“นอนพักค่ะ” เธอตัดบททันที แต่ผมก็ไม่ปล่อยเธอกลับตวัดแขนขวารัดเอวเธอไว้ไม่ให้ขยับออกจากตัวเอง มีนพยายามดันตัวเองให้ออกจากผม
“รู้ดีว่าทำแบบนี้ยังไงก็หนีฉันไม่พ้น จะทำให้ได้อะไร รอให้ฉันปล่อยไม่ดีกว่าเหรอ?”
“มันคือสัญชาตญาณค่ะ การเอาตัวรอด”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เจ็บแบบนี้คิดว่าจะเคี้ยวไหวหรือไง”
“ไม่รู้ หนูป้องกันไว้ก่อน” ผมมองเธอที่เบือนหน้าหนี มองอกผมที่เสื้อโรงพยาบาลแหวกออกจนเห็นรอยสัก มีนหวังดีคือการจัดแจงเสื้อให้มิดชิด
“ห่วงจริงเหรอ?” ถามเอาให้แน่ใจ ดวงตากลมโตเงยขึ้นมา เห็นถึงใบหน้าสวยซึ่งเรียบเฉย
“หนูพูดแล้วพูดเลย ไม่พูดซ้ำ”
“หึ ช่างสรรหาคำมายอกย้อน” พูดออกไปด้วยความหมั่นเขี้ยว และแถมด้วยการจูบปากเธอจนมีนดันตัวออก แต่ยิ่งดันเธอก็ยิ่งถูกผมกอดแน่นขึ้นไปอีก “โอ๊ย!”
“เป็นอะไรคะพี่บอล”
“เจ็บแผล... เธอโดน” อันที่จริงมีนไม่ได้โดนแผลผมหรอกนะ มันคือข้ออ้างให้เธออยู่เคลื่อนไหวต่างหาก
