บทที่ 11
1500 คำ
สิงขร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 11
"จะนอนทำไมอยู่อีก หรืออยากเจอของจริง" สิงขรกระชากผ้าห่มที่คลุมร่างของทั้งสองอยู่ออกแล้วก็ดันตัวลุกขึ้น ..แต่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างเมื่อสักครู่ยังคงนอนนิ่งเหมือนเธอสับสน
จะไม่ให้เธอสับสนได้ยังไง เมื่อสักครู่เสียงที่ได้ยินคือเขาสร้างสถานการณ์ทั้งนั้น เรื่องขย่มเตียงเขาก็เอื้อมมือไปดันเตียงให้กระแทกกับผนัง แถมยังครางเสียงดัง แต่เธอก็ยังคงนอนอยู่เฉยๆ
ไอรินตั้งสติได้ก็รีบดันตัวลุกขึ้น แล้วดึงผ้าแถวนั้นมาปิดหน้าอก เพราะหน้าอกของเธอถูกเขาเปิดออกตอนที่เขาเริ่มใช้เสียงคราง
เธออยากจะถามเขาว่าทำแบบนี้ทำไม เพราะถ้าเมื่อสักครู่เขาจะทำอะไรกับเธอก็คงเสร็จไปแล้ว แต่ไอรินก็เลือกที่จะเงียบ เขาก็เหมือนไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรนี่
"คืนนี้ฉันคงต้องนอนในห้องนี้ก่อน หวังว่าคงไม่ได้แผลอีกนะ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอนตัวนอนลงข้างๆ เธอที่นั่งมองอยู่
ไอรินจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวนอนลงอีกฝั่งหนึ่งของเตียง แต่เธอก็ไม่ได้ไว้วางใจเขาขนาดนั้น เธอยังคงใช้ผ้าห่มพันร่างกายตัวเองไว้ นอกจากวิธีนี้แล้วเธอคงทำอะไรไม่ได้ จะหนีก็ไม่ได้แล้วนี่
สิงขรนอนหงายไม่ได้เพราะเจ็บแผลตรงที่ถูกจานกระเบื้องฟาด เขาเลยเปลี่ยนท่านอนตะแคงหันมาทางด้านที่เธอนอนอยู่
ไอรินที่ระแวงอยู่ก็รีบดันตัวลุกขึ้นมาอีก แต่พอมองดีๆ แล้วตอนนี้เขาดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้วด้วยซ้ำ
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ขยับตัวนอนลงใหม่
ตอนที่เธอนอนถ้าสังเกตดีๆดวงตาของคนที่นอนข้างๆ ลืมขึ้นมามอง ที่เขายังไม่ทำอะไรเพราะสิ่งที่เธอพูดดูเหมือนว่าไม่ได้มารยาเหมือนที่เขาคิดแต่ทีแรก
สิงขรต้องให้แน่ใจก่อนว่าตกลงจับมาผิดตัวจริงหรือว่ามันเป็นแค่กลอุบายของเธอกันแน่
เช้าวันต่อมา...
"กรี๊ดดด!"
ตุ๊บ!
"โอ๊ย" มารู้ตัวอีกทีก็ถูกถีบตกเตียง ถ้าตกเตียงธรรมดาเขาคงไม่ร้องเจ็บแต่นี่ศีรษะที่ถูกเธอทำร้ายเมื่อคืนฟาดลงกับพื้นอีกแล้ว
"คุณทำอะไรฉัน!" ไอรินพยายามเช็คร่างกายดูว่าเขาทำอะไรไหม เพราะก่อนที่จะนอนหลับเธอห่มผ้าไว้แทบจะหายใจไม่ออก แต่พอตื่นขึ้นมาทำไมเธอถึงนอนหนุนลำตัวเขาอยู่แบบนั้น
"เป็นบ้าอะไรของเธอ"
"เจ้านายครับ"
"ไม่ต้องเปิด" สิงขรตะโกนบอกลูกน้องที่กำลังจะเปิดประตูเข้ามาดูว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น
และจังหวะนั้นไอรินก็เช็คร่างกายตัวเองจนดีแล้วว่ามันไม่ได้เกิดอะไรกับตัวเธอ
"ไม่แหกตาดูหรือไงว่ากูยังนอนอยู่ที่เดิมอยู่เลย" ใจจริงอยากจะจับทุ่มลงกับพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย คนอะไรเก่งไม่ดูสังขารตัวเอง ตัวเท่าลูกหมาลูกแมวถ้าเขาจะทำอะไรจริงๆ มีหรือจะพ้นเงื้อมือของเขาไปได้
"ก็ใครจะไปทันได้ดูล่ะ" ตื่นมาเสื้อเธอก็ไม่เรียบร้อยแถมผ้าถุงยังเปิดขึ้นมาจนเห็นสะโพก "แล้วหัวนายเป็นยังไงบ้าง"
จังหวะนั้นสิงขรดันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นก่อนที่จะลูบคลำดูศีรษะ
"จะเป็นยังไงล่ะอยากลองดูบ้างไหม"
"ถ้าคุณไม่พาตัวฉันมาแบบนี้ มีหรือเรื่องพวกนี้มันจะเกิดขึ้น"
สายตาคมจ้องมองเธอให้ชัดหน่อย แต่พอมองแล้วมันก็ทำให้เขาหลงใหลในรูปร่างและหน้าตาของเธอจนลืมเลยว่าจะมองทำไม พอนึกได้ก็รีบสลัดความคิดนั้นออกไปก่อน เพราะที่สิงขรมองแบบพิจารณา สวยแบบเธออาจจะใช่ก็ได้ เพราะถ้าไม่สวยมีหรือไอ้นั่นมันจะยอมหมั้นด้วย
ไอรินเริ่มประหม่ากับสายตานั้น จนเธอรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ กลัวว่าถ้ายืนให้เขามองมากไปกว่านี้อีกฝ่ายอาจจะเปลี่ยนใจอยากทำอะไรกับเธอจริงๆ
"มองอะไรกันวะ" สิงขรออกมาจากห้องลูกน้องที่อยู่ด้านนอกมองมาแบบพร้อมเพรียงกันมาก
"เปล่านี่ครับ"
"แต่สายตาพวกมึงมันฟ้อง"
"เรื่องเมื่อคืนนี้.." มนตรีกำลังจะถามแต่ถูกธามม์ห้ามไว้โดยการพูดแทรก
"ช่วงบ่ายมีงานนะครับ เราจะกลับกันได้หรือยังครับ"
"ทางนั้นตกลงรับของหรือยัง"
"ตกลงแล้วครับ"
"กำชับคนที่เอาของไปส่งด้วยระวังถูกพวกมันตลบหลัง"
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ งวดนี้ ของที่มีทะเบียนเยอะกว่าสอดไส้"
หลังจากที่ได้รับรายงานมาเฟียหนุ่มก็เดินนำหน้าลูกน้องออกไปที่รถ
"พวกมึงเตรียมบ้านไว้ให้กูหลังหนึ่ง" แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นรถสิงขรก็หันกลับมาสั่งลูกน้องเหมือนเพิ่งนึกได้
"บ้านที่ไหนครับ"
"เราคงใช้เพนเฮาส์ไม่ได้" ขณะที่พูดสายตาเขาหันมองกลับไปดูห้องที่เพิ่งออกมา
"อย่าบอกนะครับว่าเจ้านายจะ.." ธามม์พอจะเดาความคิดของผู้เป็นนายออกแล้ว
"จะอะไรเหรอพี่" มนตรีรอฟังอยู่ว่าธามม์จะพูดอะไรต่อแต่อีกฝ่ายก็หยุดแค่นั้น
"พวกมึงก็หาคนมาดูแลให้มากหน่อย"
"แต่มันอันตรายนะครับ นายก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีฤทธิ์เดชเหลือล้น" เพราะผู้เป็นเจ้านายนั่นแหละเจอกับตัวทุกดอกเลย
"แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ มึงกลัวอะไรวะ"
"พูดอะไรกันครับให้ผมฟังรู้เรื่องด้วยไม่ได้เหรอ" มนตรีก็ยืนงงอยู่
"เดี๋ยวผมจัดหาให้แล้วกันครับต้องการบ้านไซส์ไหน"
"กลางๆ" เขาอยากจะหาบ้านสักหลังเพื่อให้เธออยู่ใกล้กว่านี้ เพราะจะมาหาแต่ละทีใช้เวลาขับรถนานมาก และแบบนี้แหละเขาถึงใช้เพนเฮาส์ไม่ได้ เพราะที่นั่นไม่ได้มีแค่พวกเขายังมีประชาชนทั่วไปที่พักอาศัยอยู่ แถมกล้องวงจรปิดก็ติดไว้หนาแน่นมาก
ใช้เวลาขับรถอยู่เป็นชั่วโมงๆ กว่าจะมาถึงที่นัดหมาย..
"สวัสดีครับท่าน" บุคคลท่านนี้ไม่ต่างจากมาเฟียเหมือนพวกเขาเลย และเป็นคนที่รับของต่อจากสิงขรอีกที
"ยินดีที่ได้ร่วมทำธุรกิจด้วยกัน" สิงขรเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายที่ยื่นมารอก่อนแล้ว
"อย่าหาว่าผมเร่งเลยนะครับ ทางลูกค้าก็ต้องการสินค้าเหมือนกัน"
"ผมจะให้คนจัดให้เท่าที่พวกคุณต้องการ"
"ขอบคุณท่านมากเลยครับ"
หลังจากที่ตกลงเรื่องสินค้าเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็กลับมาที่คลับ
"เสี่ยขาา" เจนนี่รีบตรงเข้าไปหาสิงขรก่อนเลย
"ดูอีนี่นะเพิ่งมาไม่กี่วันทำเป็นเจ้าของคุณสิงขรแล้ว" เด็กเก่าที่ทำงานมาก่อนต่างก็ไม่ค่อยชอบหน้าเจนนี่
"ใช่ๆ แต่ดูกับอีกคนหนึ่งสิ" พวกเธอเอ็นดูดาวมากกว่าที่รู้จักวางตัว
"ตามไปสิ" ธามม์สั่งให้ดาวที่ยืนอยู่ในกลุ่มสาว Entertain ของร้าน ให้ตามผู้เป็นเจ้านายเข้าไปในห้อง เพราะตอนนี้เจนนี่ควงแขนสิงขรเข้าไปก่อนแล้ว
สิงขรนั่งลงไม่นานเครื่องดื่มก็ตามเข้ามาบริการ รวมทั้งสาวๆ ที่นั่งแนบซ้ายขวา
"เสี่ยขาคืนนี้เจนนี่ขอช่วยคลายเหงาให้เสี่ยได้ไหมคะ"
"ดื่มน้ำหน่อยสิคะมาเหนื่อยๆ" แทนที่ดาวจะรินเหล้าให้แต่กลับส่งแก้วน้ำมาให้ดื่มก่อน
"เธอจะบ้าเหรอแบบเสี่ยจะดื่มน้ำเปล่าได้ยังไง" จังหวะนั้นเจนนี่กำลังจะเอื้อมไปหยิบแก้วเหล้ามาส่งให้..แต่สิงขรกลับรับน้ำจากมือของดาวมาดื่ม
"อุ๊ย" พอดื่มน้ำเสร็จวางแก้วเท่านั้นแหละมือหนาก็เอื้อมไปดึงร่างของคนที่ส่งน้ำให้ขึ้นมานั่งบนตัก
ธามม์เห็นแบบนั้นก็ปล่อยให้ลูกน้องดูแลต่อเพราะเขาต้องไปจัดการเรื่องที่เจ้านายสั่ง
วันต่อมา..
"พวกแกจะพาฉันไปไหน" ไอรินถามกลับเมื่อได้ยินสมุนของเขาบอกให้เธอออกมาขึ้นรถ
"จะถามทำไม"
"เจ้านายพวกแกรู้ไหม" ดูเหมือนเธอจะไว้ใจสิงขรกว่าคนอื่นแล้ว
"ก็เจ้านายนั่นแหละบอกให้พาตัวเธอไป"
ได้ยินพวกมันพูดเธอถึงกล้ายอมเดินตามไปขึ้นรถ บางทีเขาอาจจะรู้แล้วว่าจับมาผิดตัว
- ผู้เขียน
