“อย่า ดาอย่า เพลงเจ็บ อย่า” เธอปกป้องตัวเอง พร้อมๆ กับลุกออกจากเก้าอี้
“แก!ไอ้คนใจร้าย แกทำร้ายลูกฉัน ไปๆ ให้พ้น ฉันเกลียดแก”
ดรุณีเอามือสองข้างผลักระพีพรรณจนเซล้มลงไปที่พื้น แล้วก็ตามเข้าไปกระหน่ำตีตามเนื้อตัว และเอามือไปบีบคอระพีพรรณด้วยความโกรธ
“โอ๊ย!อย่า ดา ปล่อยเพลง ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย! ช่วย ด้วย! .”
ระพีพรรณพยายามดิ้นรนหาอิสระให้ตัวเองด้วยอาการอ่อนแรง เพราะหายใจไม่ออก บวกกับแรงของคนที่ไม่ประสาของดรุณี
“คุณดา! เพลง! ” ยุพินที่เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารอุทานด้วยความตกใจ โดยมีดนุพรตามหลังเข้ามา
“ ยัยดา! .หยุดนะ พี่บอกให้หยุด! ” แล้วเขาก็รีบเข้าไปห้ามน้องสาว และก็โอบกอดเอาไว้ด้วยความรัก
“ปล่อย ฉันเกลียดมัน มันทำร้ายลูกฉัน มันจะแย่งลูกฉันไป ลูก! ลูกแม่! ” เสียงดรุณีร่ำไห้และซบลงที่อกของพี่ชาย
“ไม่มีใครทำอะไรดาได้หรอกนะจ๊ะ พี่อยู่ที่นี่แล้ว พี่จะปกป้องดา
