"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"
ตงกงกงถวายชามยาให้โจวจื่อเหลียง เขารับมาถือในมือ ช่วยเป่ายาร้อน ๆ ให้นางจนอุ่นก่อนจะช่วยป้อนให้นางพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อน
"ค่อย ๆ กิน"
ถึงยาจะขมแต่หลิวฉูฉู่กลับไม่งอแงอย่างที่คิด ใบหน้างามบิดเบี้ยวยามกินยา ทว่านางก็ยังตั้งใจกินจนหมด สุดท้ายก็ฟุบใบหน้าลงยังตำแหน่งเดิม สองมือยังกอดรัดเขาแน่น โจวจื่อเหลียงช่วยเช็ดปากให้ฮองเฮาของตนแล้วส่งชามยาคืนให้บ่าวรับใช้
"น้ำเพคะ"
อาเหมียนนำน้ำมาให้หลิวฉูฉู่ล้างปาก ปรนนิบัติฮองเฮาจนเรียบร้อยโจวจื่อเหลียงจึงไล่ทุกคนออกจากตำหนักนอน หลิวฉูฉู่เอ่ยเสียงเบา
"ขอบพระทัยเพคะ ที่ฝ่าบาทไม่ทิ้งหม่อมฉัน"
"ฮองเฮากอดเราแน่นเช่นนี้ เราจะทิ้งไปที่ใดได้เล่า"
หลิวฉูฉู่เองก็พูดไม่ออกแล้วไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือประชดกันแน่ สองคนนั่งเงียบ ๆ อยู่ชั่วครู่เธอฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นคล้ายกลองที่ตีเป็นจังหวะ คล้ายกับได้ยินเสียงบรรเลงของเพลงทำให้ผ่อนคลาย จู่
