รอยอาญา

EP 21

“พยาบาลดูแล ยัยดามาหรือยัง” เขาหันไปหาพยาบาลคนใหม่

“มาแล้วค่ะ นิดเพิ่งจะพาไปเรือนกุหลาบ ดูหน่วยก้านแล้วน่าจะได้นะคะ”

“ดี! แล้วแม่นั่นไปไหน อีกชั่วโมงหนึ่งให้ไปพบผมที่เรือนกุหลาบด้วย” เขาสั่ง

“ยังไม่กลับจากร้านตัดเสื้อค่ะ แต่อีกเดี๋ยวก็คงจะมาแล้ว นิดจะให้ไปหานะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วนิดขอตัวนะคะ”

นิตยารีบออกไปจากห้อง ด้วยเกรงกับอารมณ์ของดนุพร ที่ดูไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่เมื่อเอ่ยถึงระพีพรรณ ซึ่งนิตยาเองก็อยากจะรู้เรื่องไม่น้อย เพราะดูทั้งลัดดาและดนุพรแล้ว ไม่ค่อยจะชอบหน้าระพีพรรณเอามากๆ เลย

แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายแก่ๆ สาดส่องลงมายังพื้นหญ้าที่ขึ้นปกคลุมบริเวณหลังบ้าน ซึ่งคนในบ้านพากันเรียกว่า ‘บ้านใหญ่’ ระพีพรรณเดินไปตามทางเดินที่ลาดยาวออกมาจากตัวบ้านใหญ่ โดยที่สองฟากฝั่งนั้นถูกตกแต่งไปด้วยไม้ดอก ไม้ผลเต็มไปหมด พลางเธอก็อดชื่นชมกับคนสวนไม่ได้ ที่ตกแต่งอาณาบริเวณบ้านหลังนี้ให้ดูเขียวชะอุ่มไปด้วยไม้นานาพันธุ์ เธอเพิ่งจะประจักษ์ถึงความร่ำรวยที่ดนุพรสร้างสมขึ้นมาก็วันนี้นี่เอง

หลังจากที่เมื่อเช้านิตยาให้รำพึงพาไปดูห้องหับต่างๆ ที่บ้านใหญ่ แต่ก็ยังไม่ได้รู้อะไรมากนัก ก็ต้องออกไปร้านตัดยูนิฟอร์ม ที่ตัวเองรู้สึกขัดใจนัก หากจะต้องได้สวมใส่เอาไว้ เพราะด้วยความเคยชินกับเสื้อผ้าฝ้ายที่ใส่สบายๆ ง่ายๆ ไม่ต้องมีอะไรมาก แต่ยังไงเธอก็ต้องทำใจให้ลืมเรื่องทั้งหมดเอาไว้ให้ได้

ระพีพรรณยืนละล้าละลังกับหนทางที่ตัวเองเดินออกมาจากบ้านใหญ่ เพราะไม่รู้ว่าเรือนกุหลาบที่รำพึงบอกนั้นอยู่ที่ไหน เพราะมีแต่ต้นไม้ขึ้นเต็มไปหมด เลยไม่แน่ใจว่ามาถูกหรือไม่ บวกกับทางซีเมนต์ที่ปูลาดและแยกออกไปหลายๆ แยก

“คงจะทำไว้เพื่ออำนวยความสะดวกให้รถเข็นของคุณลัดดานั่นเอง”

เธอคิดเอาไว้ แล้วตัวเองก็ตัดสินใจเดินตรงไปตามทางเล็กๆ ต่อไป ในที่สุดก็มองเห็นเรือนกุหลาบที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้เอาไว้ เดินพ้นจากแนวต้นไม้ได้ไม่นาน ระพีพรรณก็ต้องตะลึงกับความงามของสวน ที่ถูกจัดเอาไว้ก่อนจะถึงตัวเรือนกุหลาบ

ดอกไม้นานาพันธุ์ทำให้มองแล้วรู้สึกเย็นตาและสบายใจได้ไม่น้อย โดยเฉพาะกุหลาบหลากสีหลายพันธุ์ที่กำลังออกดอกชูช่อสลอน ตูมบ้าง บานบ้าง ‘มิน่าล่ะถึงพากันเรียกว่‘เรือนกุหลาบ’

เธอสันนิษฐานเอาเอง ตัวเรือนกุหลาบถูกสร้างเอาไว้ให้เล็กกระทัดรัด ระเบียงหน้าบ้านถูกทำเอาไว้กว้างพอสมควร มีโต๊ะเล็กๆ จัดเก้าอี้ไว้แค่สามที่เท่านั้น สภาพบ้านถูกออกแบบมาโล่งโปร่ง รับลมได้ทุกด้าน

“ระพีพรรณหรือเปล่าจ๊ะ คุณดำรออยู่ด้านใน  แน่ะ” พยาบาลเปิดประตูบ้านออกมาทักทายเธอ

“ค่ะ”  

“พี่เป็นพยาบาลใหม่ ชื่อยุพินค่ะ จะเรียกว่าพี่ยุก็ได้นะ” ยุพินพยาบาลที่ดูจะมีวัยที่สูงกว่าเธอแนะนำตัวเองด้วยความมีไมตรี

“ค่ะ งั้นเรียกหนูว่าเพลงก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”  

“เช่นกันจ๊ะเพลง งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ จะไปหาคุณนิตยา คุณดำบอกว่าให้เข้าไปหาด้านในเลย”

ยุพินบอก แล้วตัวเองก็เดินผละไป ร่างผอมบางค่อยๆ เปิดประตูเรือนกุหลาบเข้าไป ผิวกายของระพีพรรณรู้สึกได้ จากลมที่พัดโชยเข้ามาด้านในทำให้รู้สึกเย็นสบายไม่น้อย เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่ามีห้องที่ประตูปิดเอาไว้สามห้อง มีห้องรับแขกและที่นั่งเล่นเล็กๆ ที่ทำติดไว้กับหน้าต่าง

ส่วนอีกด้านก็ดูเหมือนจะเป็นครัวเล็กๆ ที่มีข้าวของเครื่องใช้เอาไว้ไม่มากนัก ครัวนี้คงจะไม่ค่อยได้ใช้งานหนักมากนัก เพราะจะเห็นได้ว่าข้าวของทุกอย่างถูกเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ที่ผนังด้านในทุกด้านถูกฉาบไว้ด้วยสีชมพูอ่อนๆ คล้ายกลีบกุหลาบสีชมพู หน้าต่างบานใหญ่เป็นกระจก ที่มีอยู่รอบๆ ตัวบ้าน ถูกเปิดออก จะปิดเอาไว้เฉพาะส่วนที่เป็นเหล็กดัดกับมุ้งลวดที่ยึดติดกันเอาไว้เท่านั้น จากจุดที่ยืนอยู่ทำให้มองเห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอกได้โดยตลอด

“เข้ามาสิ” ดนุพรเปิดประตูห้องอีกห้องหนึ่งออกมา แล้วก็เห็นระพีพรรณยืนสำรวจบ้านอยู่

“ค่ะ” เธอรับคำแค่นั้น ก็เดินตามเขาเข้าไปในห้อง สภาพด้านในห้องนอนไม่ได้มีข้าวของเครื่องใช้มากนัก แต่ห้องมีขนาดกว้างขวางเอาการ จะเห็นได้จากมีเตียงนอนขนาดห้าฟุตถึงสองชุด ที่ถูกวางเอาไว้คนละมุมห้อง แล้วก็ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ทำแบบบิ้วอินซึ่งฝังติดไว้กับผนังเข้าไปนั่นเอง ถัดออกไปก็เป็นตู้เครื่องแป้ง แล้วก็มีประตูอีกบานหนึ่ง

ระพีพรรณเดาเอาว่าคงจะเป็นห้องน้ำ ส่วนอีกด้านถัดจากปลายเตียง ก็มีประตูกระจกบานเลื่อนบานใหญ่ที่เปิดเอาไว้ แล้วเหล็กดัดกับมุ้งลวดก็กั้นเอาไว้เหมือนด้านนอก ทำให้สามารถเดินออกไปด้านนอกได้อีกทางหนึ่ง ระพีพรรณไม่เข้าใจว่าดนุพรให้เธอมาพบที่นี่ทำไม

แต่ไม่นานร่างของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่ประตูที่มีเหล็กดัดกับมุ้งลวดกั้นเอาไว้ ด้วยเห็นภาพของหญิงสาวที่มีวัยไม่น่าจะอ่อนกว่าเธอมากนัก นั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านนอก ที่ถูกจัดเอาไว้แค่สามตัวเหมือนระเบียงหน้าบ้าน เธอเพ่งมองไปยังร่างที่นั่งหันข้างให้เธอ ก็พอจะเดาออกได้ว่านั่นน่าจะเป็นน้องสาวคนเล็กของเขานั่นเอง

“นี่คือดรุณี หรือ ยัยดา น้องคนเล็กของฉัน!คงไม่ต้องให้ฉันบอกอะไรมากนะ เธอคงพอจะรู้เรื่องราวของฉันจากคนที่บ้านเธอมาบ้างแล้ว ก่อนที่เธอจะมาที่นี่ พ่อเธออาจจะขี้ขลาดที่จะเล่าความจริงให้เธอฟัง แต่ฉันเชื่อว่าลุงโป่งคงจะไม่ปิดบังเธอหรอก!เธอต้องมีหน้าที่ช่วยคุณยุพิน พยาบาลที่เธอพบเมื่อครู่นี้ดูแล ยัยดาด้วย ฉันให้ตารางทำงานเธอไว้กับนิตยาแล้ว”