Pha_Prae : หายไปไหนคะ แพรเป็นห่วงมากรู้บ้างไหม
ข้อความที่ฉันส่งไปยังคงไม่ถูกเปิดอ่านอยู่เหมือนเดิม ตั้งแต่ข้อความแรกจนถึงข้อความสุดท้าย
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
“ครับผ้าแพร”
“พี่เอ็มติดต่อพี่ภูผาได้บ้างไหมคะ” ฉันรบกวนพี่เอ็มหลายครั้งจนกลัวเขารำคาญ แต่ก็ไม่รู้จะโทรไปถามใครเหมือนกันเพราะเพื่อนเขาที่ฉันรู้จักก็มีแค่พี่เอ็มเท่านั้น
“...ยังเลยแพร” เสียงพี่เอ็มที่ตอบกลับมาไม่ได้แสดงอาการรำคาญเลย ดูสงสารฉันมากกว่า แต่จะมีความสมเพชด้วยรึเปล่าฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
น่าอายนะคะ เขาเคยชอบก็ไม่ชอบเขาแต่ไปชอบเพื่อนเขาแถมยังให้เขาช่วย พอตอนนี้จะโดนทิ้งยังขอให้เขาช่วยอีก ฉันว่าฉันเห็นแก่ตัวกับพี่เอ็มมากเลย
“...ค่ะ”
“แพร พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ที่มันยังไม่ติดต่อกลับมาถ้าแพรอยู่คนเดียวแล้วฟุ้งซ่านไปเจอเพื่อนหรือว่าโทรมาหาพี่ได้นะ พี่พร้อมรับฟังนะแพร” ยิ่งเขาดียิ่งละอายใจ พี่เอ็มโค
