“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ป้ะ ไปกินข้าวกันครับ”
“โอเคค่ะ”
“เดินไหวไหม?” น่านฟ้าไม่วายแกล้งแซวอีกครั้ง จะไม่ให้ถามได้ไงวันนี้เขารุนแรงแถมเร่าร้อนกว่าครั้งไหนๆ ก็ทั้งเป็นห่วง แต่ก็อยากแกล้งด้วย เห็นเธอเขินแล้วมันน่ารักดี
“พี่น่าน!! พูดอีกทีปันจะตีพี่น่านจริงๆ ด้วยนะ”
“นี่ดุแล้วหรอ?” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าแฟนตัวเล็กหน้ายู่ใส่ แต่มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด
“พี่น่าน!!”
“หึๆ โอเคครับ กลัวแล้วครับ ไม่แกล้งแล้ว” จากนั้นน่านฟ้าก็เดินไปโอบเอวของเธอเดินออกจากห้องไป
น่านฟ้าพาปันปันเดินมาที่ริมทะเล โดยมีโต๊ะอาหารอยู่ที่ริมทะเลท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเต็มดวงในวันนี้ กลางโต๊ะมีเชิงเทียนวางเอาไว้ อาหารก็พร้อม แถมหลากหลายจนคนตัวเล็กตาลุกวาว
“หืม โรแมนติกจังเลย”
“ชอบไหม?” น่านฟ้าเอ่ยถาม พร้อมกับเดินไปเลื่อนเก้าอี้ให้ปันปันนั่งลง
“ชอบค่ะ เอ...สรุปวันนี้วันเกิดใครกันคะ?”
“ก็วันนี้ปันทำให้พี่เยอะแล้ว ตอบ
