หลังจากกล่าวลาครูแม่กับเด็ก ๆ เรียบร้อยแล้ว บัวบุษบาก็บังคับร่างกายของตัวเองให้เดินกลับมาหาเขา ผู้ชายใจร้าย ที่ร้ายกาจที่สุดในโลก แม้ระหว่างทางหล่อนจะเห็นนาวินนั่งมองหล่อนด้วยสายตาเศร้าสร้อยอยู่ที่เก้าอี้หน้าตึก แต่หัวใจของหล่อนก็ด้านชาเกินกว่าจะเข้าไปปลอบโยน
“คุณเกินเวลาไปสามสิบวินาที...” นี่คือคำแรกที่ยาห์มิลเขวี้ยงเข้าใส่หน้าทันที เมื่อหล่อนเดินมาถึง สาวน้อยเบนหน้าหนี
“ไปกันเถอะค่ะ ฉันอยากจะตกนรกจะแย่อยู่แล้ว!...”
หญิงสาวแม้จะเจ็บปวด แต่ก็อดกัดจิกเขาไม่ได้ และก็รู้ดีว่าเขาจะต้องเดือดดาลเพียงใด แต่ก็ช่างสิ หล่อนมันก็แค่โสเภณีในสายตาของเขานี่ แค่ติดใจ อีกไม่นานก็คงจะเบื่อ
ยาห์มิลกัดฟันแน่น ก่อนจะก้มลงมากระซิบเสียงเย็นเยือกที่ข้างใบหูหอมกรุ่น “ไม่ต้องห่วง ผมจะทำให้นรกของคุณหวานจนน้ำตาลอายเชียวแหละ...”
บัวบุษบาผละออกห่าง แต่มือหนาคว้าต้นแขนเอาไว้ “ขึ้นรถได้แล้ว และไม่ต้องไปส่งสายตาอ
