ถึงจะบอกว่าให้เวลาในการทำใจสองนาที แต่พายุก็ยังคร่อมอยู่บนตัวของพลอยใสไม่ขยับไปไหน มือหนาที่ตรึงข้อมือเธอไว้กับที่นอนก็ยังอยู่แบบนั้นไม่ได้ขยับเขยื้อน
นัยน์ตาสีเทาจ้องมองเธออย่างไม่วางตา จนพลอยใสเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“เฮีย เฮียปล่อยพลอยก่อนได้ไหม อยู่แบบนี้แล้วจะทำใจได้ยังไง” เธอเริ่มเอ่ยปากพูดทำลายบรรยากาศอันเงียบเชียบ
“น้องพลอยเหลือเวลาทำใจอีกหนึ่งนาทีค่ะ”
“ฮะ ที่เฮียเงียบไปเนี่ย คือเฮียกำลังนับเวลาอยู่เหรอ” หัวคิ้วของเธอมุ่นเข้าหากันเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากคนตัวโต นี่ตกลงเขารอเวลาจะทำอย่างเดียวเลยหรือไง
“อ๊ะ” พลอยใสสะดุ้งวาบเมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสลงบนซอกคอระหงโดยที่ไม่บอกกล่าว ลมหายใจร้อนผ่าวซอกไซร้ไปทั่วบริเวณ
“น้องพลอย อย่าดิ้นสิคะ” พายุเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาพร้อมกับเอ่ยปาก เมื่อคนตัวเล็กดิ้นไปมาอยู่ใต้ร่างราวกับไม่ต้องการตัวเขา
พายุสบตาเธอแน่นิ่ง ดวงตาคมคู่นี้กำลังครอบง
