รอยสวาทเจ้าชายทมิฬ

ตอนที่ 10

บัวบุษบาร้องห้าม แต่ยาห์มิลฟังซะที่ไหนกันล่ะ เพราะพอใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนมาถึงต้นขา มือแกร่งที่บุกรุกกลีบกุหลาบสาวอยู่เมื่อครู่นี้ก็ถอดถอนออก และฝังปลายลิ้นแกร่งเข้าไปแทน

สาวน้อยร้องครางออกมาอย่างสุดกลั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่แทบอยากจะขาดใจตายไปซะเพื่อให้พ้นจากไอ้เจ้าความรู้สึกเจ็บร้าวที่แสนหวานเหล่านี้ แต่หล่อนก็ไม่ตาย ร่างกายรู้สึกว่าจะลอยสูงขึ้นจนเท้าบางแตะถึงขอบสวรรค์

“หวานเหลือเกิน... ผมต้องการคุณแทบจะขาดใจอยู่แล้ว”

ปลายลิ้นแกร่งที่ใช้ทารุณกรรมเนินนางที่ตอนนี้ชุ่มฉ่ำอยู่เมื่อครู่นี้ เปลี่ยนมาใช้คำรามออกมาด้วยเสียงกระเส่าแหบพร่าแทน ดวงตาคมกล้าจ้องมองเมียสาวที่นอนบิดเร้าด้วยความกระหายรักราวกับจะกลืนกิน

ยาห์มิลอยากยืดเวลาเล้าโลมบัวบุษบาให้นานมากกว่านี้ อยากให้หล่อนติดใจและคิดถึงแต่สัมผัสของเขาเพียงผู้เดียว แต่เขาก็ทำไม่ได้ ความต้องการปลดปล่อยอัดแน่นอยู่ในอก ความปรารถนาที่อยากจะฝังร่างกายของตัวเองให้ดำลึกลงไปในถ้ำสวาทที่ทั้งหวานและคับแน่นมีมากจนเนื้อตัวหนุ่มฉกรรจ์แบบเขาแทบแตกปริ

เขาต้องการหล่อน ต้องการบัวบุษบา ต้องการเรือนร่างงดงามของแม่ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เขาตั้งแง่รังเกียจมาตั้งแต่แรกเห็นหน้า แต่ตอนนี้เขากลับหลงใหลหล่อนอย่างหัวปักหัวปำ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเลยที่จะสามารถปลุกเร้าอารมณ์รักของเขาให้มันลุกไหม้รุนแรงถึงเพียงนี้

“ผมต้องการคุณ...”

เมื่อไม่อาจยืดเวลาแห่งความสุขต่อไปได้ ยาห์มิลจึงตัดใจเงยหน้าขึ้นจากหน้าขาอวบ ก่อนจะรีบเลื่อนตัวให้ได้ตำแหน่งที่จะสามารถตักตวงความหวานล้ำของบัวบุษบาได้มากที่สุด

ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อด้วยกิริยาอ่อนโยนอย่างลืมตัว ก่อนจะค่อย ๆ ล่วงล้ำเข้าไปภายในเรือนกายของสาวน้อยด้วยความยากลำบาก ใบหน้าหล่อเหลากระด้างดุดัน ความคับแคบของเนื้อนุ่มบีบรัดร่างกายของเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก ความเสียวกระสันจำนวนมหาศาลจู่โจมเข้าใส่กายหนุ่มอย่างไม่ปรานี

ยิ่งสัมผัส ยิ่งแนบชิด ความปรารถนาก็ยิ่งมากขึ้นทวีคูณ เสียงคร่ำครวญด้วยความต้องการปลดปล่อยจากกลีบปากช้ำดังผะแผ่วเข้ามาในสมอง มันคล้ายกับเชื้อไฟที่พร้อมจะแตกระเบิดได้ในบัดดล ยาห์มิลกัดฟันแน่น แหงนเงยขึ้นสูดปาก เร่งจังหวะรักให้รุนแรงขึ้น

ชายหนุ่มไม่อาจจะควบคุมอะไรได้อีกแล้ว สมองที่เคยชาญฉลาดและควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างได้อย่างดีเยี่ยมเสมอนั้นพิการไปชั่วขณะ ตอนนี้มีแต่กระแทกและโจนจ้วงเข้าใส่ซอกหลืบความหวานเท่านั้นที่เขาสามารถคิดออก มันคล้ายกับว่านี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้เขามีชีวิตต่อไปได้ แค่ได้ร่วมรักกับเจ้าหล่อน แค่วิธีนี้เท่านั้นเขาถึงจะรอดตาย

“คนสวย... คุณยอดเหลือเกิน”

บัวบุษบาหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ไฟพิศวาสอาบไล้ไปทั่วทั้งร่าง สัมผัสของเขา แรงคุกคามจากเขา ทำให้หล่อนมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่ใช่ไหม... ที่เขาเรียกว่าการร่วมรัก การกระทำแบบนี้ใช่ไหมที่นาวินเคยขอทำกับหล่อน แต่ก็ถูกหล่อนปฏิเสธไป และทำไมล่ะ ทำไมหล่อนถึงยอมให้ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย ล่วงล้ำได้ถึงเพียงนี้

“ฉันต้องการคุณค่ะ ยาห์มิล ได้โปรด...”

ร่างน้อยบิดเร้าขณะขยับขึ้นรับจังหวะสอดประสานด้วยความไร้เดียงสา และท่าทางแบบนี้ของเจ้าหล่อนกับทำให้กษัตริย์หนุ่มถึงร้องคำรามออกมาด้วยความกระหาย มือหนากระชับสะโพกผายแน่นขณะเดินหน้าโจนจ้วงด้วยจังหวะร้อนแรงอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดพัก

หญิงสาวครางกระเส่าร่างอรชรแอ่นเกร็งสะท้านอยู่ใต้ร่างหนาแกร่งยาวนาน เล็บสวยจิกลึกลงไปบนแผ่นหลังกว้างชื้นเหงื่อเต็มแรง แต่ยาห์มิลกับไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขารู้สึกอยู่อย่างเดียวก็คือ การเร่งจังหวะรักให้ร้อนและแรงขึ้น เร็วขึ้นตามอารมณ์ปรารถนา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาไม่ยอมหยุดพักหายใจ

สะโพกหนาขยับเข้าใส่ร่างบางรุนแรง ราวกับจะตักตวงความหวานทุกหยาดหยดจากกายสาว และเพียงไม่นานเสียงคำรามด้วยความสุขสมก็ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวย ร่างของคนตัวโตสั่นสะท้านรุนแรงอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะซวนซบลงมาแนบอกอวบของหล่อนด้วยอาการหมดเรี่ยวหมดแรง

“ผมไม่เคยเชื่อว่าสวรรค์นั้นมีจริง...” เขาหอบกระเส่า ขณะชะโงกหน้าขึ้นมองหล่อน ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยแววพึงพอใจ

“จนได้เจอคุณ... สวรรค์ของผมช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกิน”

แก้มสาวแดงระเรื่อ ความสุขสมทำให้หัวใจอิ่มเอิบ แถมคำพูดของเขาก็ช่างน่าฟังซะเหลือเกิน สาวน้อยหลบตาเขาอย่างเขินอาย ตอนนี้เจ้าความคิดที่จะเดินหนีจากเขาไปไม่มีอยู่ในเสมอแม้แต่น้อย

“คือ...”

“ตอนนี้ผมหมดแรงจริง ๆ ไว้พรุ่งนี้เช้า เราค่อยมาคุยกันนะ ว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

ยาห์มิลตัดบท ขณะพลิกกายลงนอนข้าง ๆ บัวบุษบา พร้อมทั้งตวัดลำแขนรวบร่างอรชรที่อวบอัดไปทุกส่วนเข้ามากอดแน่นไว้แนบอก

“ฝันดีคนสวย...”

จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากทำให้ใจสาวสะท้าน บัวบุษบาถอนหายใจออกมาอย่างจนหนทาง หล่อนคงไม่อาจจะตัดใจพาตัวเองให้เดินไปจากเขาได้ในคืนนี้อย่างแน่นอน

หล่อนต้องการเขา... โอ้แม่เจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย อย่าบอกนะว่าหล่อน ตกหลุมรักเขาแล้วน่ะ

บัวบุษบาส่ายหน้าไปมา พยายามปฏิเสธสิ่งที่หัวใจตะโกนตอบออกมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์อะไรเสียแล้ว

เพราะตอนนี้ความเสียใจที่ถูกนาวินกับชมนาดหักหลังมันไม่มีหลงเหลืออยู่ในจิตใจแม้แต่นิดเดียว มันมีแต่... ความต้องการ ความหวงแหนในเขาคนนี้เท่านั้น

‘เอาแล้วสิบัวบุษบา ตอนนี้เธอเจอปัญหาใหญ่ซะแล้ว’

ร้องบอกตัวเองด้วยความไม่สบายใจ ขณะเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าคมสันของยาห์มิลที่ตอนนี้หลับตาพริ้มไปแล้วด้วยความสับสน นี่หล่อนใจง่ายขนาดหลงรักผู้ชายคนนี้ได้ในชั่วเวลาไม่กี่ชั่วโมงเองหรือ... มันเป็นไปได้จริง ๆ หรือนี่

สาวน้อยพ่นลมออกจากปากอย่างยอมแพ้ ก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับลง แม้มันจะยากลำบากเพราะสมองไม่ยอมหลับ แต่หากต้องมานอนเบิกตาโพลงโดยมีร่างใหญ่โตของยาห์มิลที่ใช้ทั้งแขนและขาตรึงหล่อนไว้ในอ้อมกอดอย่างนี้ มีหวังหล่อนต้องบ้าตายแน่ ๆ