2 ต้องรับผิดชอบ
1198 คำ
ด้านมโนภฤศที่ออกไปไร่แต่เช้า ดูปุ๋ยหมักที่โรงหมักปุ๋ยและโรงงานอบสตรอว์เบอร์รีของตนเองที่อยู่อีกมุมหนึ่งของไร่ก็กลับมาบ้านในตอนบ่ายโมง เพราะต้องกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปหาแฟนสาวในเมือง แพรไหมเป็นเจ้าของร้านคาเฟ่เล็กๆ ในเมือง เมื่อก่อนเธอทำงานออฟฟิศในกรุงเทพฯ แต่ลาออกมาเปิดร้านคาเฟ่ที่บ้าน เนื่องด้วยระบบการท่องเที่ยวของจังหวัดดีและเป็นที่นิยมของผู้คนด้วยที่จะเดินทางมาเที่ยวเขาค้อ
“ป้าพร ห้องนี้ใครมาอยู่ครับ ผมเห็นคุณพ่อให้มาทำความสะอาดห้องให้วันก่อนน่ะ” เขาถามป้าพรที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องข้างๆ ตน ก่อนจะบิดลูกบิดประตูเปิดเข้าห้องตน
“อ้อ...ลูกสาวของเพื่อนคุณวินน่ะคุณมาร์ค หนูไวน์ น่ารักมากเลยค่ะ” คำตอบของป้าพรแม่บ้านเก่าแก่คู่หูของคุณย่าตนเอ่ยตอบกลับมาทำให้เขานิ่งอึ้ง เพราะคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกกลับมาอยู่ห้องข้างๆ ของตน
“ไวน์ เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เขาถามท่านกลับ
“เมื่อเช้าค่ะ คุณวินไปรับหนูไวน์มาเมื่อเช้าค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วป้าพรไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณท่านจะรอค่ะ” นางตอบแล้วเดินจากไป ทิ้งให้มโนภฤศยืนนิ่งอยู่หน้าห้องตนและมองไปยังประตูห้องข้างๆ ที่ปิดสนิท ก่อนจะเดินมาหน้าห้องของแขกที่มาอยู่ข้างห้องตนแล้วยกมือขึ้นเคาะประตูสามครั้งติดต่อกันดังๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ด้านเจ้าของห้องเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องก็รีบลุกเดินมาเปิดประตูห้องทันทีด้วยคิดว่าเป็นป้าพรที่เพิ่งนำขนมตาลมาให้กลับมาอีก แต่พอเปิดประตูออกกว้างก็เห็นคนที่ตนเองคิดถึงและตั้งใจมาหายืนอยู่หน้าห้อง สาวเจ้าก็โถมกายเข้าโอบกอดเขาแน่นทันที ส่วนคนที่โดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวก็ดิ้นขัดขืนดันเธอออกห่าง
“ปล่อยพี่ก่อนไวน์ ปล่อยพี่ก่อน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี” เขาดิ้นและดันเธอออกห่างและเธอก็ยอมปล่อย
“ก็ไวน์คิดถึงพี่มาร์ค ทำไมคะ ทำไมไม่รับสายไวน์เลยตั้งแต่กลับมา ไวน์เป็นมะ...อื้อ...”
“ไปคุยกันในห้อง”
เขายกมือขึ้นปิดปากเธอเมื่อเธอจะพูดสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินออกมาพร้อมดันเธอเข้าไปในห้องและปิดล็อกประตูเรียบร้อย ก่อนจะปล่อยมือเธอ
“ทำไมคะ ก็ไวน์เป็นเมียพี่มาร์ค ยังไงทุกคนก็ต้องรู้” เธอบอกเขาทันทีเมื่อปากเป็นอิสระ
“แต่พี่ไม่ได้รักไวน์ และพี่ก็มีแฟนแล้ว เธอเลิกยุ่งกับพี่สักทีได้ไหม”
“ไม่มีทาง ไวน์ไม่มีทางเลิกยุ่งกับพี่มาร์ค พี่เป็นของไวน์แล้ว และไวน์ก็เป็นเมียพี่แล้ว พี่ต้องรับผิดชอบ” เธอตอบอย่างคนดื้อดึง
หึ!
มโนภฤศแค่นยิ้มแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งยังเตียงนุ่มของเธอแล้วพูดตอบกลับ
“ถ้าต้องรับผิดชอบ พี่คงมีเมียเป็นร้อยคนแล้วไวน์ อย่ามาโลกสวย แค่นอนด้วยกันเอากันครั้งเดียว มันไม่ได้ทำให้พี่เรียกเธอว่าเมียหรอกนะไวน์ อีกอย่างพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเธอด้วย ที่ทำไปวันนั้นเพราะอยากสั่งสอนเธอและเห็นว่าเธออยากได้เลยสนองให้ เธอควรดีใจที่พี่สนองให้นะไวน์ แล้วเก็บของกลับสวีเดนไปซะ! อย่ามาอยู่ให้รกหูรกตาน่ารำคาญที่ไร่ของพี่ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ไวน์ไม่กลับ ไวน์จะอยู่ที่นี่ พี่มาร์คต้องรับผิดชอบไวน์ก่อนที่ท้องไวน์จะโต” เธอตอบกลับเสียงดังพร้อมเดินมายืนตรงหน้าเขา
“ว่าไงนะ?” เขาเลิกคิ้วสงสัยในคำพูดของหล่อนพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองจ้องดวงตาแข็งกร้าวของเธอที่จ้องมายังตนเหมือนกัน
“พี่มาร์คต้องรับผิดชอบไวน์ก่อนที่ไวน์จะท้องโต ตอนนี้ไวน์ท้องค่ะ”
เธอบอกเขาให้กระจ่าง ด้านคนที่ได้ฟังถึงกับมึนตึ้บไปหมด อยากจะล้มตัวลงนอนให้มันเป็นเพียงฝัน คนที่เขาอยากให้อุ้มท้องลูกของเขากลับไม่ยอม คนที่เขาแสนชังแสนเกลียดไม่ชอบหน้ากลับอุ้มท้องลูกของเขา ให้ต่ายสิ ทำไมวันนั้นเขาพลาดได้ เขาพลาดถึงขั้นให้เธอมีลูกมาต่อรองเข้ามาในชีวิตเขาได้ยังไง
“พี่จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอท้อง”
“พี่มาร์คก็พาไวน์ไปตรวจสิคะ และก็พาฝากท้องด้วย ที่ไวน์มาที่นี่เพราะไวน์มาหาพ่อให้ลูก ไวน์ยังไม่ได้บอกทุกคนหรอกค่ะว่าไวน์ท้อง”
“ยังไงพี่ก็รับผิดชอบเธอไม่ได้ พี่ไม่ได้รักเธอไวน์ ได้ยินไหม พี่ไม่ได้รักเธอ พี่มีแฟนแล้วและพี่ก็รักเธอมาก ถึงไวน์จะท้อง พี่ก็จะรับแค่ลูก แต่ตัวไวน์ พี่ไม่ต้องการ เรื่องลูกถ้าท้องจริงพี่ยินดีรับแน่นอน” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พูดตามที่สมองประมวลผลออกมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่อาจยอมรับวรนิษฐ์ได้ เขาไม่ได้รักเธอและไม่เคยคิดจะรักด้วย
“หมายความว่ายังไงคะ พี่มาร์คจะไม่รับผิดชอบไวน์เหรอคะ พี่มาร์คได้ไวน์แล้วและพรากพรหมจรรย์ไวน์ไปด้วย”
“ผู้ชายสมัยนี้เขาไม่แคร์พรหมจรรย์กันแล้วไวน์ ไวน์เองก็น่าจะรู้ดีว่ายุคนี้มันยุคไหนแล้ว ไวน์ก็โตที่เมืองนอก ไวน์น่าจะรู้ดี”
“สำหรับคนอื่นไวน์ไม่รู้ แต่สำหรับไวน์มันสำคัญมาก ยังไงพี่มาร์คก็ต้องรับผิดชอบไวน์ แต่งงานกับไวน์ ถ้าพี่มาร์ครับผิดชอบ ไวน์จะบอกคุณย่ากับคุณพ่อว่าไวน์ท้อง”
“อย่ามาขู่พี่”
“ไม่ได้ขู่ ไวน์พูดจริงทำจริง”
“คิดว่าพ่อกับคุณย่าจะบังคับพี่ได้งั้นเหรอ จำไว้ว่าพี่ไม่มีวันรักเธอ เรื่องลูกพี่จะรอเขาคลอดแล้วเอามาเลี้ยงเอง ผู้หญิงคนเดียวที่พี่รักคือแพร” พูดจบแล้วเขาก็ลุกเดินออกจากห้องของเธอไปด้วยความเดือดดาล กล้านัก กล้าขู่เขาว่าจะบอกพ่อกับคุณย่า คิดว่าเขาแคร์เขาสนใจรึไง เชิญเลย แต่ถ้าจะให้รับผิดชอบไม่มีทาง เขาไม่ได้รักวรนิษฐ์
“พี่ต้องการแบบนี้ใช่ไหม ไวน์หอบผ้าข้ามน้ำข้ามทะเลมาขนาดนี้ พี่ต้องรักไวน์ พี่ต้องมีไวน์คนเดียว ผู้หญิงคนอื่นไม่มีทาง ไม่มีทางที่จะได้พี่ไป ถ้าฉันไม่ยกให้” เธอบอกกับตัวเองอย่างหมายมาด ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
- ผู้เขียน
