“ชีวิตของกูกับมีน พวกมึงไม่ต้องยุ่ง กูรู้นะว่าพวกมึงกำลังด่ากูในใจ”
“เออ!”
“เหี้ย แต่ก่อนพวกมึงก็เป็นแบบกู อย่ามากระแดะทำรับไม่ได้พอมีเมียแล้ว” ผมอารมณ์เสียทันทีหันหน้าหนีพวกมันและตั้งใจเรียน แต่ไม่ได้ตั้งใจถึงขนาดนั้นหรอกนะ เพราะไม่พอใจกับการแสดงออกของพวกมัน
ค่ำมาถึง ผมก็ไม่สนใจพวกมันสองตัวที่ยืนเท้าเอวมองรถของผมที่ขับออกจากรั้วมหาลัยออกอย่างเร่งรีบ โดยปกติถ้าเลิกเรียนดึกผมจะหิ้วหมากฝรั่งกลับไปด้วย แต่แปลกที่ผมกลับตื่นเต้นเวลาจะได้กลับบ้าน ทันทีสองเท้าก้าวลงจากรถร่างอวบอ้วนของหญิงวัยกลางคนก็วิ่งมาต้อนรับผมอย่างยิ้มแย้ม เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ไม่ได้เห็นป้านิ่มยิ้มเวลาผมกลับมาแบบนี้ ถ้าเห็นผมหิ้วหมากฝรั่งกลับมาด้วยจะทำสีหน้าไม่พอใจแบบสุดๆ
“เป็นยังไงบ้างคะคุณบอล?”
“หิวครับ”
“พอดีเลยค่ะ คุณมีนกำลังจัดโต๊ะอาหารแถมยังเข้าครัวเองด้วย ไม่ให้ป้าทำเลย” รอยยิ้มผุดขึ้นก่อนจะเดินสวนป้านิ่มเข้าไ
