BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 5

1291 คำ

“พี่พายุคะ ว่าแต่พี่พายุรู้ชื่อหนูหรือเปล่าคะ” ตัวน่ารำคาญถามผมขึ้นพร้อมมองผมตาแป๋วอย่างต้องการคำตอบ “ไม่” ผมไม่ได้ใส่ใจเธอจนถึงขั้นที่ต้องรู้ชื่อของเธอ “หนูชื่อโมจินะคะ” เธอพูดขึ้นทันทีสีหน้าไม่บ่งบอกถึงความผิดหวังอะไรแต่กลับยิ้มกว้างให้กับผม “จำไว้แล้วเรียกด้วยนะคะ เพราะอนาคตพี่พายุจะมีแฟนชื่อโมจิ” “เพ้อเจ้อ” ผมรีบตอบกลับทันทีเมื่อตัวน่ารำคาญพูดออกมาแบบนั้น เหอะ มีแฟนเป็นตัวน่ารำคาญนี่นะ “หนูไม่ได้เพ้อเจ้อยังไงพี่พายุก็ต้องหวั่นไหวกับหนูบ้างแหละ” เวร! รู้ได้ไงวะ แต่ก็แค่หวั่นไหวไม่ได้ชอบ “เอาที่สบายใจ” ผมตอบกลับอีกครั้งเพื่อให้บทสนทนาของเราจบลงเพราะตัวน่ารำคาญเริ่มพูดเยอะจนผมรำคาญแล้วจริงๆ “พี่พายุช่วยไปส่งหนูที่หอหน่อยได้ไหมคะ” ผมหันหน้ามองตัวน่ารำคาญนิ่งๆ พาไปหาหมอก็แล้วยังจะให้ไปส่งอีก “ไม่เรียน” ผมถามขึ้นทันที “บ่ายไม่มีค่ะว่าแต่พี่พายุมีเรียนไหมคะ” “ไม่” จริงๆ บ่ายมีผมมีเรียนแต่ถ้าปล่อยให้ตัวน่ารำคาญกลับเองก็ดูไร้น้ำใจอยู่ “บอกทาง” “ซอยแปดค่ะ” ผมขับรถไปตามทางที่ตัวน่ารำคาญบอกทันที ซอยแปดที่เธอว่านี่โคตรลึกโคตรเปลี่ยว กล้ามาอยู่ได้ไงวะ “ข้างหน้าเลยค่ะ” ผมจอดรถลงหน้าหอพักที่เธอบอกมันเป็นหอพักเล็กๆ ที่นักศึกษาไม่อยู่กันด้วยซ้ำ “อยู่ที่นี่” ผมถามขึ้นอีกครั้งเพราะไม่ค่อยมั่นใจว่า เธออยู่ที่นี่จริงๆ “ที่นี่ค่ะ” “อยู่ไปได้ไงวะ” ไม่ได้จะดูถูกหรืออะไรเพียงแต่เห็นว่าที่นี่ไม่มีความปลอดภัยอะไรเลย “ก็หนูไม่ได้รวยอีกทั้งที่นี่ค่าเช่าก็ถูก” “อยู่คนเดียว” ตอนนี้ในใจของผมกลับเป็นห่วงตัวน่ารำคาญแปลกๆ “คนเดียว” “งั้นหนูไปนะคะขอบคุณที่มาส่งค่ะ” ผมไม่ตอบอะไรเพียงมองเธอเดินขึ้นบันได อยู่ไปได้ไง แต่อยู่ได้ไม่ได้มันก็ไม่ใช่เรื่องของผม “น้องเขาเป็นไงบ้าง” ไอ้เรย์ถามผมขึ้นเมื่อผมกลับมาที่คณะ “ไม่รู้” “เอ้า…ไอ้เวรมึงพาน้องเขาไปหาหมอก็น่าจะรู้บ้าง” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นต่อทันที “ไม่ได้ใส่ใจ” จริงๆ ก็รู้แหละแต่ไม่อยากจะเสวนาอะไรกับพวกมันมากเพราะพวกมันดูเป็นห่วงตัวน่ารำคาญออกนอกหน้า “คืนนี้ไปร้านใหม่กันไหม V CUB” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นทันที “ไป” “ไป” “มึงเลี้ยงกูก็ไป” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง “เอาดิวะคืนนี้ไอ้เรย์เลี้ยง” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นต่อพร้อมโบ้ยไปทางไอ้เรย์ จริงๆ ไม่ได้อะไรหรอกพวกผมก็แค่แกล้งมันเท่านั้น “อะไรวะ ทำตัวเป็นไส้แห้งแต่ละตัวก็มีจะแดกไม่ต่างจากกู” ไอ้เรย์คนที่ถูกโบ้ยพูดขึ้นต่อทันที “กี่โมง” ผมถามขึ้นอีกครั้ง บอกแล้วไม่อยากจะคุยอะไรกับพวกมันหาสาระไม่ได้ “สักสามทุ่ม” “เออ งั้นกูไปละ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแยกตัวออกมาทันที V CUB “มึงข้างล่าง” เสียงของไอ้คิมหันต์ดังขึ้นพร้อมกับชี้ให้พวกผมมองไปยังด้านล่างของร้าน ตัวน่ารำคาญ มาทำอะไรที่นี่วะ “น้องคนนั้นนี่หว่า” ไอ้เรย์พูดขึ้นทันที “กลางวันไปเรียนกลางคืนทำงานเห็นแล้วกูอยากรับเลี้ยง” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นพร้อมหันหน้ามามองผม เลี้ยงที่ตีนกูนี่ไอ้เพื่อนเหี้ย “ไม่สนใจรับน้องเขาไปเลี้ยงดูหรอไอ้พายุ” “ไม่” เพราะไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมที่ต้องมาเลี้ยงใคร “น้องเขาไม่เจ็บเท้าหรอวะ” ตัวน่ารำคาญไม่เจ็บเท้าแล้วหรือไงถึงได้มาทำงานแบบนี้ “แต่ยังเดินกะเผลกอยู่เลย” แล้วมาทำงานทำไมวะ? “น้องครับ พี่อยากได้เด็กคนนั้นมานั่งคุยด้วย” ไอ้คิมหันต์บอกกับพนักงานทันทีพร้อมกับชี้ลงไปทางตัวน่ารำคาญ “น้องคนนั้นเป็นพนักงานเสิร์ฟอย่างเดียวครับ” ก็ดีที่ทำแค่เสิร์ฟเพราะถ้าเธอทำมากกว่าเสิร์ฟผมไม่ชอบใจแน่ “กูลงไปทักทายน้องเขาดีกว่า” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง “ว่าแต่น้องเขาชื่อไรมึงรู้ไหม” ไอ้เรย์หันมาถามผมขึ้นอีกครั้ง “โมจิ” “ชื่อน่ากินเหมือนตัวเลยวะ” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นทันทีแน่นอนว่าคำพูดของมันทำผมหงุดหงิดไม่น้อย กินตีนกูนี่ ไอ้พวกเวร เอ๊ะ...แต่ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยผมไม่ได้ชอบตัวน่ารำคาญนี่สักหน่อย “กูว่าเหมือนเขามีปัญหากันนะ” ผมหันไปตามเสียงไอ้คิมหันต์พร้อมมองลงไปด้านล่างทันที ตอนนี้ตัวน่ารำคาญกำลังถูกกระชากแขนดูก็รู้ว่าไม่เต็มใจ “เข้าไปเสือกดีไหม” “ดูเหมือนจะไม่มีใครช่วยน้องเขาเลย” ผมไม่สนใจพวกเวรสามตัวที่กำลังนั่งอยู่และกำลังคาดเดาสถานการณ์ ผมลุกจากโซฟาตัวยาวสาวเท้ายาวๆ ลงมาด้านล่างทันที “ปะ…ปล่อยนะ ไอ้แก่บ้าน้ำลาย” ปากแซ่บไม่เบา “พูดกับเสี่ยให้ดีๆ หน่อยนังหนู ยอมเสี่ยมาเถอะ สบายไปทั้งชีวิตเลยนะ” ตาแก่อ้วนพุงพลุ้ยพูดขึ้นทันที “ปล่อย บอกว่าไม่ขายไง” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพยายามแกะมือตาแก่อ้วนออก “ปล่อยมือ” ผมเดินเข้าไปพร้อมพูดทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องมาสนใจตัวน่ารำคาญแบบนี้ด้วย “มึงเป็นใครวะ” “ปล่อย” ผมพูดพร้อมกับจับข้อมือตาแก่อ้วนแน่น จนมันขบฟันเพราะความเจ็บ “พี่พายุช่วยหนูด้วย” ตัวน่ารำคาญเมื่อเห็นผมก็ตั้งสติได้ร้องเรียกผมให้ช่วยทันที ก็ช่วยอยู่ไง ไม่เห็นหรือไง “มันจะช่วยอะไรเอ็งได้นังหนู มาเป็นเด็กเสี่ยดีกว่า” ตาแก่อ้วนพูดขึ้นต่อโดนไม่สนใจคำพูดของผม “กูบอกให้ปล่อยมือจากคนของกู” สุดท้ายอารมณ์ความโกรธภายในตัวของผมก็ถูกปล่อยออกมา “กูไม่ปล่อยมึงจะทำไมหรืออยากได้อีกคน” ตาแก่อ้วนพูดขึ้นต่ออีกครั้ง “แบ่งๆ กันได้ กูไม่ถือ” “ฮึก....พี่พายุช่วยหนูด้วย” ตัวน่ารำคาญเริ่มมีเสียงสะอื้นกับน้ำตาที่ไหลลงมา ดูก็รู้ว่ากลัว ไอ้แก่นี่มีสิทธิ์อะไรมาทำให้ตัวน่ารำคาญร้องไห้ “ปล่อยมือถ้ายังอยากแก่ตาย” ผมพูดอีกครั้งตอนนี้แม่งไม่สนอะไรแล้ว “ไอ้เด็กนี่ปากมึงดีแท้” มันพูดขึ้นแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากตัวน่ารำคาญ “ปล่อยมือคนของกู” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับบีบข้อมือตาแก่อ้วนแน่นๆ อีกครั้ง แก่จะลงโลงอยู่แล้วยังไม่เจียม “อะ..โอ้ยยย กูเจ็บนะโว้ย” “กูบอกให้มึงปล่อยมือคนของกูไงวะ” ผมพูดขึ้นอย่างเหลืออด ถ้ากำแน่นกว่านี้กระดูกในมือตาแก่อ้วนนี่แตกคามือผมแน่ “ทำไมมึงเป็นผัวมันหรือไง" “เออกูเป็นผัว มึงปล่อยเมียกูได้ยังไอ้แก่” “หึ มีผัวแล้วสิดีกูชอบ” ผลัก ! ตุบ !

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more