รอยอาญา

EP 10

“ถ้าได้บริษัทคืน เพลงก็คงจะเข้าไปบริหารเอง เผื่อจะได้เงินมาใช้หนี้ได้บ้างค่ะ” เธอบอกออกไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็แทบจะไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะทำได้หรือไม่

“หรือถ้าเพลงหาเงินไม่ทันที่เขากำหนด เพลงก็คงจะต้องทำงานใช้หนี้ตามที่เขาระบุเอาไว้ค่ะ”

“ถ้าเราพอหาเงินมาไถ่กิจการกับบ้านคืนได้ ลุงก็จะยอมเข้าไปช่วยทำงานหาเงินให้อีกแรง เพลงเองก็เพิ่งจะจบมาไม่ใช่เหรอ แล้วงานที่ทางนี้เพลงเองก็ยังไม่มีประสบการณ์ แล้วเพลงจะทำได้เหรอ” กำธรอดห่วงไม่ได้

“เพลงก็คิดว่าจะเชิญคุณอาไปช่วยเหมือนกันค่ะ เพราะลำพังเพลงเอง ก็ทำไม่ได้ หรือถ้าได้ก็คงจะต้องเรียนรู้อีกนานค่ะ แล้วที่สำคัญเพลงก็ไม่ค่อยจะชอบงานพวกนี้ด้วย หรือไม่อย่างนั้นก็อาจจะให้คุณอาทำคนเดียว ส่วนเพลงก็จะเปิดบริษัทพวกออกแบบตามที่เพลงเรียนมาค่ะ” เธอบอกแผนการที่มีในความคิดตอนนี้

“แล้วถ้าเกิดเราหาเงินมาไม่ทันล่ะ เพลงจะทำยังไง จะต้องไปทำงานงานพวกนี้เหรอ แล้วเพลงไม่เคยทำเลยนะ แล้วที่ทางโน้นเขาให้เราทำงานพวกนี้ มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่หรือเปล่า ฟังดูแล้วมันดูจะง่ายๆ ยังไงก็ไม่รู้นะเพลง เงินตั้งเยอะตั้งแยะ จะคืนให้ง่ายๆ แค่นี้เหรอ” กำธรอดที่จะห่วงหลานสาวไม่ได้

“เพลงยังไม่ได้คิดไปถึงเรื่องนั้นค่ะคุณอา เพลงคิดแค่ว่าพอจะมีใครที่จะช่วยให้เพลงยืมเงินจำนวนนี้ได้บ้าง ตอนนี้ก็ให้เพื่อนๆ ลองช่วยอีกแรงค่ะ” เธอบอกไปตามความคิดจริงๆ เพราะตัวเองก็ให้คำตอบกับคำถามของกำธรไม่ได้เหมือนกัน

“เอาเป็นว่าอาจะลองดูอีกแรงหนึ่งนะ แล้วยังไงอาจะโทรไปหาเราอีกที แต่อาอยากจะให้เพลงทำใจไว้ด้วย มันไม่ใช่เงินน้อยๆ ถ้าคนไม่มีเงินเหลือใช้จริงๆ ก็ไม่มีใครให้ยืมหรอกนะ แล้วเงินอาเองก็มีไม่มากขนาดนั้น ถ้าเอาไปช่วยเพลงแล้ว เกิดมีอะไรฉุกเฉินมาช่วยตัวเองไม่ได้ มันก็ยิ่งจะแย่ไปกันใหญ่นะ อาอยากให้เพลงเผื่อใจสำหรับความผิดหวังเอาไว้บ้าง สมบัติมันเป็นของนอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้ เพลงตัวคนเดียวจะไปทำอะไรได้ลูก”

กำธรให้แง่คิดแก่เธอ ซึ่งก็ทำให้เธอแทบจะเห็นด้วยเกือบทั้งหมด แต่ติดตรงที่ความสงสารพ่อ ที่สร้างกิจการกับบ้านมากับมือ เธอคิดว่าพ่อคงจะรักและอยากจะได้มันคืนไม่น้อย และความหวังสุดท้ายที่พ่อมีก็คือเธอนั่นเอง

“ขอบคุณค่ะคุณอา เพลงจะจำคำของคุณอาเอาไว้ค่ะ เอ่อ! เพลงมีของฝากมาฝากคุณอากับอาพริ้ง และก็น้องๆ ด้วยค่ะ นี่ค่ะเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ เพลงเขียนชื่อไว้ที่กล่องแล้วค่ะ” ระพีพรรณเปิดเป้ใบเขื่องที่สะพายไปด้วยเพื่อหยิบของออกมาวางไว้ตรงหน้าผู้เป็นอา

“ไม่น่าลำบากเลยนะเรา เงินทองก็ยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ด้วย แต่ยังไงอาก็ขอบใจเพลงมากๆ นะ” กำธรบอกและรับถุงของฝากจากมือหลานสาว

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเพลงคงต้องขอตัวนะคะคุณอา ว่าจะไปหาเพื่อน ว่าได้เรื่องยังไงบ้าง เพลงลาเลยนะคะ” เพราะรู้ว่ากำธรนั้นเวลาว่างไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่

“เพลงไม่รอกินข้าวพร้อมอาพริ้งเหรอลูก แต่กว่าจะกลับก็คงอีกนาน นี่อาก็จะต้องออกไปธุระข้างนอกอีกชั่วโมงกว่าๆ นี่ ยังไงก็เอาไว้วันหลังมาเที่ยวบ้านอาบ้างนะ ส่วนเรื่องนั้นอาจะติดต่อกลับไป” เขาลุกเดินไปส่ง

“ค่ะคุณอา งั้นเพลงไปนะคะ สวัสดีค่ะ” เธอไหว้ลาอา แล้วก็เดินออกจากบ้านไปในที่สุด กำธรมองตามหลังหลานสาวคนเดียวแล้วก็อดทอดถอนใจแทนไม่ได้ แล้วเขาจะช่วยหลานได้ยังไงกัน ตัวเขากับธุระกิจก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมายนัก แต่เขาก็ให้สัญญากับตัวเองว่าจะช่วยเธอให้ถึงที่สุด

“คิดอะไรอยู่ครับแม่” ดนุพรเดินเข้ามาหาแม่ที่นั่งรับลมอยู่สนามหญ้า

“ดำ!กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก แม่ไม่เห็นเลย” ลัดดาใช้มือสองข้างเข็นล้อให้หันมาหาลูกชาย

“ได้สักพักแล้วครับ พอดีไปอาบน้ำแล้วก็มาหาแม่นี่ล่ะครับ” เขาบอกแม่พร้อมๆ กับเดินเข้าไปช่วยเข็นรถให้เข้าไปนั้งที่ซุ้มที่สร้างเอาไว้พักผ่อน

“ลูกนายกำพลติดต่อมาหรือยังดำ” เพราะลูกเคยบอกเอาไว้เมื่อหลายวันมาแล้ว

“ยังเลยครับแม่ อีกสองวันก็จะถึงกำหนดแล้ว คงหาไม่ได้หรอกครับ ใครจะช่วยพวกมัน เงินตั้งมากมายขนาดนั้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชิงชังผู้ที่ถูกพูดถึงยิ่งนัก

“แล้วถ้าเกิดเขาหากันมาได้ล่ะ ดำ” ลัดดาไม่วายที่จะห่วงเรื่องนี้ เพราะถ้าศัตรูหัวใจของเธอสามารถทำได้ตามที่ลูกชายบอกเอาไว้ โอกาสที่เธอจะได้แก้แค้นก็จะหมดไป

“ข้อแรก ผมว่าไม่มีทางที่พวกนั้นจะหาได้ ข้อสอง ถึงหาได้ มันก็แค่เงินต้นนี่ครับแม่ แต่ดอกเบี้ยผมยังไม่ได้บอกพวกมันไป จะยังไงซะ ลูกนายกำพลมันก็ต้องมารับกรรมอย่างไม่มีทางเลือกหรอกแม่”

เขาบอกถึงแผนการที่เตรียมเอาไว้ แรกทีเดียวเขาคิดจะยึดสมบัติทั้งหมดแล้วนำไปขายทอดตลาด เพราะคิดว่ากำพลคงจะปล่อยให้หลุดไปแล้ว แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีทายาทนายกำพลดิ้นรนมาหาถึงที่ จนทำให้เขาได้ความคิดดีๆ ที่จะให้กำพลได้รับความเจ็บปวด เพิ่มจากเดิมที่กำลังได้รับอยู่ในตอนนี้

“แม่อยากจะเห็นหน้ามันจริงๆ เลยดำ มันคงคิดไม่ถึงนะ ว่าเราจะได้มีโอกาสเอาคืนกับลูกของมัน แม่ยังนึกสะใจไม่หาย ที่เราส่งไอ้พีเข้าคุกคราวนั้น มันรักลูกมาก รักจนลืมไปว่า คนอื่นๆ เขาก็รักลูกเขาเหมือนกัน พูดแล้วแม่เกลียดมันจริงๆ เลย ไอ้คนใจร้าย ใจโหด ไอ้คนสับปลับ” ลัดดาพูดด้วยอารมณ์โกรธจัด เมื่อนึกถึงการกระทำของกำพลเมื่อหนหลัง

“อีกไม่นานหรอกครับแม่ อีกไม่นาน มันจะได้รับรู้รสชาติของการสูญเสียว่ามันจะเป็นยังไง ผมว่าแม่เข้าบ้านก่อนเถอะครับ อาหารเย็นคงจะตั้งแล้ว” เขาบอกแม่ แล้วก็เข็นรถเข้าบ้านไปด้วยหัวใจเบิกบาน ที่จะได้ทำอะไรๆ ที่อยากจะทำมานานแล้ว