Chapter.34 แกล้งเมา(อีกแล้ว)
ร่างบางทิ้งตัวจมลงเบาะนุ่มด้วยอาการนิ่งขรึมบนไพรเวทเจ็ทลำใหญ่ สุดท้ายเธอก็มากับเขาจนได้ ต่อให้ใจไม่อยาก แต่หลบหลีกหรือขัดขืนได้หรือเปล่าล่ะ? จำนวนบอดี้การ์ดโดยรอบยืนเรียงราย กระบอกปืนก็นับไม่หวาดไม่ไหว ฝืนดันทุรังวิ่งโง่ๆออกไปรังแต่จะเหนื่อยและปวดข้อมือเปล่า เธอเลือกที่นั่งบนขอบหน้าต่างพิงตัวกับกรอบด้านข้าง สองเท้าเรียวสวยไขว้กันไว้แน่นใบหน้าบึ้งตึงพยายามไม่หันมองเขาที่นั่งเบียดกายเข้าใกล้
“ออ นั่นสิ” เธอดีดกายนั่งหลังตรง หันไปมองเขาเพื่อขอความช่วยเหลือบางอย่าง “ฉันยืมมือถือโทรหาหลานได้ไหมคะ”
“เอาสิ” อาร์มาติโนอนุญาตพร้อมยกสะโพกลอยเหนือที่นั่ง “ล้วงเอาเลย”
เธอพ่นลมหายใจออกพรืดใหญ่ กรอกตาขึ้นด้านบนขณะเอื้อมมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คิ้วโก่งขมวดขึ้นพลางชำเลืองสายตามองเขาอย่างขุ่นเคือง “มันไม่มี”
“ออ โทษที ฉันฝากไว้กับเลฟน่ะ” เขาเอ่ยออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย
