-วันต่อมา-
“ไม่กลับได้ไหม”
“ไม่ได้ค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ภูผาที่ถามพร้อมกับทำหน้าเซ็งนิดหน่อย
“อยู่กับพี่ที่นี่แหละ”
“ไม่ค่ะ” ฉันยิ้มตอบอีกครั้ง
“เฮ้อ! งั้นพี่ไปอยู่กับแพร”
“อย่าดื้อสิคะ”
“พี่เหรอดื้อ? แพรนั่นแหละที่ดื้อ”
“เราเพิ่งคบกันนะคะจะให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยได้ยังไง ให้เวลาแพรหน่อย”
“พี่แค่อยากอยู่ด้วย” อยู่ด้วยแล้วก็จับฉันกินน่ะสิรู้ทันหรอก ดีนะคะที่เมื่อคืนจนถึงเย็นวันนี้เขาไม่ได้ทำอะไร แค่จูบหาเศษหาเลยมากหน่อยเท่านั้น
“รู้ค่ะ แต่รอก่อนนะคะ” ฉันยังยิ้มให้เขา บอกเขาเสียงหวานด้วยความใจเย็น
“ต้องนานแค่ไหนล่ะครับ” หน้าตาผู้ชายหล่อมากเวลาแอบงอแงนี่ดูดีมากเลยนะคะ
“ถ้าไม่เลิกกันก่อนยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกันค่ะ”
“...ใครจะเลิก? แพรคิดจะเลิกเหรอ?” เสียงเขาที่ฟังเหมือนงอแงนิดหน่อยเปลี่ยนเป็นแข็งขึ้น
“แพรไม่ได้คิดค่ะ แค่พูดความจริงไงคะว่าถ้าไม่เลิกกันยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน”
“ยังไ
