบ ๆ เมื่อเขาพากลับมายังเพิงพัก และกำลังเก็บข้าวของ
“ผมจะไปรู้หรือไง รีบไปเถอะ ตรงนี้ใกล้กับจุดปะทะ ดีไม่ดีจะโดนลูกหลง และเราก็ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใครกันบ้าง”
“เราจะไปไหนกัน”
“ไปก่อน ค่อยว่ากัน” เขาจับมือเธอพาวิ่งหนีออกมาจากเพิงพักที่ทำเอาไว้ดิบดี
“ฉันเหนื่อยแล้ว”
“เร่งเดินหน่อย ตรงนี้มีลำธาร น่าจะมีถ้ำ หรือมีสถานที่ให้เราหลบภัยได้บ้าง”
“ฉันเมื่อยขาไปหมดแล้ว” เธออยากจะร้องไห้
“อดทนหน่อย ถ้าผมไม่แบกสัมภาระคงให้คุณขี่หลัง”
“พักก่อนได้ไหม” เธอทิ้งตัวนั่งลงอย่างอ่อนแรง พลางตีแข้งขาไปมาด้วยความเจ็บ
ติณห์ชะงัก มองหญิงสาวนิ่ง เขาจึงใจอ่อนให้เธอพักก่อน เพราะเธอคงไม่เคยเดินป่าในระยะทางยาวนานขนาดนี้
“น้ำ” เขายื่นน้ำให้เธอ
“ฉันโชคดีนะที่มีนาย ไม่อย่างนั้นฉันคงจะตายไปแล้ว” คุณหนูอย่างเธอสิ้นฤทธิ์ พูดเสียงอ่อยขึ้นมาเมื่อหันไปมองทางไหนก็มีแต่ต้
