รอยอาญา

EP 19

“เอ่อ! ดำ ช่วยบอกให้แม่นี่ไปไหนก็ไปเถอะ แม่กินข้าวไม่ค่อยจะลง ทีหลังก็ไม่ต้องให้มาเสนอหน้าที่ห้องอาหารอีกนะ” ลัดดาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย จนทำให้พิสิทธิ์ที่นั่งตรงข้ามกับดนุพรถึงกับกังวล แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกสองแม่ลูกนี้ดี ว่ารู้สึกอย่างไร

“ได้ครับคุณแม่ เธอไปอยู่ในครัวกับป้าแพงโน่นไป วันหลังถ้าฉันไม่เรียกก็ไม่ต้องมาตั้งโต๊ะนะให้รำพึงกับป้าแพงทำก็พอ” เขาไม่มองหน้าเธอแม้แต่หางตา

ระพีพรรณไม่พูดอะไรมาก รีบออกไปจากห้องอาหารทันที พร้อมกับความรู้สึกที่บอกไม่ถูก กับความเกลียดชังที่คนทั้งสองมอบให้ เท้าที่ก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่น้ำตาก็พาลจะไหลออกมา จนเธอต้องรีบอดกลั้นเอาไว้ และก็เดินตรงไปยังห้องครัว แต่ก็ไม่เห็นแพงหรือว่าใครอยู่ ก็เลยเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเอง

“ป้าแพง!” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าทันทีที่ประตูห้องของระพีพรรณเปิดออก

“คุณเพลง ทำไมไม่ไปกินข้าวคะ”

“เพลงไม่หิวค่ะ ป้าแพงมีอะไรให้เพลงทำหรือเปล่าคะ หรือว่าใครเรียกเพลง” เพราะตั้งแต่ถูกไล่มาจากห้องอาหารแล้ว เธอก็ไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย

“ไม่มีหรอกค่ะ ดึกป่านนี้แล้ว คนที่นี่ก็จะเตรียมตัวเข้านอนแล้วล่ะค่ะ!  คุณเพลงคะเกิดอะไรขึ้นคะ แล้วทำไมคุณเพลงถึงได้มาทำงานอย่างนี้ ช่วยบอกป้าทีเถอะค่ะ” แพงรีบถามด้วยความอยากรู้

“ก็ตั้งแต่ตอนที่ป้าแพงอยู่นั่นล่ะค่ะ เพลงเองก็ไม่ค่อยได้รู้อะไรมาก ก็รู้มาจากลุงโป่งอีกที” แล้วระพีพรรณก็บอกเล่าให้แพงฟังเฉพาะในเรื่องหนี้สินเท่านั้น แต่สำหรับเรื่องความหลังของทั้งสองครอบครัวนั้น ระพีพรรณเองก็ไม่อยากจะบอกเล่าให้ใครฟังสักเท่าใดนัก

“โธ่! คุณเพลง ดูสิคะ เคยแต่มีคนทำโน่นทำนี่ให้ แล้วต้องมาทำงานเอง แล้วจะไหวเหรอคะ ตั้งห้าปี แต่จะว่าไปแล้วทำไมคุณดำแกใจดีจังคะ เงินตั้งเยอะให้มาทำงานใช้แค่นี้เองค่ะ”

“เพลงก็ไม่รู้ค่ะป้า แต่เพลงก็ทำสัญญากับเขาเอาไว้แล้ว คุณพิสิทธิ์ก็เป็นพยานให้เพลงด้วย ไม่ว่าจะยังไงเพลงก็คงจะต้องอดทนให้ถึงที่สุดค่ะ เพราะคุณพ่อกับพี่พี และลุงโป่งที่ฝากความหวังไว้กับเพลง”

เธอบอกด้วยความมุ่งมั่น จนทำให้แพงรู้สึกแปลกใจกับความเปลี่ยนแปลงของเจ้านายที่มีแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ผิดกับครั้งก่อนที่แพงเห็นไปถนัดตา ระพีพรรณคนก่อนที่แพงรู้จักนั้น ค่อนข้างจะเป็นคนที่ง่ายๆ อะไรก็ได้ การเรียนก็เอาแบบสบายๆ ไม่ค่อยจะเคร่งเครียดจริงจังสักเท่าไหร่นัก

“ป้าล่ะเสียใจจริงๆ เลยค่ะที่ได้ยินเรื่องแบบนี้ แต่ยังไงคุณเพลงก็ต้องอดทนนะคะ คนที่นี่ไม่ค่อยจะเข้มงวดสักเท่าไหร่หรอกค่ะ คุณดำก็ใจดี คุณลัดดาก็ใจดี ป้าทำงานที่นี่มาได้นานเหมือนกัน จะมีก็แต่คุณนิตยา กับนังแตนเท่านั้นล่ะค่ะที่คุณเพลงจะต้องระวัง” แพงบอก

“ทำไมคะป้า”   เพราะก็สงสัยไม่น้อย ตั้งแต่ตอนอยู่ที่ในครัวแล้ว

“คุณเพลงรู้แล้วต้องเก็บไว้นะคะ และถ้าเลี่ยงสองคนนี้ได้ก็ให้เลี่ยง!  ก็คุณนิตยาสิคะ แอบรักคุณดำค่ะ แกไม่ค่อยแสดงออกให้ใครเห็นหรอกค่ะ แต่พวกเรารู้กัน คุณลัดดาเองก็รู้ค่ะ ส่วนนังแตนก็ใช่ย่อย รายนี้แสดงออกจนนอกหน้าค่ะ น้าหลานคู่นี้ ดูๆ จะรักกันนะคะ แต่ลึกๆ กินในกันอยู่ค่ะ” แพงเล่าให้เธอฟัง

“แล้วคุณดำรู้หรือเปล่าคะ” เธออดอยากรู้เรื่องไม่ได้ เพราะจะได้เก็บเอาไว้เป็นข้อมูล

“คุณดำเหรอคะ เอ!ป้าไม่แน่ใจนะคะ เพราะคุณดำเป็นคนไม่ค่อยจะพูด แต่เวลาดุนะ ใครก็กลัวกันหัวหดค่ะ เวลาคุณดำโกรธคุณเพลงก็ต้องระวังตัวไว้นะคะ อย่าเข้าใกล้เด็ดขาด ถ้าเป็นเรื่องงานแกเข้มงวดมากค่ะ ไม่อย่างนั้นแกจะสร้างตัวได้เร็วเหรอคะ ป้ารู้มาว่าเมื่อก่อนบ้านนี้ฐานะดีค่ะ พอพ่อเสียก็จนลง แล้วก็มารวยอีกทีรุ่นคุณดำนี่ล่ะค่ะ แต่แกมีพี่อีกคนนะคะ ชื่ออะไรก็ไม่รู้ค่ะ ป้าเองก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วย เห็นแต่รูปที่ตั้งไว้ในห้องคุณลัดดา กับที่ห้องคุณดำ

แต่ป้าว่าป้าดูคุ้นหน้าคนในรูปมากๆ เลยนะคะ หน้าเหมือนพ่อเด่นที่เคยไปทำงานกับคุณท่านมากๆ เลยค่ะ แต่ป้าก็ไม่แน่ใจ และคิดว่าคงไม่น่าจะใช่ เพราะพ่อเด่นบ้านเขาจน แต่คุณดำกับคุณลัดดานี่ออกจะร่ำรวย อาจจะเป็นคนหน้าเหมือนกันก็ได้ค่ะ” แพงเล่าให้เธอฟังในสิ่งที่ตัวเองเห็นและรู้มาตอนที่เป็นลูกจ้างที่บ้านกำพลเท่านั้น แต่ส่วนรายละเอียดอื่นๆ จะมีเพียงกำพลกับโป่งเท่านั้นที่รู้เรื่องโดยละเอียด เพราะกำพลสั่งโป่งให้เก็บทุกอย่างเป็นความลับ

“จริงเหรอคะป้า” เพราะในใจรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

“ค่ะคุณเพลง พูดๆ แล้วก็คิดถึงพ่อเด่นเหมือนกันนะคะ ไม่รู้เป็นอะไรจู่ๆ ก็หายออกจากบ้านไป ไม่ลาป้ากับลุงโป่งสักคำเลย นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป ไม่มีใครรู้ใครเห็นเลย”

“เหรอคะ” “ค่ะ นี่พูดไปแล้วอย่าเอ็ดไปนะคะ ป้าแอบได้ยินคุณดำกับคุณลัดดาคุยกันโดยบังเอิญค่ะ ว่าตอนนี้ลูกชายแกกำลังติดคุกอยู่ค่ะ แต่ข่าวเขาว่าพี่แกไม่ผิดหรอกค่ะ ถูกกลั่นแกล้งก็เลยติดคุกฟรี เห็นเขาบอกว่าคุณดำโกรธและเกลียดพวกที่ทำให้พี่ชายแกติดคุกมาก เรียกได้ว่าจะจองล้างจองผลาญให้ถึงที่สุดเลย ป้าก็รู้แค่นี้ล่ะค่ะ คุณเพลงอย่าเผลอไปบอกใครเชียวนะคะ ไม่งั้นมีหวังได้หอบผ้ากลับบ้านแน่ๆ ค่ะ เพราะคุณดำกับคุณลัดดาปิดเรื่องนี้มิดเชียวค่ะ นี่ถ้าป้าไม่บังเอิญไปได้ยินมานะคะ ป้าก็ไม่รู้หรอกค่ะ”