นอนดีๆหรือนอนให้เอา

1600 คำ
เพล้ง!! ฉึก! เศษแก้วคมถูกกรีดลงบนข้อมือเล็ก เลือดสีสดไหลลงกระทบกับพื้นหยดแล้วหยดเล่า เมื่อซันไชน์ปาแก้วลงพื้นจนแตกเธอหยิบเศษแก้วกรีดข้อมือตัวเองโดยไม่ลังเลเลยสักนิดว่าตัวเองจะทนรับมือกับความเจ็บได้หรือไม่ "ทำบ้าอะไรของเธอวะ!" เจ้าพิภพปรี่เข้าจับข้อมือเล็กพร้อมกับปัดเศษแก้วจากมืออีกข้างของเธอออก เสื้อยืดสีขาวที่เขาสวมไว้ถูกถอดออกเพื่อมาใช้ห้ามเลือดของเธอเอาไว้ ดวงตาคมกริบฉายแววความกังวลออกมาอย่างชัดเจนเมื่อได้เห็นบาดแผลของเธอ "อย่ามาทำดีกับฉันนะ!" เสียงหวานตะเบ็งเสียงกร้าวเธอชักมือออกให้หลุดจากการจับกุมของเจ้าพิภพหากแต่คนตัวโตกลับยึดข้อมือเล็กของเธอเอาไว้มั่น "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก" เจ้าพิภพเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่นจนเธอได้ยินมันอย่างชัดเจน "ไม่มีฉัน นายคงไม่มีคนให้ระบายอารมณ์สินะ" ดวงตากลมโตมองดูรอยบาดแผลที่เธอเป็นคนสร้างขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก เธอไม่สนด้วยซ้ำว่ารอยแผลนี้จะทำให้เธอต้องเจ็บปวดสักแค่ไหน "รู้ตัวก็ดี การตายไม่ใช่ทางออกของเธอ" เจ้าพิภพใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวของซันไชน์เอาไว้แล้วช้อนตัวเธออุ้มขึ้นเพื่อตรงไปยังห้องทำแผลที่เจ้าพิภพมักจะใช้เป็นห้องทำแผลส่วนตัว เจ้าพิภพวางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ เขามองใบหน้าหวานที่ยังคงตีสีหน้านิ่งเฉยไม่แม้แต่จะแสดงความเจ็บออกมาให้เขาได้เห็น "อย่าทำแบบนี้อีก" เจ้าพิภพเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบจนซันไชน์ถึงกับต้องหันกลับไปจ้องมองใบหน้าคมของเขา แล้วเอ่ยตอบคนตรงหน้าเสียงเย็น "ฉันต้องเชื่อนายด้วยเหรอ" "อย่าดื้อกับฉัน" เจ้าพิภพวางอุปกรณ์ทำแผลลงข้างเตียงแล้วจ้องกลับซันไชน์ด้วยความไม่พอใจ "..." "แค่เธอเชื่อฟัง แล้วไม่ทำแบบนี้อีกฉันจะไม่ทำร้ายเธอ" "ฉันเชื่อนายได้เหรอ? ฉันเชื่อนายได้แค่ไหนกัน ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันมีเรื่องไหนบ้างที่เป็นเรื่องจริง บอกฉันทีแผ่นดินว่านายจะให้ฉันเชื่อได้แค่ไหน" น้ำตาสีใสเอ่อล้นขึ้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดภายในจิตใจมันมากกว่าบาดแผลสดบนตัวของเธอเสียด้วยซ้ำ แม้เวลาจะผ่านมานานหลายปีแต่มันก็ไม่เคยจางหายไป "..." คนตัวโตยังคงยืนฟังคนตัวเล็กบนเตียงด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน ใครว่าเขาไม่เจ็บ ใครว่าเขาไม่เสียใจ แค่มันถูกฝังอยู่ส่วนลึกสุดใจเขาก็เท่านั้น "แม้แต่ชื่อของนาย มันยังปลอม" 'นายชื่ออะไรเหรอ?' 'เรียกฉันว่าแผ่นดิน' น้ำเสียงสดใสที่เคยดังก้องอยู่กลับมาส่งเสียงหวานอีกครั้งในความทรงจำของเขา "..." "แล้วตอนนี้นายจะให้ฉันเชื่อนายอีกหรือไง ฉันดูเหมือนโง่มากใช่ไหมที่ทำให้นายมาหลอกซ้ำแล้วซ้ำอีก ที่ผ่านมามันไม่พอเหรอ! มันไม่สาแก่ใจนายอีกใช่ไหม!" ซันไชน์ตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเย็นชาดุดันที่เรียบเฉยของเขาอย่างโกรธเคือง ผิดที่เธอเหรอ? ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากเขาต่างหาก "พูดพอหรือยัง รำคาญ" น้ำเสียงเรียบนิ่งของเจ้าพิภพทำให้ซันไชน์ต้องเบือนหน้าหนี เป็นเธอเองที่คอยคาดหวังว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับเธอ แต่เปล่าเลยเขากลับเย็นชาและเลือดเย็น ร่างอรชรนั่งมองบาดแผลที่ข้อมือของเธออย่างไร้ความรู้สึก ที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลคอยปกปิดบาดแผลนั้นเอาไว้ซึ่งคนที่เป็นคนทำแผลนี้ให้เธอก็คือเจ้าพิภพ "อยากไปนั่งเล่นในสวนไหมคะ?" ผึ้งที่ทนดูซันไชน์นิ่งเงียบไร้อารมณ์ก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ "..." "ไปเถอะนะคะ ดีกว่าอยู่แต่ในห้องตั้งเยอะ" ผึ้งรบเร้าจนซันไชน์ต้องพยักหน้าด้วยความจำใจ เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาเพิ่มให้ผึ้งอีกคน ซันไชน์เดินไปตามทางของกระเบื้องลายหินอ่อนที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามเพื่อจะตรงไปยังสวนหลังบ้านของเจ้าพิภพ ทว่าเมื่อซันไชน์มาถึงกลับต้องแปลกใจเมื่อตรงหน้าของเธอที่ก่อนหน้านี้มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดกลับถูกแทนที่ด้วยสวนกุหลาบสีขาว ...ดอกไม้ที่เธอชอบที่สุด ร่างอรชรเดินตรงไปยังดอกกุหลาบสีขาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป จากตอนที่เธอเศร้าหมองตอนนี้มันดูสดใสขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็กเอื้อมสัมผัสกุหลาบตรงหน้า รอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวย นี่คงนับเป็นครั้งแรกตั้งเธอมาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ที่เธอได้ยิ้มออกมา "คุณเจ้าพิภพสั่งให้ปลูกเอาไว้ค่ะ" เหมือนจะรู้ทันความคิดของเธอ ผึ้งเลยเอ่ยบอกซันไชน์ที่ดูอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที "..." ร่างบางไม่ตอบกลับแต่อย่างไดเธอยังคงไล่สัมผัสกุหลาบดอกแล้วดอกเล่าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสายตาของเธอที่เงยหน้ามองขึ้นไปยังระเบียงห้องที่เธออยู่ มีสายตาคมคู่นึงกำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน เจ้าพิภพที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงห้องกำลังพ่นควันสีขาวคละคลุ้งด้วยสีหน้าเย็นชา มองดูคนตัวเล็กที่กำลังเพลิดเพลินไปกับเหล่าดอกไม้ที่เขาสั่งให้คนนำมาปลูกเอาไว้ "คุณซันไชน์ดูสดชื่นขึ้นนะคะ" "งั้นเหรอคะ" ซันไชน์เบือนหน้าหันกลับมาสนใจดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบานอยู่ตรงหน้าอย่างสนใจ เธออมยิ้มเพียงนิดก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีสายตาของเจ้าพิภพยังคงจ้องมองเธออยู่ "กินให้เยอะกว่านี้" เข้าพิภพออกคำสั่งเมื่อเห็นร่างบางทานอาหารได้เพียงไม่กี่คำ "..." ซันไชน์ไม่ตอบเธอเพียงแค่นั่งนิ่งมองจานข้าวตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า "ไม่พูด หรืออยากจะเปลี่ยนเป็นครางให้ฉันฟังแทน" "ฉันไม่อิ่มแล้ว" ซันไชน์ตอบกลับทันทีที่ได้ยินคนตัวโตพูดขู่ เธอไม่อยากขัดใจเขาจนพาลให้ตัวเองเจ็บอีกแล้ว "ต้องกินมากกว่านี้" "ก็บอกว่าฉันอิ่มแล้วไง" ซันไชน์ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ อันที่จริงเธอเกลียดขี้หน้าเขาจนทานไม่ลงเลยต่างหาก เจ้าพิภพหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินอ้อมมาฝั่งของเธอ "อย่าดื้อกับฉัน...หรือเธออยากให้ฉันทำกับเธอแบบนั้นอีก" "..." ดวงตาคู่สวยตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ถ้าเธอทำตัวดีกับเขาแล้วมันทำให้เขาไม่บังคับขืนใจเธออีกก็คงดี "อ้าปาก" เจ้าพิภพลากเก้าอี้มานั่งใกล้กับเธอแล้วใช้ช้อนตักอาหารในจานเธอขึ้นจ่อตรงปากอวบอิ่ม "ฉันกินเองอื้อ~" คำพูดของเธอกลืนหายไปเมื่อเจ้าพิภพป้อนข้าวให้เธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว "หึ" เจ้าพิภพแค่นหัวเราะเมื่อซันไชน์ได้แต่มองเขาตาขวางอยู่อย่างนั้น มันไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิดสำหรับเขา "กินให้หมด" เขาเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมเคี้ยวอาหารในปากที่เขาป้อนให้ "..." "หรือว่าจะให้ฉันส่งลิ้นเข้าไปแทน" เมื่อคำขู่เป็นผล ร่างบางถึงกับรีบเคี้ยวจนทำให้สองแก้มของเธอป่องจนน่าหยิก 'โอ๊ย! นายหยิกฉันทำไม' 'กินอย่างกับหมู แก้มป่องจนนึกว่าลูกหมูแล้ว' คำพูดในวันวานที่เขาเคยบอกกับเธอดังก้องขึ้นอีกครั้ง จากในตอนแรกที่สายตาของเขาอ่อนลงกลับต้องมาฉายแววดุดันขึ้นอีกครั้งเมื่ออดีตมันคอยตอกย้ำความเจ็บปวดที่เขาได้รับ "มานอน" เจ้าพิภพตบที่ว่างข้างกายบนเตียงนุ่มหลังจากที่ซันไชน์ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสีหวาน ซันไชน์ปรายตามองที่ว่างที่เขาเว้นให้เพียงนิดก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าหาแล้วครานขึ้นเตียงเพื่อล้มตัวนอนข้างเขาแต่ก็ยังเว้นระยะห่างกับคนตัวโตอยู่ดี "หันมา" เจ้าพิภพเอ่ยสั่งเสียงเรียบเมื่อเธอนอนหันหลังให้กับเขา คนตัวเล็กพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับคนออกคำสั่งอย่างว่าง่าย เธอแค่อยากนอนหลับสบายๆเขายังต้องคอยกลั่นแกล้งเธออีกเหรอ "อย่ามากอดฉัน" ซันไซน์บอกคนตัวโตด้วยเสียงไม่พอใจเมื่อเจ้าพิภพพาดแขนกำยำบนตัวของเธอ "อย่าเล่นตัวได้ไหมวะ แค่นอนจะอะไรนักหนาฉันไม่อยากกอดเธอ...แต่จะทำให้เธอทนนอนไม่ได้ต่างหาก" คนตัวโตเอ่ยบอกพร้อมกับรั้งตัวเธอเข้าหาจนใบหน้าหวานแทบชิดแผงอกแกร่งถ้าเธอไม่ได้ดันมือเล็กขวางเอาไว้ "จะนอนดีๆ หรือนอนให้ฉันเอาก็เลือกมา"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม