EP 16
1105 คำ
“นี่แม่ของฉัน และการปรนนิบัติคุณแม่ ก็เป็นหนึ่งในงานที่เธอจะต้องทำ และก็ยังมีอีกงานคือต้องดูแลน้องของฉัน แล้วฉันจะพาเธอไปรู้จัก” เขาบอกเธอ
“สวัสดีค่ะ” เธอไหว้ลัดดาด้วยความนอบน้อม แต่ก็ไม่ได้รับการรับไหว้จากผู้อาวุโสแต่อย่างใด ตรงกันข้ามสีหน้าและแววตาของลัดดาที่เพ่งมองมาที่เธอนั้น มันช่างเป็นแววตาที่ระพีพรรณไม่เคยเห็นมาก่อน
“นี่เหรอลูกสาวนายกำพล หน้าตาผิวพรรณดีนะ พ่อเธอคงจะรักและหวงเธอไม่น้อยนะ ฉันยังจำได้ตอนเธอเป็นเด็กๆ จะไปไหนมาไหนก็ต้องมีพี่เลี้ยงคนปรนนิบัติพัดวี คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ แล้วนี่เธอจะทำอะไรได้ มาอยู่บ้านฉัน ก็ต้องอยู่ในฐานะเด็กรับใช้นะ ไม่ใช่จะคอยมาเป็นคุณหนูเหมือนเมื่อก่อน”
ลัดดาอดค่อนขอดเธอไม่ได้ เพราะความโกรธแค้นที่มีต่อกำพลนั่นเอง แต่ ระพีพรรณก็ฉลาดที่จะไม่ต่อปากต่อคำ ได้แต่นิ่งฟังด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
“และที่มากับคุณแม่ก็คือนิตยา เป็นญาติของฉันแล้วก็เป็นแม่บ้านที่นี่ เขาจะเป็นคนสั่งให้เธอทำงานในเวลาที่ฉันไม่อยู่ หรือคอยป้อนงานให้ในช่วงที่ไม่มีอะไรให้เธอทำ เธอจะต้องทำตามที่เขาบอกอย่างเคร่งครัด ให้ถือเสมือนเป็นคำสั่งของฉัน เพราะงานของเธอฉันจะบอกให้นิตยารู้หมดทุกเรื่อง เขาจะพาเธอไปที่พัก และก็พาไปแนะนำให้รู้จักคนในบ้าน”
เขาบอกทั้งๆ หน้าก็แทบจะไม่อยากจะมองไปที่ระพีพรรณด้วยซ้ำ แล้วก็พยักหน้าให้นิตยาเพื่อเป็นการสั่งการแทนคำพูด และอีกฝ่ายก็เหมือนจะรับรู้คำสั่ง ระพีพรรณได้แต่เดินตามหลังนิตยาออกจากห้องไปในที่สุด พิสิทธิ์ที่นั่งอยู่ด้วย ลอบถอนหายใจออกมา ด้วยวาดภาพออกว่าระพีพรรณจะต้องเจอกับอะไรบ้างในอนาคตอันใกล้นี้
“ดำเมื่อเช้ารู้เรื่องพยาบาลที่ดูแล ยัยดาลาออกแล้วใช่ไหม” ลัดดาถามลูกชาย หลังจากที่ทั้งห้องเหลือแค่สามคน
“ครับแม่” เขาตอบแม่และก็ถอนใจด้วยความเหนื่อยอ่อน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้พยาบาลมาแทนก็แล้วกันครับแม่”
“แล้วจะอยู่ได้สักกี่วันกัน ยัยดานับวันยิ่งจะอาละวาดหนักขึ้นทุกๆ วันแล้วนะ แม่ล่ะสงสารน้องจริงๆ เลยลูก” ลัดดาระบาย
“ใจเย็นๆ ครับคุณแม่ ยัยดาต้องการเวลาตามที่หมอบอก นี่ถ้าเทียบกับเมื่อกันแล้ว ยัยดาดีขึ้นเยอะแล้วนะครับ” พิสิทธิ์ที่รู้เรื่องราวดีปลอบใจผู้สูงวัย
“อยู่ไม่ไหวก็ให้น้องของคนที่ก่อเรื่องรับผิดชอบไปก็แล้วกัน มันจะได้รู้ว่าพี่กับพ่อมันทำอะไรเอาไว้บ้าง” ดนุพรอดที่จะมีอารมณ์โกรธแค้นไม่ได้ เมื่อนึกถึงผู้ที่เป็นต้นเหตุแห่งเรื่องทั้งหมด
“พอเถอะดำ คิดไปก็เท่านั้น ไปเราพาคุณแม่ออกไปสูดอากาศข้างนอกเถอะ วันนี้อากาศดีนะครับคุณแม่ ไหนๆ วันนี้ก็มาแล้ว งั้นผมก็ขอฝากท้องมื้อเย็นไว้ด้วยก็แล้วกันนะครับ” พิสิทธิ์รีบตัดบทเพราะไม่อยากให้เพื่อนมีความรู้สึกที่แย่ไปมากกว่านี้
“แกพาคุณแม่ไปเถอะ ฉันจะนั่งทำอะไรในห้องทำงานก่อนแล้วจะตามไป” เขาบอก
“ตามใจ งั้นเราไปนะครับคุณแม่” เขาบอกแล้วก็เข็นรถลัดดาออกไป ดนุพรเดินออกมาแล้วก็ตรงไปยังห้องทำงานของเขา
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก ที่ในห้องมีที่นอนขนาดไม่น่าจะเกินสามฟุตปูไว้กับพื้น หมอนเล็กๆ กับผ้าห่มที่มีสภาพเก่าเก็บวางเอาไว้บนที่นอน ถัดจากที่นอนก็มีตู้เครื่องแป้งที่ทำจากเหล็กฉาบสีแดงสดตั้งไว้ข้างๆ ส่วนที่มุมห้องอีกมุมหนึ่งก็มีตู้เสื้อผ้าไม้ที่มีขนาดพอใส่เสื้อผ้าได้แค่คนถึงสองคน ติดกันก็มีพัดลมขนาดเล็กแบบตั้งพื้น สภาพของมันก็ไม่ได้ต่างจากที่นอนไปมากนัก
“เธอพักห้องนี้ล่ะ คุณดำสั่งฉันมา รีบจัดข้าวของซะ แล้วไปหาฉันที่ห้องครัว จะแนะนำให้รู้จักคนในบ้าน” สิ้นเสียงที่ไร้ซึ่งความเป็นมิตรของนิตยา ประตูห้องก็ถูกปิดดังปัง
ระพีพรรณทรุดตัวลงนั่งกับที่นอนด้วยความสะเทือนใจกับสภาพห้อง ที่ทั้งชีวิตของเธอ ก็เพิ่งจะเคยพบกับห้องที่มีขนาดเล็กที่สุด เครื่องนอนที่เก่าที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา หญิงสาวให้คิดถึงห้องนอนที่ใหญ่โตโอ่อ่ามีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกสบายพร้อม หรือหากมีสิ่งใดที่ขาดตกบกพร่องไป พ่อก็จะสรรหาเอามาให้ได้ไม่ยากนัก
แต่กับสภาพแวดล้อมที่ตัวเองจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ถึง ห้าปี เพียงแค่นึกคิดเท่านั้น น้ำตาแห่งความกังวล หวาดกลัว มันก็ไหลออกมาได้ไม่ยากเลยแม้แต่น้อย จากความมุ่งมั่น เข้มแข็งที่แสดงออกให้พ่อ และคนอื่นๆ เห็นตั้งแต่แรก มันก็เปลี่ยนมาเป็นความอ่อนแอเอาเสียง่ายๆ ด้วยไม่คาดฝันว่า ดนุพรจะให้ตัวเองอยู่ในสภาพห้องแบบนี้
ระพีพรรณต้องรีบลบความคิดเหล่านั้นทิ้งให้หมด แล้วดึงตัวเองกลับมาจัดแจงกับข้าวของที่หอบติดตัวมาไม่กี่ชิ้น เสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่ถูกเก็บยัดใส่ไว้ในกระเป๋าใบย่อมมาจากบ้าน เธอใช้เวลาไม่นานนักในการจัดเข้าไปเก็บไว้ในตู้ แล้วก็รีบออกจากห้อง เดินตรงไปยังครัวซึ่งตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ไม่นานเธอก็เดินหาจนได้คำตอบ
“มาแล้วเหรอ เอ้า!นี่พวกเธอมารู้จักเพื่อนใหม่กันหน่อย นี่แตนเป็นหลานของฉัน และก็เป็นญาติห่างๆ คุณดำด้วย เป็นคนดูแลคุณป้า นี่รำพึง หน้าที่หลักก็คือผู้ช่วยแม่ครัว กับทำความสะอาดบ้าน ช่วงกลางวันไม่มีอะไรทำก็ช่วยกันปัดกวาดเช็ดถูบ้านให้สะอาด เธอก็จะต้องช่วยงานทุกอย่างที่คนไม่พอ
- ผู้เขียน
