ตอนที่ 5 คนอันตราย
2376 คำ
‘16:25นาที’
หลังจากสอบเสร็จทั้งสามคนก็พากันเดินทางกลับคอนโด โดยในระหว่างทางที่นั่งรถกันมานั้นณิชาก็เอาแต่นั่งพิมพ์แชตอยู่ตลอดเวลา แถมสีหน้าของเธอยังดูเคร่งเครียดอีกด้วย แต่ทว่าแก้มใสก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะเธอคิดว่าถ้ารถแท็กซี่จอดเทียบหน้าคอนโดของพวกเธอไม่เมื่อไหร่ เธอค่อยถามเพื่อนดีกว่า
‘หน้าคอนโด’
“ณิชาแกมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ทันทีที่ก้าวเท้าเดินลงมาจากรถ แก้มใสก็รีบเอ่ยปากถามเพื่อนสาวด้วยสีหน้าท่าทางเป็นห่วงทันที
“อ้อ พอดีแม่บอกให้กลับบ้านด่วนนะ พอดีพี่ชายตัวดีเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก วันนี้ฉันคงไม่ค้างที่คอนโดนะ แกอยู่ได้ใช่ไหม เพราะอีเจ๊ก็จะไปปาร์ตี้” สิ้นสุดคำถามของเพื่อนสาว ณิชาก็บอกเหตุผลที่ทำให้เธอชักสีหน้าทันที และเธอก็ไม่ลืมที่จะถามเพื่อนสาวกลับด้วยความเป็นห่วงว่าอยู่คนเดียวได้ไหม เพราะเดซี่ก็จะไปปาร์ตี้ในค่ำคืนนี้เช่นกัน
“ฉันอยู่ได้ พวกแกไม่ต้องห่วงนะ” เมื่อได้ยินเหตุผลของณิชาแล้ว แก้มใสก็พยายามยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนสาวกังวลใจ เพราะเธอเปรียบเหมือนดังน้องเล็กของกลุ่มเลยก็ว่าได้
“อยู่คนเดียว ห้ามหนีเที่ยวนะ รู้ไหม” คราวนี้เป็นเสียงของเดซี่ที่เอ่ยขึ้น
คืนนี้เธอจะไปปาร์ตี้ร่วมรุ่นกับเพื่อนๆ สมัยเด็กของเธอ ใจจริงเธอก็อยากชวนแก้มใสไปด้วยนะ แต่ทว่าเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นมันก็ทำให้เธอถึงกับต้องหยุดความคิดนั้นไว้เพียงแค่นั้นเลย
“จ้าแม่ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวช้ากว่านี้จะหารถยากแล้วนะ” เมื่อพูดคุยกันเข้าใจแล้วแก้มใสก็รีบเอ่ยปากไล่เพื่อนๆทั้งสองคนให้รีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที เพราะณิชาเองก็ต้องเดินทางไกลอยู่พอสมควร
“ป่ะ ขึ้นห้องกัน”
ทันทีที่แก้มใสพูดจบ ณิชาก็เอ่ยปากชวนเพื่อนๆขึ้นห้องพร้อมกัน ก่อนที่ทั้ง 3 คนจะแยกย้ายเดินเข้าห้องใครห้องมัน
ส่วนทางด้านแก้มใสที่เดินเข้ามาในห้องแล้ว เธอก็รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ยอมรับเลยว่าวันนี้เธอเหนื่อยกับการสอบมากๆและเหนื่อยกับการที่ต้องไปเผชิญกับเพื่อนร่วมห้องทั้ง 7 คนนั้นอีกด้วย หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสิ่งแรกที่แก้มใสทำนั้นก็คือการเดินไปหยิบหนังสือที่เธอนั้นเพิ่งได้มาจากห้องสมุดใหม่ๆ แน่นอนว่าได้เรื่องโปรดมาทั้งทีเธอจะพลาดได้ยังไง เธอเอนตัวลงนอนเเล้วอ่านหนังสือเล่มใหม่อย่างเพลิดเพลิน
จริงๆเธอรู้สึกหิวนะ แต่ด้วยความที่อยากอ่านหนังสือเธอจึงพักเรื่องกินเอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยลุกขึ้นไปอุ่นข้าวกล่องที่ณิชากับเดซี่ซื้อมาฝากวันนั้นกิน แต่ทว่าทุกอย่างก็ผิดแผนไปหมด เพราะเธอดันหลับไปกลางอากาศซะงั้น
‘19:56นาที’
กริ๊งๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น และนั่นจึงทำให้แก้มใสสะดุ้งตื่น และรู้ตัวว่าตัวเองนั้นเผลอหลับไป เมื่อรู้สึกตัวแล้วเธอก็รีบกดรับสายที่โทรเข้ามาทันที ซึ่งก็ไม่ใช่สายของใครนอกจากสายของนิรา แม่ของเธอ ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ทั้งสองคนจะวางสาย และก่อนที่จะวางสายสองแม่ลูกก็บอกรัก บอกคิดถึงเหมือนกับทุกๆวันที่ได้โทรคุยกัน
“อื้ออ หิวจัง” หลังจากวางสาย แก้มใสก็เดินตรงไปยังตู้เย็น เพื่อหวังจะไปเอาข้าวกล่องออกมาอุ่นกินในมื้อเย็นของวันนี้ แต่ทว่าทันทีที่เปิดตู้เย็นออก ใบหน้าสวยก็ถึงกับต้องส่ายหน้าไปมา เพราะในตู้เย็นมีเพียงน้ำเปล่า
“เฮ้อ สงสัยยัยเจ๊กับยัยณิชาต้องแอบกินแน่ๆ” แก้มใสถอนหายใจออกมา เมื่ออาหารกล่องที่ควรจะมีมันกลับหายไปหมด แต่เธอก็ไม่โกรธเพื่อนๆหรอกนะเพราะวันนั้นพวกเธอติวกันจนดึก มันก็ต้องมีหิวกันบ้างแหละ
“เองไงดี สั่งแกร็ปก็น่าจะดึก งั้นอาบน้ำเสร็จค่อยลงไปซื้อก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆคอนโดก็แล้วกัน”
พูดจบแก้มใสก็รีบไปอาบน้ำทันที ซึ่งเธอก็ใช้เวลาในการอาบน้ำไปนานพอสมควรเลย เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจห้อง แล้วเดินออกไปจากห้องพัก โดยมีจุดหมายคือร้านก๋วยเตี๋ยวชื่อดังที่อยู่ห่างจากคอนโดของเธอประมาณ 500 เมตร
‘ร้านก๋วยเตี๋ยว’
เมื่อเดินมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวแก้มใสก็รีบเดินไปสั่งออร์เดอร์กับพนักงานทันที เพราะที่นี่จะไม่ให้กดบัตรคิวในลักษณะการจองคิว ใครอยากได้คิวก็ต้องส่งออร์เดอร์แล้วชำระค่าใช้จ่ายก่อน จึงจะได้เลขคิวมา
“คิวที่ 69 นะคะ รบกวนนั่งรอสั่กครู่” เสียงของพนักงานเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งบัตรคิวที่กดมาจากคอมพิวเตอร์และเงินทอนคืนให้แก้มใส
“ขอบคุณนะคะ” ปากเรียวสวยเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม มือเรียวพลางยื่นไปรับบัตรคิวและเงินทอนมา ก่อนที่เธอจะเดินออกไปนั่งรอที่โต๊ะด้านนอก
“เหมือนฝนจะตกเลยแฮะ” แก้มใสบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ไม่มีดาวเลย แถมฟ้าก็ยังแลบไปมา ราวกับว่าอีกไม่กี่นาที เม็ดฝนก็จะโปรยลงมาอย่างไงอย่างงั้นเลย
“ช่างเถอะ คงไม่ตกจริงๆหรอกน่า” เมื่อเกิดความกังวล แก้มใสก็พูดเชิงปลอบใจตัวเอง ทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
พูดจบแก้มใสก็นั่งรอคิวของตัวเองต่อ ซึ่งเธอก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคืนนี้เธอจะได้กินก๋วยเตี๋ยวตอนไหน เพราะตอนนี้เพิ่งถึงคิวที่ 20 กว่าเอง
ฟึ่บ!!!
ในระหว่างที่แก้มใสกำลังนั่งรอคิวของตัวเองอยู่ จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อที่เธอเองก็คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเดินมานั่งลงตรงหน้าเธอ พร้อมกับเอ่ยปากบอกเธอว่า…
“ขอนั่งด้วยคนนะ พอดีโต๊ะมันเต็มน่ะ”
“ลีโอ…” แก้มใสพูดชื่อของหนึ่งในกลุ่มหนุ่มฮอตออกมาด้วยความตกใจและสงสัยไปตามๆกัน นี่เขากินก๋วยเตี๋ยวเป็นเหรอ แล้วเขาอยู่แถวนี้เหรอ ตอนนี้คำถามที่เธอไม่ควรจะสงสัยมันเต็มหัวไปหมดเลยแฮะ
“มากินก๋วยเตี๋ยวคนเดียวเหรอ” ปากหยักเอ่ยถาม แต่ทว่ามือหนาของเขานั้นกับพิมพ์โทรศัพท์มือถืออยู่ไม่ยอมปล่อย
ลีโอ : เจอหนูน้อยออกมาหาอาหารกินอย่างโดดเดี่ยว
ไนท์ : แชร์โลเคชั่นมา
ใช่ ที่เขาเอาแต่พิมพ์โทรศัพท์ก็เพราะว่าเขาแอบถ่ายรูปแก้มใสแล้วส่งเข้ากลุ่มไลน์ที่เขาและเพื่อนๆทั้ง 7 คน สร้างเอาไว้พูดคุยกัน ในเมื่อส่งรูปแล้ว เขาก็ต้องส่งพิกัดด้วยสิจริงไหม หึ
“อื้อ...” แก้มใสพยักหน้าตอบลีโอเพียงสั้นๆ และพยายามหลบสายตาลีโอ เพราะภาพจำในห้องสมุดยังตามมาหลอนเธออยู่
“กินแค่ก๋วยเตี๋ยวจะอิ่มอะไร อยากกินอะไรเพิ่มไหม เดี๋ยวฉันจัดให้” อยากกินไส้กรอกยักษ์ไหมแก้มใส ลีโอถามในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ไม่เป็นไร เรากินน้อยนะ ขอบใจนะ” แก้มใสส่ายหน้าปฏิเสธจนผมกระจาย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เมื่อได้ยินเสียงพนักงานเรียกคิวของตัวเอง
“คิวที่ 69 ได้แล้วค่ะ”
ทันทีที่เสียงของพนักงานดังขึ้น แก้มใสก็รีบเดินไปรับก๋วยเตี๋ยว แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม เพราะโต๊ะอื่นๆก็เต็มหมดแล้ว
“เอ่อ เราอาจจะกินเสียงดังหน่อยนะ” แก้มใสบอกเพื่อนร่วมห้องที่เอาแต่นั่งจ้องเธอกำลังปรุงเครื่องปรุงอยู่ แน่นอนว่าที่เธอพูดออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าเธออยากพูดในทำนองที่ทำให้หนุ่มฮอตอย่างลีโอรับไม่ได้ แต่ทว่า…
“อื้ม ตามสบายเลย”
นอกจากเขาจะไม่รังเกียจเธอแล้ว เขายังนั่งมองเธอพร้อมกับรอยยิ้มอีกด้วย แล้วคืนนี้เธอจะกินก๋วยเตี๋ยวอิ่มไหมนะ แต่ก็นั่นแหละความสวยไม่ได้เกิดมาคู่เธออยู่แล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องกินแบบห่วงสวย แก้มใสพยายามซดก๋วยเตี๋ยวคำใหญ่ๆ และเคี้ยวเสียงดังเพื่อทำให้ลีโอรับไม่ได้จนต้องเดินหนี แต่เธอกลับคิดผิด เพราะการแสดงออกของเธอในตอนนี้กลับทำให้ลีโอเอ็นดูจนเขาแทบอยากจะป้อนเธอด้วยซ้ำไป
‘25นาทีผ่านไป’
“เรากลับก่อนนะ นะ…นายอาจรอนานหน่อยนะเพราะเจ้านี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะหน่อย”
หลังจากที่กินอิ่ม แก้มใสก็เอ่ยปากลาลีโอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แถมเธอยังบอกเขาเรื่องรอคิวนานอีกด้วย แต่ทว่าวันนี้เธอกลับคาดการผิดไปหมด เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจมากินก๋วยเตี๋ยวเลยตั้งแต่แรก เขาแค่ขับรถผ่านและบังเอิญเจอเธอก็เท่านั้น
“ฉันไปส่งดีกว่า ดูสิ ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อเอวลอยขนาดนี้ มันอันตราย” ลีโอพูดไปมองการแต่งตัวของแก้มใสไป
“ไม่เป็นไร คอนโดเราอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง” แก้มใสรีบปฏิเสธ ในใจพลางคิดว่าการที่ให้เขาไปส่งนั่นแหละอันตรายกว่าไหนๆ เพราะทุกครั้งที่เธอนึกถึงการถูกคุกคามที่ห้องสมุดในช่วงกลางวันของวันนี้แล้ว คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละอันตรายสุดๆแล้ว
“ไม่เป็นไร…”
“ให้พวกเราไปส่งน่ะดีแล้ว เป็นผู้หญิงเดินไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตรายเหมือนที่ไอ้ลีโอบอกนั่นแหละ ไปหลายๆคนปลอดภัยดีจะตาย” ในระหว่างที่แก้มใสกำลังจะอ้าปากปฏิเสธลีโออีกครั้งอยู่นั้น จู่ๆเสียงทุ้มของไลอ้อนก็พูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่เขากับเพื่อนๆอีก 5 คนจะเดินเข้ามา
แน่นอนว่าการปรากฏตัวของพวกเขาทั้ง 6 คนนั้นก็ทำให้แก้มใสถึงกับสับสน สมองตีกันราวกับศึกบางระจัน นี่พวกเขามาทำไม แล้วมาที่นี่ได้ยังไง แถมยังมาครบแก๊งอีกด้วย บังเอิญหรือตั้งใจกันเนี้ย!!!
สิ้นสุดคำพูดของไลอ้อน แก้มใสก็เอาแต่เงียบ และในระหว่างนั้นเม็ดฝนก็ค่อยๆร่วงรินลงมาอย่างช้าๆ ราวกับว่ากำลังเปิดทางให้กลุ่มเพื่อนๆของเธออย่างไงอย่างงั้นเลย
“เอ่อ งั้นรีบไปเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกหนักกว่านี้” แก้มใสเอ่ยขึ้นอย่างหมดทางเลือก เพราะช่วงฝนตกแบบนี้ เธอเคยอ่านนิยายและดูซีรี่ย์มักจะเจอกับฉากที่ฆาตกรลากสาววัยรุ่นไปฆ่าข่มขืน น่ากลัว
ที่แก้มใสยอมจูงเสือทั้ง 7 เข้าบ้านก็เพราะว่าอย่างน้อยก็มีสิงห์อยู่ด้วย เพราะช่วงกลางวันเขาคือคนที่ช่วยเธอ ดังนั้นเขาก็น่าจะเป็นคนดี (มั้งนะ) สิ้นสุดคำพูดของแก้มใส ทั้ง 7 คนก็เดินไปส่งแก้มใสที่คอนโด โดยพากันเดินฝ่าเม็ดฝนไปจนเปียกปอนไปหมด จริงๆในรถของพวกเขามีร่มนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างพวกเขาจะไม่เซฟตัวเอง แต่ที่พวกเขายอมเดินตากฝนไปส่งแก้มใสแบบนั้น ก็เพราะว่าเกมตบหนูกำลังจะเริ่มขึ้นยังไงล่ะ
‘หน้าคอนโด’
“ขอบใจนะที่มาส่งเรา” เมื่อเดินมาถึงหน้าคอนโด แก้มใสก็รีบหันไปขอบคุณเพื่อนๆทั้ง 7 หนุ่มที่เดินมาส่งเธอถึงหน้าคอนโดด้วยความโล่งใจ
“ใจคอเธอไม่คิดจะชวนพวกฉันขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวหน่อยเหรอ ดูสภาพของพวกฉันไม่ต่างจากหมาน้อยตกน้ำเลย เธอจะให้พวกฉันกลับไปด้วยสภาพแบบนี้จริงๆเหรอ” นายพูดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
“เอ๊ะ….” แก้มใสตกใจมากที่ได้ยินว่าพวกเขาขอขึ้นห้อง แต่เธอก็ไม่ได้ขอให้พวกเขามาส่งเธอเลยนี่น่า
“ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ พอดีฉันปวดฉี่นะ” คราวนี้เป็นเสียงของไนท์ที่พูดขึ้นมา เมื่อเขาเห็นสีหน้าลังเลของแก้มใส
“เอ่อ พอดีห้องเรารกน่ะ ส้วมก็เต็ม เราว่าพวกนายใช้ห้องน้ำส่วนกลางตรงนั้นดีกว่าไหม สะอาดกว่าในห้องเราเยอะเลย” แก้มใสพูดพร้อมกับชี้นิ้วเรียวไปยังห้องน้ำส่วนกลางที่อยู่หน้าคอนโด กลางวันยังทำให้เธอกลัวอยู่เลย ตกเย็นมาจะขอขึ้นห้องเลยหรือไง
“ไม่เป็นไร ห้องพวกฉันก็รก” เรนพูดขึ้นมาอย่างศีลเสมอกัน ในเมื่อเธอใช้ไม้นี้ เขาก็จะใช้ไม้นี้กับเธอ
“เอ่อ ห้องเราแคบ พวกนายขึ้นไปพร้อมกัน 7 คน จะไม่มีที่นั่งน่ะสิ” แก้มใสพยายามยกเหตุผลขึ้นมาอ้างไปเรื่อยเปื่อย แต่ทว่า….
“ไม่เป็นไร นั่งเก้าอี้ก็ได้” เสือพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ ซึ่งภายในใจของเขานั้นอยากจะบอกเธอว่า เขาไม่เกี่ยงถ้าจะไม่ได้นั่งเก้าอี้ เพราะที่เตียงน่าจะนุ่มกว่า
“เอ่อ...”
“นี่เธอคิดว่าพวกฉันจะทำอะไรเธองั้นเหรอแก้มใส” ไลอ้อนที่ความอดทนน้อยพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด แน่นอนว่าคำพูดของเขาเมื่อครู่นั้นก็ทำให้แก้มใสถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว...
กรี๊ดดดด พวกแกคือบุคคลอันตราย!!!
- ผู้เขียน
