EP1 บอกว่ายังไง
1435 คำ
ก็อกๆ "ขออนุญาตค่ะท่านประธาน" เสียงของเลขาสาวดําขึ้นเรียกความสนใจจากทั้งสอง
"เข้ามา" มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอาการอะไร
"เอ่อ มีเอกสารเรื่องงบประมาณที่ท่านประธานต้องเซ็นค่ะ" เลขาสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัว ด้วยรู้แล้วว่านิสัยมาเฟียหนุ่มเป็นยังไงยิ่งเวลาทำงานใครที่เข้าไปขัดต้องขนลุกขนพองกลับมาทุกที
เว้นเสียเเต่.... ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักของเจ้านายเธอ
"เบิกทำไมอีกเยอะแยะ" เขาละสายตาจากเอกสารกันมาจ้องเลขาสาวเขม็ง
"คุณอดิศักดิ์ขอเบิกงบประมาณ เพราะมีรายจ่ายอีกหลายอย่างซึ่งงบประมาณที่ท่านประธานให้มาไม่พอใช้จ่ายค่าช่างและค่าซ้อมบำรุงค่ะ" ต้องตาพูดด้วยอาการประหม่า
"หึ เลี้ยงไม่เชื่องสินะ" เขาพึมพำออกมาเบาๆ จนหญิงสาวตัวเล็กข้างกายได้ยินกลับรู้สึกเสียวสันหลังกับน้ำเสียงที่ได้ยินอย่างบอกไม่ถูก
"พรุ่งนี้ตอนเช้าเรียกหัวหน้าฝ่ายงบประมาณมาพบฉันที่ห้องช่วงบ่ายโมงครึ่ง ห้ามสาย ห้ามเลท" เขาสั่งคำสั่งขั้นเด็ดขาด
"คะ ค่ะ" ต้องตาก้มหน้ารับคำ 'รู้สึกเสียวสันหลังแทนพี่กรยังไงบอกไม่ถูกแฮะ' เธอพึมพำเบาๆ
"ไปกันเถอะ" เขาหันมาพูดกับหญิงสาวบนตักอีกครั้ง
มาเฟียหนุ่มได้พาหญิงสาวมาคลีนิคก่อนกลับเพื่อที่จะพาเธอมาฉีดยาคุมกำเนิดถึงเขาจะเห็นแก่ตัวที่ไม่รู้จักป้องกันแต่เขาก็เป็นห่วงเธอไม่น้อยหากต้องทานยาคุมทุกวันซึ่งมันไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอในภายภาคหน้าแน่ๆ
"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย" เขาถามหมอผู้ฉีดยาให้เธอ
"ค่ะ ยาคุมกำเนิดต่อเข็มจะอยู่ได้ถึงสามเดือน แต่ถ้าครบกำหนดเมื่อไหร่ก็ค่อยมาฉีดใหม่อีกทีค่ะ"
"อืม" ตอบแค่นั้นก็จับมือหญิงสาวออกจากคลีนิคทันที
"หิวมั้ย" เขาถามเธอเพราะปกติเวลานี้เธอจะหิวแล้ว
"ค่ะ มุกหิวมากๆ เลย" เมื่อเห็นสีหน้าเขาเคร่งเครียดเธอก็เข้าไปพูดจาออดอ้อนเขา
"หึ ไม่กลัวฉันแล้วหรอ" เขาหันมามองเธอมือก็ลูบศีรษะเล็กเบาๆ
"ก็กลัวค่ะแต่เป็นห่วงมากกว่า" แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆ กลับทำให้เขาหายเครียดได้มากเลยทีเดียว ช่างน่าแปลกใจ
"อยากกินอะไร" เขาเปลี่ยนเรื่องมาถามเธอแทน
"วันนี้มุกอยากกินข้าวผัดกินง่ายๆ ก็พอค่ะ วันนี้ทุกเหนื่อยมากเลย" เธอพูดจริงๆ วันนี้เธอเหนื่อยมากๆ เธอไม่พร้อมที่จะกลับไปทำเรื่องอย่างว่ากับเขา เพราะปกติแล้วเขาจะมีอะไรกับเธอแอบจะทุกวันจนร่างกายเธอไม่ไหว
และถ้าวันไหนที่เขาเครียดกับงานหรือไม่พอใจอะไรเธอเขาจะรุนแรงมากกว่าปกติจนเธอรับไม่ไหว บางครั้งก็สลบไปตั้งแต่เขายังไม่เสร็จเลยก็มี
เพราะงั้นเธอจึงต้องเชื่อฟังเเละเป็นเด็กดีของเขาเพื่อตัวเธอเอง
"ไปห้างก่อนกลับเพนเฮาส์"
"ครับนาย" เจอาร์รับคำสั่ง
คืนวันเดียวกันเวลา 00:45 PM
"ทำไมยังไม่นอน" เมื่อมาถึงห้องนอนมาเฟียหนุ่มก็ทำเสียงดุใส่เธอเพราะปกติหญิงสาวจะนอนไม่เกินเที่ยงคืนนอกจากจะทำรักกับเขาเท่านั้น
"มะ มุกนอนไม่หลับ" เธอพูดเสียงเบาหวิว
"นอนไม่หลับก็ต้องนอนอย่าลืมว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า" เขาเดินมาดึงไอแพดออกจากมือเธอก่อนจะเก็บมันไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ
เมื่อเธอเห็นดังนั้นเธอจึงเอนตัวลงนอนห่มผ้าหันหลังให้เขาก่อนจะหลับตาลงเงียบๆ ถึงแม้ว่าเธอจะนอนไม่หลับก็เถอะ
มาเฟียหนุ่มที่เห็นดังนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเธอต้องน้อยใจอยู่แน่ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ เธอรวบตัวเธอมากอดเอาไว้
ฟอดด!! "น้อยใจหรอ หื้ม" เขาหอมแก้มเธอก่อนจะสวมกอดเอาไว้
"เปล่าค่ะ งั้นมุกนอนดีกว่า" เธอกำชับผ้าห่มเอาไว้ก่อนจะหลับตาลงและไม่นานเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
@มหาลัย
"มุก" ในขณะที่เธอและเพื่อนๆ กำลังจะเดินเข่าห้องสมุดก็ได้มีเสียงเรียกเรียกเธอไว้เสียก่อน
"เอ่อ" เธอลังเลที่จะพูดคุยด้วยดวงตาคู่สวยเหล่มองหาลูกน้องของมาเฟียหนุ่มที่แฝงตัวมาดุแลเธออยู่ห่างด้วยความระแวง
"เราขอตัวนะ" เธอรีบตัดบทก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"เราภพรักไงจำเราได้มั้ย" ชายหนุ่มพูดดักเธอเอาไว้เพราะเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนี
"เราจำไม่ได้ ขอโทษนะ"
"เราเพื่อนข้างบ้านเธอตอนเด็กๆ ไง" แต่แล้วคำคำนี้ก็ทำให้เธอหยุดชะงัก
"เธอหายไปไหนหรอ เราไปหาเธอที่บ้านก็ไม่มีใครอยู" ภพรักยังเซ้าซี้ไม่เลิก
"เอ่อ"
"นี่นายก็เพื่อนเราไม่อยากคุยด้วยก็ควรจะรู้ตัวแล้วป่ะ" มัดหมี่พูดขึ้น
ก่อนที่อะไรจะไปไกลกว่านี้สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นว่าลูกน้องของมาเฟียหนุ่มเห็นเธอเข้าแล้ว
'ซวยแล้วสิ'
"มัดหมี่ แพร ไปกันเถอะ" หญิงสาวจูงมือเพื่อนสาวทั้งสองเดินออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"มุก มุกเป็นอะไร" แพรดาวเห็นสีหน้าเพื่อนรักไม่สู้ดีก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ปะ เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร ขอบใจนะที่เป็นห่วง" เธอยิ้มให้เพื่อนสาวทั้งสอง
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
Andre : ฉันบอกว่ายังไง
Andre : ถ้าไปเรียนแล้วมีผู้ชายมาคุยด้วยจะไปทำไม
Andre : กลับมาเจอดีแน่
Mookda : มุกอธิบายได้นะคะ
Mookda : เขาแค่มาทักเขาบอกว่าเป็นเพื่อนมุก แต่มุกจำเขาไม่ได้จริงๆนะ
หญิงสาวนั่งรอรถของมาเฟียหนุ่มมารับเหมือนทุกวันแต่ทำไมวันนี้มาแปลกเพราะมีรถอีกคันตามมาด้วย
"ไงสาวน้อย ฉันเคยบอกเธอว่าไง" เเต่แล้วเสียงที่พูดขึ้นก็ทำให้เธอถึงกลับหน้าซีดเผือด
ตุ๊บ "อ๊ะ"เมื่อมาถึงห้องมาเฟียหนุ่มไม่รีรอผลักหญิงสาวลงบนเตียงอย่างแรงจนเธอรู้สึกกลัวจนต้องขยับตัวถอยหลังจนชิดหัวเตียง
"ฉันบอกเธอว่ายังไงห้ะ!! จะขัดคำสั่งหรอ!! บอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามคบเพื่อนผู้ชาย!!" เขาตะคอกเสียงดัง
"ฮรึก มุกกลัวแล้ว" เธอร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นเขากำลังถอดเข็มขัดออกอย่างใจเย็น
"อึก มุกเจ็บ" มาเฟียหนุ่มบีบปลายคางเล็กอย่างเเรงจนเธอนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
"มะ มุกไม่รู้จักเขา" เธอเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเครือ
"หึ ไม่รู้จักเเล้วไปยืนคุยกับมันทำไม ห้ะ" เขายอมปล่อยมือออกจากคางเธอก่อนจะหันมาตะคอกใส่
"มุกเดินหนีแล้ว แต่เขาไม่ยอม ฮรึก เชื่อมุกนะคะ" เธอจับมือเขามากุมไว้พร้อมเขย่าเบาๆ
"...."
"หึ โธ่เว้ย" เพล้ง!! เขาหันหลังให้เธอก่อนจะคว้าเเจกันโยนลงบนพื้นจนแตกกระจาย
ใช่ตอนนี้เขากำลังพยายามสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้พลั้งมือทำร้ายร่างกายเธอ
"ฮรึก มุกกลัวแล้ว มุกขอโทษ " เธอกลั้นใจเดินมาสวมกอดเขาจากทางด้านหลังก่อนจะสะอื้นไห้ออกมา
"อย่าให้เห็นว่าคุยกับมันอีก ไม่งั้นเธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่" เขาพูดกับเธอเด็ดขาดก่อนจะหันหน้ากลับมาหาเธอก่อนจะบีบคางเล็กอย่างแรง
"มุกเจ็บ ขอโทษ มุกกลัว ฮรึก" เธอกลัวเขาจะรุนเเรงกับเธอเหมือนครั้งนั้น
"พรุ่งนี้ไม่ต้องไปมหาลัย" เมื่อเขาพูดจบเธอก็แทบร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"มะ มุกต้องไปเรียน มุกมีงานต้องทำส่งอาจารย์" เธอให้เหตุผลเขา
"ฉันบอกเธอว่าไง ถ้าขัดคำสั่งฉันเธอจะโดนอะไร" เมื่อเจอคำสั่งเด็ดขาดเธอแทบสะอึก
"ห้ามคุยกับมันอีกเข้าใจใช่มั้ย"
"ฮรึก มุกรู้ มุกจะไม่คุยกับเขาแล้ว ฮือ มุกขอโทษ" เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ฟูวว เขาถอนหายใจออกมาหนักๆ และใช้เวลาสงบสติอารมณ์ความโกรธออกไปก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ใช้มือลูบศรีษะเล็กเพื่อปลอบประโลม
"ขอโทษเด็กดี ฉันขอโทษ" เขาพูดย้ำๆ ก่อนจะกดจูบศรีษะเล็กหนักๆ ไปหลายครั้ง
- ผู้เขียน
