7 แพร
604 คำ
อีกมุมหนึ่งของทั้งสองมีสายตาคำถามทอดมองทั้งสองคนว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน หล่อนมองไปยังแฟนหนุ่มที่อุ้มผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ตน และเขาก็เปิดประตูให้เธอคนนั้นขึ้นไปบนรถไปนั่งข้างๆ เขา ทั้งๆ ที่นั่งข้างๆ เป็นที่ของเธอ มือเล็กที่ถือโทรศัพท์ก็รีบยกขึ้นมากดต่อสายหาเขาทันที
“มาร์คอยู่ไหนคะ?” เธอถามเขาทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาอยู่ไหน
“อยู่ไร่ครับ” เขาตอบกลับพร้อมกับปิดกระแทกประตูรถเสียงดังเมื่อส่งวรนิษฐ์ขึ้นไปนั่งแล้ว
“เหรอคะ งั้นแค่นี้แหละค่ะ” แล้วเธอก็ตัดสายทิ้งทันทีพร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้มนวลและแม่ของเธอก็เดินมาตบไหล่ของเธอพอดี
“นังแพร แกร้องไห้ทำไม แล้วมองอะไร” นางมองไปทางสายตาของลูกที่จ้องมองอยู่ก็เห็นว่ารถที่แล่นออกไปจากลานจอดรถนั่นคือรถของแฟนหนุ่มของลูกสาว
“นั่นคุณมาร์คแฟนแกนี่ แล้วเขามาทำไม”
“ไม่รู้ค่ะ” เธอบอกทั้งน้ำตาและยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง
“อือ...ไปได้แล้ว แม่เสร็จธุระแล้ว แล้วเมื่อไหร่แกจะขอเงินแฟนแกมาใช้หนี้ให้แม่สักที ถ้าไม่จ่ายพวกมันฆ่าแม่แน่นังแพร” นางซักถามลูกสาวถึงเรื่องให้ขอยืมเงินจากแฟนหนุ่มของลูกมาใช้หนี้รายวันของตนที่ยืมมาเล่นการพนันและดอกเบี้ยก็โคตรโหด
“แม่! เมื่อไหร่แม่จะเลิกเล่นการพนันสักที แพรไม่อยากขอมาร์คแล้ว ยืมเขาทีไรก็ไม่เคยได้คืนเขา แพรเกรงใจเขาค่ะ อีกอย่างแม่ก็ควรเลิกได้แล้ว เอาเงินที่เล่นการพนันไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอคะ” เธอเหนื่อยและอายแฟนหนุ่มที่ต้องขอเงินจากเขาทุกครั้งยามแม่ตัวเองสร้างเรื่อง
“นังแพร! แกกล้าบอกฉันเรอะ! แกเป็นลูกฉันก็ควรทำตามที่ฉันบอก กลับบ้านได้แล้ว กลับไปเปิดคาเฟ่ได้แล้วเดี๋ยวลูกค้าหายหมด ไม่มีเงินกันพอดี”
“ในชีวิตแม่มีแต่เงินและการพนัน แม่เคยคิดถึงแพรมั่งไหมว่าแต่ละวันแพรเหนื่อยแค่ไหน”
เธอตอบกลับเดินไปยังรถยนต์คันเล็กที่จอดอยู่ของตนแล้วกระชากเปิดประตูออก ส่วนแม่ของหล่อนก็เดินไปทางฝั่งตรงข้ามเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถเหมือนกัน
“ฉันคลอดแกมาเลี้ยงมาจนโตเพื่อมาให้แกสั่งสอนฉันเหรอนังแพร! กลับบ้านได้แล้ว แกโตมาด้วยเงินการพนันของฉันจำไว้ อย่าคิดมาสั่งมาสอนฉัน มีหน้าที่หาเงินก็หาไป อย่ามาสนใจเรื่องของฉัน”
“แต่เรื่องของแม่ก็เรื่องของแพร แพรต้องหาเงินมาใช้หนี้ให้แม่ มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ เลิกเถอะแม่”
“นังแพร! เผียะ!” นางตวาดพร้อมกับมือเหี่ยวย่นของนางฟาดตบไปที่หน้าของลูกสาว
“แม่ตบฉัน?” เธอกุมแก้มตัวเองพร้อมหันมาถามท่านด้วยความเสียใจ
“เออ! ฉันตบแก กลับบ้านได้แล้ว ถ้ายังเสือกเรื่องการพนันของฉันอีก ไม่ใช่แค่ตบแน่ เผลอๆ ฉันจะเอาแกไปขายให้เสี่ย”
“แม่...” เธอไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินแม่แท้ๆ ของตนพูดออกมาแบบนี้ เธอกลืนก้อนสะอื้นเช็ดน้ำตาแล้วติดเครื่องยนต์ จากนั้นออกตัวรถกลับบ้านทันที
- ผู้เขียน
