รอยสวาทเจ้าชายทมิฬ

ตอนที่ 2

ยาห์มิลประเมินได้จากสายตาว่าหล่อนคงจะอายุไม่น้อยกว่ายี่สิบปี และเจ้าหล่อนก็สวยงามไม่ใช่เล่น สายตาคมกล้าไล่มองไปตามใบหน้ารูปไข่ ขาวเนียนตานั้นอย่างตื่นตะลึง เจ้าหล่อนมีเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบหาใครเทียม ไล่ไปตั้งแต่หน้าผากนูนเด่นคล้ายพระจันทร์เสี้ยว ที่อยู่เหนือเรียวคิ้วโก่งดกดำตามธรรมชาติ  ดวงตาที่คาดว่าน่าจะกลมโตน่าดู ถูกล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนยาวที่เปียกชื้น ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าเจ้าหล่อนพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

ลมหายใจของเขาสะดุดเล็กน้อย เมื่อสายตารับภาพเรียวปากอิ่มเต็มสวยสีแดงสดราวกับผลสตรอว์เบอร์รีสุกที่อยู่ใต้ปลายจมูกโด่งเชิดเล็กน้อยเหมือนคนหัวดื้อ

หล่อนสวยงามนัก...

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะไล้นิ้วมือแกร่งเรียวสีน้ำตาลทองของตัวเองไปบนผิวแก้มเนียนละเอียดนั้น รอยยิ้มหยันผุดที่มุมปาก ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่คงมีแต่เพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินออกมา

“ในเมื่ออยากบริการนัก ผมก็จะสนองให้...”

ใจที่เคยคิดไว้ว่าจะไม่แตะต้องกับผู้หญิงหากินไขว้เขวจนเสียหลัก ก็เจ้าหล่อนคนที่ถูกส่งมาน่ารักซะขนาดนี้ มีหรือว่าเขาจะปล่อยให้หล่อนหลุดมือไป

อยากลองดูเหมือนกันว่า ผู้หญิงไทยจะให้รสชาติยังไง ยามที่อยู่ใต้ร่างของเขา

ชารีฟที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักส่วนตัวหรูที่ทางร้านจัดไว้รอรับกษัตริย์ยาห์มิล รีบก้มศีรษะลงทันทีเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก พร้อม ๆ กับเรือนร่างสูงใหญ่ของยาห์มิลที่ก้าวข้ามธรณีประตูออกมา

“องค์ยาห์มิล จะเสด็จไหนพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์หนุ่มถามเสียงเรียบ ขณะเหลือบตามองร่างอรชรที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของยาห์มิลด้วยความประหลาดใจ รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่องค์ยาห์มิลอุ้มแม่สาวน้อยที่ถูกส่งตัวมาให้บำเรอสวาทไว้แนบอก

“เราจะกลับบ้านพัก ที่นี่ไม่สะดวก”

“เอ่อ ให้กระหม่อมอุ้มนางให้ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่จำเป็น...”

น้ำเสียงห้าวไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปสวยสีเข้มของยาห์มิล พร้อมกับที่ช่วงขาแข็งแกร่งก้าวยาว ๆ ผ่านหน้าขององครักษ์คนสนิทออกไป

ชารีฟรีบเดินตามอย่างรวดเร็ว ขณะที่มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสีเข้มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาคนขับรถ เพื่อให้เอารถมาเทียบท่าที่หน้าประตูหลังร้านเพื่อรอเสด็จองค์ยาห์มิลกลับบ้านพัก

ยังไม่ทันที่ยาห์มิลจะเดินออกมาถึงประตูหลังร้าน รถลิมูซีนสีดำเงาวับสุดหรูสามคันก็แล่นมาจอดรถนิ่งอยู่ที่ชานบันไดที่มีพรมหนาสีน้ำเงินปูไว้ตลอดทาง ผู้ชายในชุดสูทสีน้ำตาลที่นั่งอยู่ในรถคันที่สองเปิดประตูออกมาพร้อมๆ กับวิ่งมาโค้งศีรษะให้กับกษัตริย์แห่งซาคีฟาร์ด้วยความจงรักภักดี ก่อนที่มือสีแทนจะเปิดประตูรถให้ ทุกอากัปกิริยาเต็มไปด้วยความนอบน้อม

เรือนกายสูงตระหง่านในชุดลำลองสีดำสนิทก้าวยาวเดินมาหยุดที่รถ ขณะขยับวงแขนที่โอบอุ้มร่างอรชรที่หนักเอาการของบัวบุษบาเอาไว้แน่น ก่อนจะเบนใบหน้าที่หล่อร้ายกาจสีน้ำตาลทองนั้นไปทางชารีฟที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ห่างนัก

“ชารีฟ เจ้านั่งรถไปกับราชิดและฟาฮีร์ ไม่ต้องตามเรามา”

พูดจบกษัตริย์หนุ่มก็ก้มลงวางร่างที่หลับใหลไม่ได้สติของสาวน้อยในอ้อมแขนไว้ในรถด้วยกิริยาที่ไม่อ่อนโยนนัก ก่อนจะก้าวตามขึ้นมา รถคันหรูที่ยาวเฟื้อยเคลื่อนตัวไปข้างหน้าทันทีเมื่อสิ้นเสียงปิดประตูแผ่วเบาจากราชองครักษ์ราชิด

เมื่อโลกภายนอกที่แสนวุ่นวายถูกตัดออกไป ลมหายใจหนักหน่วงที่น้อยคนนักจะเคยได้ยินมันจากองค์ยาห์มิลผู้ยิ่งใหญ่ผู้ที่ได้รับฉายาจากแคว้นใกล้เคียงว่า มัจจุราชแห่งผืนทราย ดังเล็ดลอดออกมา ดวงตาคมกล้าที่ยาวรีและหวานซึ้งด้วยขนตายาวงอนเหลือบแลสตรีสาวที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติด้วยสายตาเหยียดหยาม

แม้จะถูกใจในความสดสวยของเจ้าหล่อน แต่หากจากใจจริง ๆ แล้ว ยาห์มิลก็ยังขยะแขยงกับพฤติกรรมที่มันน่าละอายของเจ้าหล่อนอยู่ดี

ทั้งเมาเหล้า ทั้งขายตัว...

ทำไมเจ้าหล่อนถึงไม่ใช้ความสวยที่มีอยู่ในทางที่ถูกที่ควรนะ ทำไมจะต้องมาขายเรือนร่างให้กับผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าด้วย ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนทำใจได้ยังไง หากตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้ากับผู้ชายที่อาจจะเป็นสามีคนที่หล่อนไม่อาจจะระบุจำนวนได้ ว่าเป็นคนที่เท่าไหร่

ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างดูแคลน เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองกำลังจะนอนกับผู้หญิงขายตัวเพียงเพราะถูกใจในหน้าตาของเจ้าหล่อนเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่เคยตั้งปณิธานเอาไว้ว่า จะไม่แตะต้องแม่ผู้หญิงพวกนี้อย่างเด็ดขาด เพราะหากเขายังใช้บริการของแม่พวกนี้ ก็เปรียบเสมือนการสนับสนุนให้พวกหล่อนมีรายได้ แต่อาชีพนี้ก็จะยังอยู่คงทนถาวรต่อไป

ยาห์มิลนึกไปถึงการตัดสินโทษประหารในแคว้นซาคีฟาร์เมื่อสองเดือนที่ผ่านมา การตัดสินโทษที่แม้จะโหดเหี้ยมนัก แต่หากเขายังปล่อยให้พวกนายหน้าค้ามนุษย์ให้ลอยนวลอยู่บนแผ่นดินของซาคีฟาร์ต่อไป อีกไม่นานการค้าประเวณีก็จะระบาดไปทั่วแคว้น และตอนนั้นแม้เขาจะมีอำนาจอยู่ล้นมือก็คงไม่อาจจะคลี่คลายปัญหาที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนนี้ได้

แต่ถึงแม้เหตุผลมากมายนี้จะกองอยู่ล้นสมอง แต่มันก็ไม่อาจจะทำให้เขาตัดสินใจปล่อยแม่ของกำนัลสาวคนนี้ให้หลุดรอดอุ้งมือไปได้ จะว่าเขาชั่วก็คงไม่ผิด แต่สาบานได้เลยว่า ถ้าผู้ชายคนไหนได้เห็นเจ้าหล่อน ใกล้ ๆ แบบนี้ ก็คงจะทำแบบเขากันทุกคน หรือบางทีอาจจะจัดการกับหล่อนทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวไม่ได้สติแบบนี้เสียด้วย

แต่สำหรับเขา... ไม่นิยมการเสพสุขกับร่างนุ่มนิ่มแต่นอนนิ่งเป็นท่อนไม้ เขาต้องการให้แม่ผู้หญิงที่มีสัมพันธ์ด้วยดิ้นเร้า ส่ายเลื้อยอยู่ใต้ร่าง ต้องการได้ยินเสียงครวญครางที่บ่งบอกถึงชัยชนะของเขา ต้องการให้พวกหล่อนหลอมละลายอยู่ภายในอ้อมกอดด้วยไฟปรารถนาที่เขาเป็นคนจุดมันขึ้นมา

“ไว้ถึงเตียง ผมจะปลุกคุณขึ้นมาด้วยวิธีของผม... แม่กวางน้อย”

ในน้ำเสียงไม่ได้มีความหวังดีแม้แต่น้อย มันมีแต่ความปรารถนาที่แห่งอยู่ในอก ความต้องการปลดปล่อยตามแบบฉบับแท้ ๆ ของผู้ชายที่เห็นผู้หญิงถูกใจเท่านั้น