หญิงสาวนั่งมองถาดอาหารที่ถูกฝาสีเงินครอบเอาไว้เหมือนเดิมอย่างชั่งใจ เวลาก็ผ่านไปนานแล้วหลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนตัวโตจะเดินกลับเข้ามาในห้อง
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถือถาดเดินกะเผลกออกไปจากห้อง เจ้าของห้องกำลังนั่งจ้องหน้าคอมพิวเตอร์อย่างไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบตัว
ตะวันวาดวางถาดอาหารลงบนโต๊ะอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่ชายหนุ่มนั่ง เหลือบสายตามองเขาอยู่นาน เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาจากจอขึ้นมามอง
“หิวข้าวจัง”
หญิงสาวทอดเสียงอ้อนบอกขึ้นมาลอยๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ไหวติง ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ ตะวันวาดคิดหาทางง้อเขาแบบไม่เสียฟอร์ม เพราะไม่อยากให้เขาเหลิงจนได้ใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นคนเสียเปรียบก็หนีไม่พ้นเธอ
“เจ็บ...แต่ก็ไม่มีใครสนใจ”
หญิงสาวพูดขึ้นมาอีกประโยค คราวนี้ชายหนุ่มเจ้าของห้องปรายตาขึ้นมองแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปสนใจหน้าจอเหมือนเดิม
เห็นอย่างนั้นคนง้อเริ่มไม
