จำความรู้สึกนี้ไว้ให้ดี
836 คำ
เจ้าพิพภเดินสาวเท้าเข้าไปในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีชายชุดดำรายล้อมไปทั่วทุกจุด ดวงตาสีดำสนิทคมกริบเหลือบมองอีกสี่พี่น้องที่นั่งรวมตัวกันยังใจกลางห้องโถง
"มึงมาช้า" เจ้าวายุเอ่ยขึ้นเสียงเรียบในทันทีที่เห็นใบหน้านิ่งขรึมของเจ้าพิภพ
"..." ไม่มีคำตอบรับจากเจ้าพิภพเขาเพียงแต่หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวหนาที่ยังว่างอยู่
"จะเริ่มได้ยัง" เจ้าอัคคีขมวดคิ้วหนาอย่างไม่สบอารมณ์มากนักเวลาของเขายิ่งมีค่าอยู่ด้วย จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรีบร้อนเป็นธรรมดา
"มึงว่ามา" เจ้าเวหาปรายตาเหลือบมองเจ้าสมุทรที่นั่งข้างเขาให้เป็นคนเริ่มพูด
"คืนนี้พวกมันจะเปิดทาง" คำพูดของเจ้าสมุทรทำให้พี่น้องห้าเจ้าพยักหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง พวกเขามักจะเย็นชาและประหยัดคำพูดแต่ถึงยังไงสิ่งที่ได้เอ่ยออกไปก็ทำให้พี่น้องมาเฟียเข้าใจกันได้เป็นอย่างดี
"สั่งคนให้พร้อม กูไม่ชอบทำอะไรชักช้า" เจ้าอัคคีเอนตัวพิงพนักโซฟาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงดุดัน
เมื่อจบการสนทนาพี่น้องห้าเจ้าต่างแยกตัวกันออกไป เพราะทุกคนมีงานที่ต้องสะสางไม่ต่างจากเขาที่ต้องกลับไปหาใครบางคนเช่นกัน
"คุณซันไชน์ไม่ยอมรับชุดที่นายเตรียมไว้ให้ครับ" เรย์ลูกน้องคนสนิทของเจ้าพิภพรายงานให้แก่ผู้เป็นนายทราบตามคำสั่ง
"ก็ดี เธอคงชอบที่จะไม่ใส่อะไรมากกว่าสินะ" เจ้าพิภพเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับขึ้นนั่งบนรถคันหรูเพื่อกลับไปที่คฤหาสน์หรูอีกหลังที่เป็นของเขาเอง
แกร๊ก!
เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หัวใจดวงน้อยของซันไชน์กระตุกวูบ ความกลัวแล่นครอบงำหัวใจดวงน้อยดวงตากลมโตสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเงาสะท้อนในดวงตาของเธอคือร่างกายกำยำของเจ้าพิภพคนที่เธอหนีเขามาตลอดสามปีที่ผ่านมา
"คิดจะยั่วฉันหรือไง" น้ำเสียงเย็นชาดุดันของเจ้าพิภพพร้อมสายตาคมของเขากำลังกวาดมองเรือยร่างเย้ายวนของคนตรงหน้าอย่างเปิดเผย
"ออกไป ไปให้พ้น!" ซันไชน์ตวาดลั่นสองมือกำปมผ้าห่มผืนใหญ่เอาไว้แน่น
"ที่นี่มันบ้านฉัน" เจ้าพิภพสาวเท้าเข้าหาร่างบางบนเตียงอย่างเชื่องช้าราวกับเขากำลังเล่นเกมส์กับเธอ
"งั้นปล่อย...ปล่อยฉันไป" หยาดน้ำตาไหลลงบนพวงแก้มของเธออีกครั้ง ดวงตากลมสั่นไหวด้วยความกลัวจับใจถึงแม้เธอจะพยายามทำใจแข็งเพียงใดมันก็กลบความตื่นกลัวของเธอไม่ได้เลย
"อย่าขอในสิ่งที่ฉันให้เธอไม่ได้" เจ้าพิภพย่างกรายเข้าหาร่างบางนั่นยิ่งทำให้เธอต้องขยับถอยหนีเขาจนติดกับพนักหัวเตียง
"ยังไม่พอใจนายหรือไง"
"คิดว่าเวลาที่ผ่านมาฉันเป็นยังไงล่ะ...คิดว่าแค่นี้มันพอแล้วเหรอกับสิ่งที่ฉันได้รับ" น้ำเสียงดุดันของเจ้าพิภพทำให้คนตัวเล็กที่ได้ฟังต้องเม้นริมฝีปากแน่น
"..."
"อย่าคิดจะไปจากฉัน...เพราะเธอไม่มีวันหนีฉันพ้นอีก" ฝ่ามือหนากระตุกปมผ้าห่มออกอย่างไม่ใยดีถึงแม้คนตัวเล็กจะพยายามดึงรั้งไว้สุดกำลังก็ตามที
มือใหญ่จับสองแขนเล็กเอาไว้เหนือศีรษะเล็กของเธอ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตายากจะคาดเดาได้
"ถ้าไม่เชื่อฟัง…บางทีพ่อของเธออาจจะพบจุดจบร้ายแรงกว่าเธอเป็นร้อยเท่า" น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเจ้าพิภพทำให้ซันไชน์เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เขาเอ่ยขึ้นข่มขู่เธอ
"สารเลว" ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความโกรธ
"หึ ฉันเคยบอกเหรอว่าฉันมันดี" เจ้าพิภพแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เขามันเลวได้มากกว่าที่เธอคิดเสียด้วยซ้ำ
"อย่ายุ่งกับพ่อของฉัน" ซันไชน์ขบฟันแน่นเธอมองใบหน้าหล่อคมคายของเจ้าพิภพด้วยแววตาเคียดแค้น ถ้าเขาทำร้ายพ่อของเธอละก็อย่าหวังว่าเธอจะยอมอภัยให้เขาได้เลย
"ถ้าเธอทำตัวดีๆ บางทีฉันอาจจะเปลี่ยนใจ" ใบหน้าคมคายขยับเข้าใกล้ใบหน้าหวานของเธอมากยิ่งขึ้น ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดบนพวงแก้มเนียนของเธอก่อนที่เขาจะฝังปลายจมูกลงอย่างหนักบนแก้มนิ่มสูดดมกลิ่นหอมของเธอ
"น่ารังเกียจ…" ดวงตากลมโตตวัดสายตามองอย่างโกรธเคือง
"...นายมันน่ารังเกียจ" ซันไชน์จ้องกลับเข้าไปดวงตาสีดำสนิทของเจ้าพิภพอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัวจนเขาแสยะยิ้มร้ายชอบใจกับคำพูดของเธอ
"จำความรู้สึกนี้ไว้ให้ดี เพราะเธอต้องใช้ชีวิตกับคนน่ารังเกียจอย่างฉันไปจนตาย"
- ผู้เขียน
