ผัวเดียร์?
1244 คำ
“ไปยกเลิกเข้าประกวดดาวซะ!!” เสียงเข้มของครามเอ่ยบอกกับนาเดียร์ เมื่อทั้งสองกลับมาถึงคอนโด ใบหน้านิ่งแฝงไปด้วยความโหดของคราม
“ทำไมเดียร์ต้องเชื่อเฮีย”
“เฮียเป็นผัวเดียร์นะเผื่อลืม”
“แต่นี่มันก็ชีวิตของเดียร์”
“เออ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องเห็นหัวกันแล้ว” คนที่เคยคุมสติได้ดีอย่างครามก็มาหลุดอารมณ์ต่อหน้านาเดียร์ เดี๋ยวนี้นาเดียร์เองก็ยังไม่เข้าใจอารมณ์ขึ้นลงของครามสักนิด ถ้าแต่คิดไปเองว่าครามคงลำคาญตัวเองที่มาอยู่ด้วยแบบนี้แถม เพราะช่วงนี้ครามมักจะกลับคอนโดเกือบทุกวัน
ครืด ครืด ครืด
“ค่ะแม่”
“เดียร์อาทิตย์นี้กลับบ้านไหมลูก ชวนเฮียครามมาด้วยสิ” สายเรียกเข้าของแม่นาเดียร์ดังขัดจังหวะพอดี ทำให้นาเดียร์ต้องปลีกตัวออกมารับสายของแม่ตัวเอง สายตาคมของครามมองตามแผ่นหลังของนาเดียร์ที่หนีไปคุยโทรศัพท์กับแม่นอกระเบียง
“เดียร์กลับได้คะแต่เฮียครามคงยุ่งไม่ว่างกลับด้วยหรอกค่ะ” ตอนนี้ครอบครัวของเธอย้ายไปอยู่เชียงใหม่อย่างสมบูรณ์ เพราะคุณแม่ชอบธรรมชาติและหนีความวุ่นวายจะย้ายไปทำธุรกิจที่โน่นถาวร
“อ้าว จริงเหรอลูก”
“ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เดียร์ถึงแล้วจะโทรให้แม่มารับนะคะ”
“โอเคจ๊ะ”
“ใครบอกว่าเฮียไม่ว่างวะ” ครามกอดอกพิงขอบประตูฟังนาเดียร์คุยสายกับแม่ของตัวเอง ครามได้ยินทุกประโยคที่นาเดียร์และแม่พูดคุยกัน ยิ่งทำให้อารมณ์หงุดหงิดของเขานั้นเพิ่มทวีคูณ จนเผลอพูดคำลงท้ายที่ไม่สุภาพออกไปใส่นาเดียร์
“อ้าว ก็ใครจะไปรู้วะ”
“พูดเพราะ ๆ หน่อยนาเดียร์”
“เฮียยังพูดได้ หลบไป” เพราะขี้เกียจจะเถียงกับครามต่อ นาเดียร์จึงเดินเลี่ยงมาเก็บของใช้ของเธอที่ห้อง เพราะพรุ่งนี้นาเดียร์ตั้งใจจะบินกลับเชียงใหม่ไปหาแม่แต่เช้าแต่ไม่วายที่ครามจะเดินตามหลังเข้ามาภายในห้องนอนของทั้งคู่
“เฮียจะไปด้วย เก็บเสื้อผ้าให้ด้วย”
“เฮียว่างเหรอ?” ช่วงนี้ดูครามจะยุ่งขนาดพึ่งเปิดภาคเรียน กลับคอนโดยังดึกเลยด้วยซ้ำไม่เข้าใจว่าเขาจะบินกลับบ้านกับเธอทำไมให้เหนื่อยเปล่า ๆ
“เป็นเมียก็หัดถามผัวบ้างสิ”
“เดียร์ไม่อยากถามซ้ำกับคนอื่น”
“คนอื่น?” ใบหน้างุนงงของคราม หลังจากที่นาเดียร์หลุดผู้ถึงคนอื่น สร้างความงุนงงให้กับครามอีกครั้ง ยอมรับว่าเขาไม่เข้าใจประโยคที่นาเดียร์พูดเลยสักนิดหรือแม้กระทั่งการกระทำที่ดูห่างเหินระหว่างเขากับเธอ
“ไม่มีอะไร”
“อ้าว? เดียร์ไม่พูดแล้วเฮียจะเข้าใจได้ยังไง”
“ก็เฮียเจ้าชู้เอาไม่เลือกไง แถมมีอะไรกับเดียร์ก็ไม่ยอมป้องกัน เดียร์ก็กลัวติดโรคสำส่อนจากเฮียนะ”
“ห๊ะ!!เฮียเนี้ยนะ” ใบหน้าตกใจของคราม มือหนาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองถามย้ำเพื่อความมั่นใจเพราะนาเดียร์อาจจะเข้าใจผิด ถึงแม้ว่าลุคภายนอกของเขาดูเจ้าชู้แต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น ผู้หญิงอื่นเขาแทบจะไม่ให้เข้าใกล้ด้วยซ้ำ นาเดียร์เอาอะไรมาพูด
“ช่างเถอะ!!ยังไงเรียนจบก็ต้องหย่ากันอยู่ดี” ใบหน้าสวยไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดที่ครามเอาไว้ เธอกลัวคำตอบที่จะได้รับทำให้ต้องเบี่ยงประเด็นไปคุยเรื่องอื่นแทน
“พูดแบบนี้อยากเมนส์ไม่มาเก้าเดือนไหม”
“ทำไมต้องเก้าเดือน”
“คิดเอาเอง จัดกระเป๋าเสร็จแล้วออกไปหาไรกินกัน”
“ไอ้เฮีย เดียร์ป้องกันอย่างดี” เสียงเอะอะโวยวายของนาเดียร์ดังออกมาจากห้องนอน หลังจากที่ครามเดินออกมาดูทีวีรอนาเดียร์จัดกระเป๋า อารมณ์หงุดหงิดก่อนหน้านี้หายไปเมื่อครามได้แกล้งคนตัวเล็กให้หงุดหงิดใจเล่น อันที่จริงนาเดียร์ไม่ต้องเรียนอยู่บ้านเลี้ยงลูกให้สบายก็ได้เพราะยังไงเรียนจบเธอก็ต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้านแทนการทำงานอยู่ดี
“เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว เดียร์จะกินอะไร” ร่างสูงเดินตามหลังนาเดียร์ออกจากคอนโด ทั้งสองเลือกที่จะหาอะไรกินง่าย ๆ แถวคอนโดแทนที่จะให้นาเดียร์ทำอาหาร ใบหน้าบึ้งตึงเดินสะบัดตูดนำครามโดยไม่แม้แต่จะรอ ความน่ารักของนาเดียร์กระแทกใจครามอยู่เสมอโดยที่เธอนั้นไม่รู้ตัวเองสักนิด
“เดียร์ระวังรถ” มือหนาของครามรีบคว้ามือของนาเดียร์และดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอกเอาไว้ รถมอเตอร์ไซต์ที่แล่นมาเกือบเฉี่ยวคนตัวเล็กที่รีบเดินไปร้านอาหารโดยที่นาเดียร์ไม่ทันได้มองทาง
“อ๊ะ”
“เป็นอะไรไหม”
“ไม่ เฮียเป็นอะไรไหมคะ” ใบหน้าสวยตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่นาเดียร์จะหันหน้าขึ้นมาถามครามและรีบสำรวจร่างกายของครามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหล่ออมยิ้มกับการกระทำของนาเดียร์ที่ดูจะเป็นห่วงเขามากทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา
เพี๊ยะ!!
“โอ๊ย!!เดียร์เฮียเจ็บนะ” มือเล็กฟาดเข้าที่ต้นแขนของครามอย่างแรงจนทำให้เจ้าตัวถืงกับลูบแขนตัวเองปรอย ๆ ไม่ยักรู้ว่าเมียของตัวเองมือหนักขนาดนี้
“เจ็บสิดี รีบเดินเฮียหิวข้าวไม่ใช่เหรอ”
“ครับ” นาเดียร์เดินเข้าไปภายในร้านอาหารตามสั่งธรรมดาไม่ได้หรูหรามากนักแต่เธอเคยกินร้านนี้มาหลายครั้งแล้ว เวลาที่ครามไม่อยู่คอนโด สร้างความแปลกใจให้กับครามไม่น้อยที่นาเดียร์พาเขาเข้ามากินอาหารร้านนี้ ตอนแรกก็คิดว่านาเดียร์จะพาเขาเข้าไปอีกร้านหนึ่งข้าง ๆ กัน ซึ่งก็ผิดคาดจากที่ครามคิดเอาไว้
“ทำไมคะ เฮียไม่เคยกินร้านนี้เหรอ” ทั้งที่ร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของครามที่เขาอาศัยอยู่มาตั้งหลายปีแต่ก็ไม่ได้ทำให้นาเดียร์แปลกใจมากนัก เพราะคนระดับครามคงไม่กินอาหารตามสั่งข้างทางธรรมดาแบบนี้หรอก!! ถึงแม้ว่าบางครั้งเฮียครามจะไม่เรื่องมากกับบางเรื่องก็ตาม
“......” ครามได้แต่ส่ายหัวแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนที่จะให้นาเดียร์สั่งอาหารมากิน ภายในร้านที่ไม่ได้หรูแต่อาหารที่มาเสิรฟ์กับอร่อยและถูกปากครามไม่น้อย
“อร่อยใช่ไหมคะ”
“อืม”
“เฮียเอาคืนมานะ”
“กินข้าวให้อิ่มก่อนแล้วค่อยเล่น” นาเดียร์ที่กินข้าวไปด้วย กดมือถือไปด้วยทำให้ครามต้องเอื้อมมือไปหยิบมือถือของนาเดียร์ยึดเอาไว้กับตัวเอง นาเดียร์ได้แต่ถอนหายใจและรีบลงมือกินข้าวของตัวเองจนอิ่ม ก่อนที่นาเดียร์จะเรียกเก็บเงิน
“กระเป๋าคุ้น ๆ นะ”
“ใช่ไหมล่ะ” ใบหน้ายียวนกวนประสาทของนาเดียร์ทำให้ครามหมั่นไส้ไม่น้อย มือเล็กของนาเดียร์เปิดหยิบเงินในกระเป๋าตังค์ครามไม่เกรงใจเจ้าของกระเป๋าที่นั่งมองการกระทำของนาเดียร์เงียบ ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากร้านไปหาขนมกินต่อและพากันกลับคอนโดเพื่อพักผ่อน
- ผู้เขียน
