จิณณะมาหากานต์พิชชาตั้งแต่เช้า มาถึงก็ขอคุยกับเจ้าหล่อนทันที เขานอนไม่หลับทั้งคืน เฝ้ารอเวลาให้พระอาทิตย์ขึ้นจะได้มาถามความรู้สึกของเธอ
“ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะมีเรื่องของเธอกวนใจ” เขาเริ่มพูดขึ้นก่อน “เธอจะเอายังไงต่อเหรอ จะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวหรือจะยอมรอพี่เจตน์”
“_” กานต์พิชชายังคงตัดสินใจไม่ได้ เธอเบือนหน้าหนีแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจของเขา
“ตอนแรกที่รู้ว่าเธอเคยมีสามี เคยมีลูกมาก่อน ตอนนั้นฉันยอมรับเลยว่าไม่ชอบเลยไม่ได้จีบเธอ แต่ตอนนี้ที่ได้รู้จักกับเธอ...กานต์ ฉันรับได้ทุกอย่างเลย อึก ถ้าเธอต้องการฉัน” จิณณะร่ายยาวออกมา เขาคิดมาทั้งคืน ตอนนี้ไม่ว่าเหตุผลอะไรเขารับเธอได้ทุกอย่าง แม้นว่าเธอจะมีลูกติด ทว่า
“ฉัน...ฉันขอโทษนะคะ” เธอก้มหน้าลง “ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดี แต่ว่าฉันไม่อยากเอาคุณมาเสียเวลาด้วย”
“งั้นเหรอ หึ...” เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ มันเป็นคำบอกกล่าวที่แสนเจ็บปวด ไม่อยากให้
