เกาะร้างสร้างรัก

ตอนที่4

"กัณ เจอแล้วโน่น ๆ ใช่มั้ย มีรอยเหมือนตัวแมลงแทะจนรูพรุนเลย"

เรวิการ้องเรียกอีกคนที่กำลังตัดเล็มกิ่งไผ่ส่วนปลายออก กัณภัครีบเดินมาดูก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"ใช่ ๆ ขอให้มีตัวด้วงทีเถอะนะ หวังว่ามันจะไม่กลายเป็นแมลงปีกหนีไปแล้ว"

เมื่อกัณภัคมุดเข้าไปตัดลำไผ่ลากออกมาด้านนอกที่โล่ง ทั้งสองสาวก็มองหน้ากันยิ้มลุ้นไปด้วย ว่าจะเจอสิ่งที่หวังหรือเปล่า ดูจากรอยแทะยังใหม่ ๆ อยู่

มีดในมือถูกฟันตรงข้อปล้องทั้งสองฝั่ง ก่อนที่กัณภัคจะค่อย ๆ ถากเนื้อไผ่ตรงกลางลำที่มีรอยแทะ พอไม้เปิดออกเท่านั้นแหละ รอยยิ้มกว้างก็ฉาบไปทั้งใบหน้าคม

"คุณ เราได้อาหารเย็นแล้วล่ะ ดูสิ หลายตัวเลยอ้วน ๆ ทั้งนั้น"

"กรี๊ด จริงเหรอ"

เรวิกาส่งกรี้ดเบา ๆ ด้วยความดีใจไปด้วย เมื่อมองเห็นตัวด้วงสีขาวหลายตัวในปล้องไม้ไผ่นั่น กัณภัคลองผ่าดูลำไผ่ที่เริ่มมีจุดแผลเล็กพอให้สังเกตุเห็น และก็เจอตัวด้วงเพิ่มอีกแค่นี้ก็พาให้หายเหนื่อยกันเลยทีเดียว

ยิ่งณัฐพัชเรียกพร้อมกับโชว์สิ่งเดียวกันให้ดู สาว ๆ ยิ่งพากันยิ้มหน้าบาน นาทีนี้ไม่มีใครโลกสวยไม่กินเจ้าตัวขาวอวบ ที่ราคาแสนแพงนี่หรอกหากไปหาซื้อกินตามข้างนอก นี่ธรรมชาติมีอยู่ตรงหน้าจะปล่อยผ่านได้ยังไง

"เนย่า คุณได้ยินเสียงอะไรมั้ย"

นรากรเอ่ยถามนางแบบสาวที่เดินเอาไม้เขี่ยหาจำพวกเห็ด เธอว่าเธอได้ยินเสียงดังหวื่อ ๆ อื้ออึงอยู่ไม่ไกล เนย่าเงี่ยหูฟังก่อนจะขมวดคิ้วมองอีกคนที่ยืนทำท่าคิดมองไปรอบ ๆ

"เสียงอะไรน่ะคุณ เหมือนฝูงแมลงกลุ่มใหญ่เลย"

"นั่นแหละ ฉันว่ามันน่าจะเป็นผึ้งหรือเปล่า"

นรากรพยายามเดินไปตามเสียงที่ได้ยินอยู่ไม่ไกล และยิ่งใกล้พุ่มไม้ใหญ่เสียงก็ยิ่งชัดขึ้นทุกที เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าพุ่มไม้ใหญ่ที่สูงเสมอตัวเธอ แต่โดนเถาไม้เลื้อยขึ้นปกคลุมจนเหมือนหลังคา

เธอพยายามมองลอดเข้าไปด้านในและก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย เมื่อใต้นั้นมีรวงผึ้งรวงใหญ่ห้อยแทบจะระกับพื้นดิน มีตัวผึ้งบินว่อนอยู่รอบ ๆ

"เนย่า ผึ้งรังเบ้อเร่อเลยอ่ะ"

สาวนักแข่งหันไปบอกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล  เนย่ารีบเดินเข้ามาดูด้วยความตื่นเต้น

"หูยรังใหญ่จริงด้วย เราจะเอามันได้ไงอ่ะคุณ ผึ้งขนาดนี้มันรุมเราแย่แน่"

"มันมีวิธีอยู่นะ แต่ต้องช่วยกันหลายคนเดี๋ยวไปเรียกพวกนั้นมาช่วยดีกว่า ฉันต้องก่อไฟ เราจะใช้ควันไล่ตัวผึ้งออกจากรังกัน"

เนย่าอาสากลับไปเรียกเพื่อนร่วมทีมที่กระจายกันอยู่ ปล่อยให้นรากรใช้ทักษะก่อไฟด้วยวิธีใช้เศษไม้มาเสียดสีกันจนเป็นประกายไฟเพราะความร้อน เรื่องก่อไฟต้องยกให้ เพราะนรากรคือคนที่สามารถก่อไฟได้เร็วที่สุดกว่าทุกคนในทีม

เมื่อเนย่ากลับมาพร้อมกรนันท์กัณภัคและอัญญาวี ก็พอดีกับที่นรากรกำลังเป่าเศษไม้เศษหญ้าให้ติดไฟ และไม่นานไฟก็ติดอย่างง่ายดาย

"ฝีมือไม่ตกเลยนะไนซ์เรื่องก่อไฟเนี่ย"

อัญญาวีเอ่ยชมแกมแซวรุ่นน้องให้เจ้าตัวยิ้มเผล่

"ก่ออย่างอื่นก็เร็วนะพี่อัญ"

"หึ ๆ ก่ออะไรเหรอ อย่าบอกว่าก่อเรื่องนะ"

"ฮ่า ๆ พี่นันท์นี่รู้ทันอีกล่ะ มา ๆ มาช่วยกันเอารังผึ้งดีกว่าพี่"

"ต้องไปหาใบไม้มาห่อเศษถ่านพวกนี้ก่อน ให้มันเกิดควันเราถึงจะเอาไปไล่มันได้นะ แล้วก็ปิดหน้าปิดตาดี ๆ กันล่ะ โดนผึ้งรุมขึ้นมาหมอกิ่งงานหนักแน่"

อัญญาวีบอกวิธีการก่อนที่ทุกคนจะทำตาม จากนั้นขบวนการแย่งเอารวงผึ้งจากแม่ผึ้งน้อย หลายพันตัวที่โอบล้อมรังก็เริ่มขึ้น สุดท้ายใช้เวลาอยู่หลายนาทีคนปล้นรังผึ้งก็ประสบความสำเร็จจนได้

"นี่โดนต่อยกันหรือเปล่าน่ะ"

เมื่อได้รังผึ้งออกมาเรียบร้อยอัญญาวีก็เอ่ยถามขึ้น

"ไนซ์โดนที่มือ แต่ไม่เป็นไรค่ะนิดหน่อย"

เนย่าหันไปมองคนที่โดนผึ้งต่อยก็เห็นว่าที่มือขวาของนรากรมีรอยบวมแดงขึ้นมา

"ปวดหรือเปล่าคุณ"

"นิดหน่อยน่ะไม่เป็นไรหรอก ถ้าเป็นตัวต่อก็คงปวดมากกว่านี้"

"เดี๋ยวเอารังมันนี่แหละทา เดี๋ยวก็หายปวด"

กัณภัคแนะนำ ก่อนจะบิเอาส่วนรังเล็กน้อยมาถู ๆ ตรงหลังมือให้ตัวอ่อนของผึ้งแตกตัวกลายเป็นน้ำขุ่น ๆ รอบบริเวณที่บวม

"ห้ามเลียล่ะ"

"ฮ่า ๆ บ้าเหรอเราไม่ได้หิวขนาดนั้นนะกัณ"

สาว ๆ ที่เหลือนั่งรออยู่ใต้ร่มไม้ข้างกอไผ่ พอเห็นกรนันท์หอบรวงผึ้งรังใหญ่มาก็ส่งเสียงฮือขึ้น

"อื้อหือ นี่เป็นอาหารกลางวันพวกเราได้สบายเลยนะพี่"

มณนิชาเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น ผึ้งป่าใช่ว่าจะหากินได้ง่าย ๆ ส่วนมากทุกวันนี้ก็จะกินแต่ผึ้งเลี้ยงกันซะมากกว่า

"หิวน้ำกันหรือเปล่า นี่กินแก้กระหายกันไปก่อนนะ น้ำจากเถาวัลย์น่ะ ติดเกาะนี้เราอยู่รอดแน่ ดูผลงานจากธรรมชาติซะก่อน"

ณัฐพัชยื่นกระบอกไม้ไผ่ขนาดเท่าฝ่ามือที่มีน้ำใส ๆ อยู่เกือบเต็ม ให้แต่ละคนจิบแก้กระหาย

"โห นั่นมันระกำป่านี่ ได้มายังไงน่ะ แล้วเห็ดโคนอีก โอ้ สวรรค์เมตตาจริง ๆ"

อัญญาวีร้องขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นพวงระกำพวงใหญ่วางกองอยู่

"ฉันเจอต้นระกำอยู่ทางโน้นน่ะ ดกพอสมควรเลยล่ะ นี่กำลังสุกแต่อาจจะเปรี้ยวหน่อยนะ ปล่อยไว้สักสองสามวันคงจะหวานน่ะ นอกจากต้นระกำยังมีเต่ารั้งด้วยนะ ถ้าเราจับปลาได้เดี๋ยวเอาไปแกงกระทิรับรองอร่อย"

"พี่หมอพูดซะท้องพวกเราร้องเลยค่ะ ส่วนเห็ดโคนนี่แบมเจอค่ะ สงสัยก่อนมาไหว้เจ้าที่ท่านคงเมตตาไม่ปล่อยให้อดอยาก"

ชาลิศาพูดขึ้นมาให้แต่ละคนขำไปด้วย 

"พวกเราโชคดีหลายขั้นเลยนะเนี่ย สรุปตอนนี้อาหารเรามากพอ เหลือแค่แหล่งน้ำจืดต้องสำรวจกัน แต่ตอนนี้เราขนเจ้าพวกนี้ออกไปหาดกันเถอะ ตะวันตรงหัวแล้วชักจะหิวเหมือนกันนะนี่"

อัญญาวีสรุปก่อนที่ทุกคนจะแบ่งหน้าที่ช่วยกันขนสิ่งที่หามาได้ออกจากป่ามุ่งหน้าไปยังชายหาด

    ระยะทางที่กว่าจะพากันเดินออกมาจนถึงจุดริมหาด ก็เล่นเอาแต่ละคนสะบักสะบอมพอสมควร เพราะทางลงบางจุดไม่ใช่ทางราบ ก็ต้องพากันอ้อมเพราะสัมภาระที่ขนมาระหว่างทาง

ไม้ไผ่สิบกว่าลำที่ถูกมัดแบ่งกันแบกหัวท้ายมอง ๆ ไปก็ให้นึกขำเพราะไม้มันยาวเวลาจะเลี้ยวที คนด้านหลังแทบเซถลาไปด้วยเหมือนโดนแกล้ง

"ได้ยินเสียงคลื่นแล้วน้อง ๆ"

หมอกิ่งกานต์ที่เป็นคนเดินนำทีมส่งเสียงบอกลูกทีม เพราะอัญญาวีต้องมาช่วยแบกไม้ไผ่คู่กับณัฐพัช กรนันท์ช่วยนรากรและมณนิชาแบกคู่กับกัณภัค

ระหว่างทางที่เดินออกจากป่า นอกจากทางน้ำที่บอกให้รู้ว่าบนเกาะนี้ฝนคงจะตกมากพอสมควรเพราะพื้นดินนั้นมีความชื้นอยู่มาก แต่กลับไม่เห็นวี่แววว่าจะมีแหล่งน้ำตกหรือลำธารนอกจากบางจุดที่เป็นหนองน้ำไม่ใหญ่ มีน้ำขังอยู่บ้างแต่มันก็สกปรกเกินกว่าจะนำมาดื่มกินได้

ดีที่พวกเธอพากันตัดเอาเถาวัลย์น้ำออกมาหลายท่อน วันนี้คงต้องอาศัยกินน้ำจากเถาวัลย์หรือน้ำมะพร้าวแทน คงจะได้อาบน้ำทะเลแทนน้ำจืดไปก่อนเพราะตะวันเริ่มคล้อยบ่ายไปแล้ว ยังไม่เจอแหล่งน้ำจืดเลย แต่อย่างน้อยติดเกาะวันแรกก็ไม่เลวร้ายจนเกินไปเพราะอาหารที่ได้มา จะทำให้พวกเธออิ่มท้องได้เป็นอย่างดี

ในที่สุดทุกคนก็ออกมาถึงจุดหมายจนได้ 

"ว๊าว เรารอดตายแล้วเจ๊ มะพร้าว มะพร้าวเยอะแยะเลย"

เด็กป่วนทิ้งสัมภาระลงพื้นวิ่งวนซ้ายขวา เมื่อมองไปทางไหนเจอต้นมะพร้าวน้อยใหญ่มีลูกเกือบทุกต้น

หาดฝั่งนี้ไม่ได้ยาวมากนักแต่มีจุดที่แตกต่างจากหาดที่พวกเธอลงเรือคือฝั่งนี้มีโขดหินกระจัดกระจายเต็มไปหมด ถึงว่าเรือมาไม่ได้ เพราะติดโขดหินพวกนี้นี่เอง

อีกอย่างคือสองฝั่งซ้ายขวาล้วนเป็นกำแพงเขากั้น เหมือนกับจุดนี้ถูกกักกันไว้จากมรสุมทั้งสองด้าน นั่นมันคือข้อดีสำหรับพวกเธออย่างน้อยเจ็ดวันที่เกาะจะไม่โดนมรสุมถล่ม

"โขดหินเต็มไปหมดเลย แต่นี่ล่ะมันจะทำให้เราได้อาหารเพิ่มขึ้น เพราะปลาบางชนิดก็ชอบอาศัยตามซอกหินพวกนี้ และก็คงจะเป็นแหล่งปะการังด้วยดูสีน้ำสิคะ"

กรนันท์กล่าวด้วยรอยยิ้มให้ทุกคนพากันพยักหน้าเห็นด้วย

"ม่อน สถิติการปีนหน้าผาเธอเร็วกว่าคนอื่น เพราะฉะนั้นเธอไปจัดการเอามะพร้าวลงมาซะ"

ชาลิศาบอกกับบัดดี้ตัวเอง

"ห๊ะ ม่อนนี่เหรอ ให้ม่อนปีนคนเดียวเหรอพี่"

ที่เหลือต่างพร้อมใจกันพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง ไม่เว้นแม้แต่กัณภัคพี่สาวที่สนิทกัน

มณนิชายิ้มแหย ก่อนจะยื่นมือออกไปตรงหน้าทั้งสองข้างให้คนตรงหน้าดู

"เป็นอะไร! พากินสันกำเริบหรือไงทำไมมือสั่นแบบนี้ห๊ะ"

ชาลิศาปรี่เข้าไปจับมือที่สั่นจนสังเกตุได้ ให้คนที่เหลือตกใจไปด้วย

"ไม่ช่าย ม่อนหิวอ่ะ เนี่ย หมดแรงมือสั่นเลย"

พรืด ฮ่า ๆ ๆ

"โอ๊ยเด็กบ้า ฉันตกใจหมดนึกว่าโรคกำเริบ สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย"

"แหะ ๆ ก็นี่มันบ่ายกว่าแล้วนะ ที่ตุนมาเมื่อเช้ามันย่อยไปหมดแล้วอ่า"

มณนิชาบอกออกไปเขิน ๆ ปกติก็เป็นคนกินจุอยู่แล้วด้วย

"ไนซ์ไปก่อไฟทำอาหารให้น้องกินก่อนไป เดี๋ยวไม่มีแรงปีนต้นมะพร้าว"

อัญญาวีบอกกับนรากร เพราะตอนนี้ทุกคนก็ควรจะกินอะไรรองท้องกันก่อนที่จะได้ทำงานกันต่อ ทักษะความชำนาญที่เริ่มมีมากขึ้นของนรากรแถมยังมีเชื้อไฟอย่างดีเช่นใยจากต้นมะพร้าวทำให้ใช้เวลาไม่นานก็ได้ไฟกองใหญ่

"พี่ว่าเอาด้วงมาคั่ว แล้วก็รังผึ้งนี่เอาไปย่างไฟให้สุกดีกว่านะ กินดิบเดี๋ยวเผื่อท้องเสียขึ้นมามันจะยุ่ง มื้อเย็นเรามีเห็ดพวกนี้กับผักกูดเดี๋ยวค่อยคิดเมนูกันจะทำยังไงกินดี"

กิ่งกานต์บอกกับทุกคน ก่อนที่จะช่วยกันคนละไม้ละมือจัดการกับอาหารที่ได้มาจากธรรมชาติล้วน ๆ

อาหารสองอย่างถูกทำให้สุกอย่างรวดเร็ว ด้วงยี่สิบกว่าตัวถูกคั่วกับน้ำที่ได้จากเถาวัลย์ และรังผึ้งที่ตอนนี้ถูกย่างจนสุกดีแล้ว ทุกคนนั่งล้อมวงมองอาหารมื้อแรกที่ได้จากเกาะร้างแห่งนี้ แต่ใครจะคิดว่ามันร้างแค่ว่าไม่มีมนุษย์อาศัยเท่านั้นเอง แต่ทรัพยากรในเกาะแห่งนี้มันกลับอุดมสมบูรณ์อย่างไม่น่าเชื่อ

แป๊ะ

"อ๊ะ อะไรละเจ๊?"

มณนิชาทำหน้างง เมื่ออยู่ ๆ คุณนางร้ายก็ตีมือเธอแหม กำลังจะหยิบด้วงตัวอ้วนอยู่เชียว

"เมื่อกี้ไปเด็ดใบไม้มาน่ะล้างมือหรือยัง เดี๋ยวมาจับรังผึ้งกินอีกสกปรก"

คนอายุมากกว่าบอกเสียงดุ

"กะ ก็นี่ไงเช็ด ๆ เสื้อนี่สะอาดแล้วน่า"

"ไม่ต้องเลยโน่นน้ำเยอะแยะไปล้างก่อนเลย ไม่ต้องกลัวใครเขาจะกินหมดก่อนหรอก เธอนี่จริง ๆ เลยนะเป็นลูกฉันหรือไงต้องให้บ่นทุกอย่างเลยเนี่ย"

"กะได้ ๆ เจ๊ก็อย่าบ่นมากสิเดี๋ยวคอแห้งหิวน้ำบ่อยน้ำยิ่งหายากอยู่นะเออ"

ก่อนไปยังมิวายพูดยอกย้อนให้พี่ ๆ ได้แต่ขำกับคู่นี้

"น้องเธอนี่กวนประสาทจริง ๆ เลยนะกัณ ออกจากเกาะไปหวังว่าฉันจะไม่เป็นโรคประสาทเพราะเจ้าเด็กนี่หรอกนะ"

หึ ๆ 

"ม่อนมันก็กวนไปงั้นแหล่ะจริง ๆ ไม่มีอะไรหรอกน่ะอย่าไปซีเรียส จริง ๆ เด็กมันออกจะน่ารัก"

"เห๊อะ ถ้าไม่กวนประสาทแบบนี้มันจะน่ารักมากเลย"

"นั่น ๆ พอบอกให้หยุดบ่นก็หันมานินทาเลยน๊า เจ๊เนี่ยยังไงฮึ อุ๊บ"

"กิน ๆ ไปไม่ต้องพูดมาก"

ฮ่า ๆ

ด้วงตัวใหญ่ถูกยัดเข้าปากคนที่กลับมานั่งลงที่ตัวเอง ให้ต้องรีบเอามือตะครุบ

"วิธีกินรังผึ้งให้อร่อย เอามาจิ้มน้ำหวานแบบนี้ค่ะ ทุกคนลองดู"

กัณภัคสาธิตให้ทุกคนดู ก่อนเอารังผึ้งที่จิ้มกับน้ำหวานเข้าปากด้วยสีหน้าพอใจกับรสชาติ ให้คนอื่นลองทำตามบ้าง

"หืม อร่อยจริง ๆ เพิ่งรู้ว่ามันมีเทคนิคการกินด้วยนะเนี่ย"

กรนันท์เอ่ยขึ้น

"นั่นสินี่พี่ก็เข้าป่าบ่อย ๆ ก็ไม่ค่อยได้กินเจ้าพวกนี้เลยนะ"

อัญญาวีเล่าบ้าง

"แต่พวกเรานี่เพิ่งเคยกินครั้งแรกเลยนะคะรังผึ้งแบบนี้ ถ้าเป็นน้ำผึ้งอันนั้นต้องมีติดห้องไว้ตลอดค่ะ"

เรวิกาเอ่ยบอกให้เนย่าพยักหน้าตาม ก็ชีวิตพวกเธออยู่แต่ในเมือง นาน ๆ จะได้มีเวลาพักแล้วออกไปเที่ยวป่าบ้าง แต่ไม่เคยที่จะต้องมาหาอาหารป่ากินกันเองแบบนี้ นี่จึงถือเป็นประสบการณ์ที่ดีและน่าตื่นเต้นของพวกเธอมากเลยทีเดียว

"ตอนนี้เรื่องอาหารเราคงไม่ต้องกังวลกันแล้วล่ะ เพราะเท่าที่เห็นวันนี้เราคงไม่อดตายกันแน่  แต่แหล่งน้ำจืดที่เราจะต้องใช้อาบนี่ล่ะปัญหา ที่เราจะต้องสำรวจเกาะนี้เพิ่มเติม"

"วันนี้ยังพอมีเวลา เดี๋ยวกินอะไรเสร็จพวกเราแบ่งหน้าที่กันทำนะ พี่จะออกไปเดินสำรวจดูบริเวณรอบ ๆ นี่อีกทีเผื่อมันมีแหล่งน้ำจืดให้เราได้ใช้"

เมื่อท้องอิ่มทั้งกำลังกายกำลังใจก็ฟื้นกลับมา พร้อมลุยกับการเอาตัวรอดในเกาะแห่งนี้อีกครั้ง

"เราทำที่พักกันตรงนี้เลยมั้ยพี่ ณัฐว่าทำเลมันค่อนข้างโอเคอยู่นะ แถมเรายังมีต้นหูกวางต้นใหญ่นี่ช่วยกันแดดในตอนกลางวันให้ด้วย"

ณัฐพัชเอ่ยขึ้นเมื่อมองดูบริเวณที่พากันนั่งพักมันเป็นพื้นทราย และห่างจากแนวป่าออกมาพอสมควร และก็เป็นจุดที่น้ำทะเลขึ้นมาไม่ถึงด้วย

"อืม ก็เหมาะดีนะ งั้นเดี๋ยวเราจะทำฐานสูงแค่เข่าแล้วใช้ไม้ไผ่ผ่าเป็นซี่เล็กปูเป็นพื้น ถึงจะมีต้นไม้กันแดดยังไงเราคงต้องทำหลังคาอยู่ดี เพราะทางใต้บางทีฝนก็ตกแบบไม่มีปีมีขลุ่ยเหมือนกัน เราจะใช้พวกใบไม้ที่มีขนาดใหญ่หน่อยมาทำเป็นตับแล้วมุงเป็นหลังคา มีใครพอจะทำเป็นบ้างคะ"

กิ่งกานต์ถามความคิดเห็นน้อง ๆ

"กัณกับม่อนทำได้ค่ะ"

"ณัฐก็ทำได้นะ เดี๋ยวใครทำไม่เป็นก็สอนได้ไม่ยากหรอก"

"โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวเอางี้นะ ม่อนมีหน้าที่ไปเก็บมะพร้าวมาไว้ก่อนเสร็จแล้วค่อยมาช่วยพวกพี่ แล้วก็เอามีดขึ้นไปตัดก้านมะพร้าวลงมาด้วยเผื่อเราจำเป็นต้องใช้กันลมไปก่อนในคืนนี้"

"ได้ค่ะ ม่อนจัดให้"

"ตอนนี้มีดเหลือเล่มเดียวที่ณัฐ ให้ไปตัดต้นไม้ที่จะเอามาวางฐานทำที่พักเราก่อน พอม่อนเสร็จก็จะได้มาช่วยกันผ่าไม้ไผ่ทำพื้นปู ส่วนที่เหลือเราจะไปช่วยกันเก็บใบไม้มาเตรียมทำหลังคา แล้วก็พวกเครือไม้ที่จะใช้มัดแทนเชือกนะ"

"โอเคค่ะ"

เมื่อรับรู้สิ่งที่ต้องทำแต่ละคนรีบแยกย้ายกันไป เพราะเวลามันผ่านไปเรื่อยก่อนตะวันตกดินที่พักคืนนี้ควรจะเสร็จ

   อัญญาวีเดินย้อนกลับเข้าป่าไปอีกรอบ แต่เปลี่ยนเส้นทางจากเส้นที่ออกมากันเมื่อตอนเช้า เสื้อยืดตัวใหญ่ถูกดัดแปลงให้เป็นกระเป๋าด้วยการมัดชายเสื้อด้วยเครือไม้ และส่วนแขนทั้งสองข้างถูกเจาะเพื่อใช้เชือกเกี่ยวร้อยเป็นสายสะพาย แค่นี้เธอก็มีกระเป่าผ้าไว้ใส่สิ่งของแล้ว

หญิงสาววัยสามสิบที่ผ่านประสบการณ์บุกป่าลุยเขามามากกว่าห้าปี ต้นไม้ พืชผัก สิ่งไหนที่สามารถนำมาเป็นอาหารได้เธอจะเก็บไปให้หมด

"เอ๊ะ นี่มันเครือมันแกวนี่นา หืมขึ้นเยอะเลยนะนี่"

ไม้ไผ่ที่ถูกเสี้ยมปลายมาจนแหลมคมเพื่อใช้ในการขุดดินได้ ถูกใช้ขุดลงตามเถาไม้เลื้อยที่มีหัวฝังอยู่ใต้ดิน อัญญาวีขุดลงไปไม่ลึกมาก ก็เจอกับหัวสีขาวขนาดเท่ากำปั้นผู้ใหญ่ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อได้อาหารเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง

หญิงสาวใช้เวลาขุดจนได้เป็นสิบหัวถึงได้เดินออกจากจุดนั้น เกาะนี่ไม่ได้กันดารอย่างที่คิดกังวลเลย พืชหลายชนิดที่นำไปเป็นอาหารได้มีให้เห็นอยู่ทั่วไป ถ้าเจอต้นกล้วยด้วยก็คงสวรรค์ของแท้เลยล่ะ