เคล้ง!!
เสียงจานกระแทกพื้นเคาน์เตอร์ครัวตามอารมณ์ความโมโหของคนวางดังขึ้น
“คราวนี้จะออกไปกันได้หรือยัง” คนพาลมองลูกน้องตาขวาง ยืนเท้าสะเอวหน้าตึงเป็นยักษ์อยู่หน้าถังขยะเหมือนเดิม พอเห็นหน้าเข้มๆ เสียงแข็งๆ ลูกน้องก็ไม่กล้า รีบทำตามคำสั่งและเดินออกจากห้องไป
ตะวันวาดหันหลังกลับเข้าห้องที่เธอใช้นอน และเป็นเพียงห้องเดียวที่เธอสามารถเข้าใช้ได้ นอกจากห้องโถง ครัว และระเบียง
“จะไปไหน!” เสียงเข้มของคนเผด็จการดังขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณสั่งให้ทุกคนออกไปจากห้องนี้ไม่ใช่หรือ”
“อย่ามาทำไขสือนะตะวันวาด เธอก็รู้ว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะใคร”
“คุณคงจำไม่ได้สินะ เราไม่เคยรู้จักกันสักนิด...คุณแพทริก เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันก็มั่นใจว่าเดาใจคุณไม่ออก” หญิงสาวตอบกลับเสียงเรียบพร้อมกับหันหลังเดินเข้าห้องตามความตั้งใจแรกของเธอ
มือหนาคว้าต้นแขนเรียวเสลาของหญิงสาวไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะเดินออกไป แรงบีบทำให้หญิงสาวห่อปากด้
