ฟู่หลินหลิน... ที่ชาติที่แล้วใช้ชีวิตหรูหราเป็นคุณหนู นางไม่เคยแม้แต่จะจับไม้กวาดเลยสักครั้ง กลับต้องมาดูแลทำงานควบคุมคน
‘โอ้! งานทำความสะอาดเหรอ บริหารคน จัดการทำครัวด้วย แล้วข้าจะทำเป็นได้อย่างไรเล่าในชาตินี้’ คิดแล้วก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
แต่ทว่าหน้าตาที่เคร่งเครียดของเขาที่จ้องเข้ม แล้วยังต้องการคำตอบ ทำให้ฟู่หลินหลินรับคำ
“เจ้าค่ะ” นางรับคำของเขาแล้ว ฟู่หลินหลินก็ลุกขึ้นยืน นางไม่ชอบใจที่จะอยู่ใกล้กับเขาเลย
“เดี๋ยว” ไม่พูดเปล่า ท่านแม่ทัพยังลุกขึ้นมาจับตัวของฟู่หลินหลินเอาไว้อีก
“เจ้าอย่าตื่นสายอีกเด็ดขาดนะ ข้าเตือนเจ้าแล้วเรื่องที่ท่านแม่ไม่ชอบ” เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างใบหู
“ก็เป็นเพราะท่านเองนั่นแหละที่ทำให้ข้าต้องตื่นสาย” คนชอบเถียง ก็ต้องชี้แจงเขาอยู่แล้ว ฟู่หลินหลินเงยหน้าขึ้นไปมองค้อนเขาทันที
ทว่า... ฟู่หลินหลินที่ไม่ทันระวังตัว เหมือนการกระทำของนางในขณะนี้ ทำการยั่วท
