“ไปเดินเล่นค่ะ” ม่านรดาตอบโดยไม่หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
“เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อน” มักซิมิเลียนรีบเดินอ้อมไปดักหน้าของแม่สาว ขี้งอนที่กำลังจะเปิดประตูออกไป
“หลบไปค่ะ” ม่านรดาผลักร่างสูงออก แต่ก็ไม่เป็นผล!
“โอเคๆ พี่ทำเองครับ พี่ขอโทษ” มักซิมิเลียนรับสารภาพ
“ก็ไหนบอกว่าจำไม่ได้ไงคะ” ม่านรดาถามย้อนทันใด
“จำได้ครับ พี่ทำเองทุกรอยเลย” มักซิมิเลียนบอกอย่างสำนึกผิดนิดๆ นิดเดียวจริงๆ เพราะเขาคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และมันเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งด้วยซ้ำ
“ทำทำไมคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็มันหวงนี่ครับ”
“งั้นถ้าหนูทำแบบเดียวกันบ้างล่ะ”
“เอาเลยครับ พี่ยินดีให้ทำคืน เวลาส่องกระจกแล้วเห็นร่องรอย คริสมาร์คที่หนูทำไว้ พี่จะดีใจมากๆ” เขาบอกด้วยสีหน้าทะเล้น
“โรคจิต” ม่านรดาต่อว่าอย่างหมดคำจะพูดต่อ
“ผู้ชายโรคจิตที่หล่อและรวยมากคนนี้...เป็นของหนูครับ” คนหน้ามึนเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาห
