เราจะข้ามฟ้าเพื่อมารัก

ตกหลุมอากาศ

            ท่าอากาศยานเกาลูน เกาะฮ่องกง

            ชั้นโดยสารเฟิร์สคลาสของสายการบินห้าดาวสัญชาติตะวันออกกลาง รอเวลาทะยานจากรันเวย์สู่ปลายทางกรุงเทพฯ  ชายหนุ่มร่างสูงสวมแว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยม แต่งตัวสบาย ๆ ในการเดินทางกลับดินแดนมาตุภูมิหลังจากแวะทำธุระที่ฮ่องกง เขาแจกรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรทักทายตามประสาคนมนุษย์สัมพันธ์ดีกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินตลอดทาง  เดินตรงไปยังที่นั่งที่จองไว้ริมหน้าต่าง  เมื่อเครื่องบินเทคออฟจนได้ระดับแล้วจึงเริ่มการเสิร์ฟอาหารตามลำดับ 

            “ขอแชมเปญครับ”   เขาสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงระดับเจ้าของภาษา

            “ได้ค่ะ คุณผู้ชาย”  สาวหน้าแขกรับคำ

            การเดินทางหลังจากนี้ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงกลางอากาศ  ชั้นเฟิร์สคลาสมีผู้โดยสารเบาบางตา  บรรยากาศรอบตัวสงบเงียบเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มสวมหูฟัง ปรับที่นั่งเอนหลัง ทอดอารมณ์ผ่อนคลายกับทิวทัศน์ภูมิประเทศด้วยมุมมองจากท้องฟ้า สลับกับสิ่งบันเทิงต่าง ๆ จากจอส่วนตัว  สายตาขี้เล่นซุกซนไม่อยู่นิ่งลอดเลนส์ใสคอยเหล่สาวพนักงานต้อนรับฯ ที่เดินปฏิบัติหน้าที่ไปมาอยู่ตลอดเวลา  

             พ่อของเขาสมัยยังหนุ่มได้รับฉายาว่า เสือร้ายหน้าหล่อ ขึ้นชื่อเรื่องเสน่ห์ดึงดูดขั้นเทพต่อเพศตรงข้าม มันคงเป็นพันธุกรรมที่ถ่ายทอดจากพ่อสู่ลูก  เรื่องธรรมดาของหนุ่มโสด เจ้าเสน่ห์มักจะหวงแหนความโสดยิ่งกว่าเงินบัญชีเสียอีก  เขาเซย์กู๊ดบายบรรดาสาว ๆ ในคลังที่รู้จักกันระหว่างเรียนมหาวิทยาลัยทั้งไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับใครต่ออีกด้วย

             ถ้าไม่เจอคนที่ใช่...จะยอมเป็นโสดต่อไป!

            สายตาหลุกหลิกก็ไปหยุดมองที่แอร์โฮสเตสคนหนึ่งในจังหวะกำลังปฏิบัติหน้าที่ยิ้มให้ผู้โดยสารอีกคนแล้วหันมาสบตากันพอดิบพอดี   ยิ้มหวานจากใบหน้าสวยชวนให้เขาเผลอยิ้มรับอย่างไม่รู้ตัวและยักคิ้วหลิ่วตาเป็นของแถม  เธอยังคงแจกความสดใสตอบรับอย่างไม่ขัดเขิน ทว่าใบหน้ากลับร้อนวูบวาบหัวใจเต้นแรงระรัว  หรือต่างฝ่ายต่างเกิดความประทับใจแรกพบซึ่งกันและกัน 

            อยากรู้จักเธอจัง.....แค่คิดในใจ

               “ว่าไงนะ นาร่า เธอยื่นใบลาออกแล้วเหรอ”

                “ใช่จ๊ะ ฉันได้งานใหม่เรียบร้อยแล้ว บินกับเครื่องบินส่วนตัว ฉันจะกลับไปดูแลพ่อแม่ ท่านก็อายุมากแล้วด้วย คิดถึงบ้าน”

                “เห้อ! จะว่าไปฉันเสร็จไฟท์นี้ฉันลาพักร้อนกลับไปหาครอบครัวบ้างดีกว่านะ  จริงสิ! ฉันพอเข้าใจเธอนะ ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากบินไปอเมริกากับยุโรปตะวันออก เธอโอเคมั้ยนาร่า”

                สองสาวเพื่อนซี้ที่นานทีปีหนจะมีตารางทำงานร่วมกัน กำลังคุยกันตามประสาสาว ๆ ในแกลลี่ (Galley) ระหว่างผู้โดยสารกำลังพักผ่อน ‘นาร่า’  คือชื่อที่เพื่อนร่วมงานต่างชาติเรียก ชื่อจริงคือ ‘ลักษณ์นารา ธรรมรักษ์วงศ์’ สาวไทยบุคลิกมาดมั่นในชุดเครื่องแบบสายการบิน เรียวปากสีแดงสด รอยยิ้มสวยประทับใจ

                ภายใต้เหตุผลความจำเป็นบางอย่างในอดีตของเธอ  ความรักเปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจกลายเป็นยาพิษคร่าชีวิตได้เช่นกัน  

                หนึ่งในเหตุผลการตัดสินเดินทางกลับสู่บ้านเกิดครั้งนี้ก็เพื่อเยียวยาจิตใจอันชอกช้ำไปในตัว  

                สัญญาณเรียกจากผู้โดยสารคนหนึ่งจากที่นั่งริมหน้าต่าง ลักษณ์นาราหยุดหัวข้อพูดคุยชั่วคราวแล้วออกไปปฏิบัติหน้าที่ 

                ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ดวงตาฉายแววประกาย ช่างบังเอิญหญิงสาวคนที่เขาหมายตาเมื่อครู่ใกล้เข้ามา

                ว่าจะขอไวท์ขาว...ไม่เอาแล้ว อู้หู! ขาวจริง ๆ ด้วย

                “มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ คุณผู้ชาย”  ลักษณ์นาราย่อตัวลงอย่างสุภาพสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษ แต่ผู้โดยสารกลับนั่งนิ่งเงียบ ไม่ตอบสิ่งใดจนผิดปกติ  

                “มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ”  หล่อนย้ำคำถามอีกรอบยังคงยิ้มกว้างเต็มใจ 

                ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

                ชายหนุ่มยังคงนิ่งเฉย ไม่ละสายตาจากใบหน้าชวนหลงใหล สักพักเขาเริ่มส่ายหน้า โบกไม้โบกมือกลางอากาศเป็นภาษาใบ้ทำนองว่า   ‘ผมพูดภาษาอังกฤษไม่ได้นะครับ’

                สาวพยักหน้าแล้วสื่อสารต่อด้วยภาษาจีนแมนดารินอย่างคล่องแคล่ว  ฝ่ายชายเลิกคิ้วหนาเข้มแล้วรัวภาษาจีนที่ไม่แน่ใจว่าเป็นสำเนียงกวางตุ้งหรือแต้จิ๋วแทน ถึงคราวลักษณ์นาราเป็นฝ่ายไม่เข้าใจร่วมด้วย

                หลังจากพยายามสื่อสารอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ผู้โดยสารชี้สเต็กเนื้อชิ้นโตแล้วทำภาษามือ รบกวนเธอช่วยตัดมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ ให้หน่อยเพราะมือเจ็บ?  ลักษณ์นาราทำตามคำร้องขออย่างไร้ข้อกังขาใด ๆ หลายครั้งที่เจอผู้โดยสารร้องขออะไรแปลก ๆ บนเครื่องบินประจำ  

                โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงกำเริบฉับพลันหรือไง

                อันที่จริงแล้ว...อาหารตรงหน้าไม่มีปัญหาอะไร  มือไม้ยังใช้การได้ปกติ ก็แค่อยากใช้โอกาสมองในระยะประชิดแบบนี้  เขาลอบสังเกตป้ายชื่อ NARA มีสัญลักษณ์ธงชาติไทยกำกับ  กลิ่นน้ำหอมช่างหอมสดชื่นฟุ้งกระจายอ่อน ๆ รอบกายเธอ เรือนผมสีดำขลับมัดรวบเป็นมวยไว้ด้านหลัง ผิวพรรณเนียนใสเกลี้ยงเกลาบนเรียวหน้าชวนประทับใจเมื่อแรกพบ รอยยิ้มกว้างริมฝีปากสีแดงสด  สาวคนนี้งดงามโดดเด่นอย่างมีเอกลักษณ์  บริการได้ดีเยี่ยมสมกับมาตรฐานสายการบินระดับโลก

                ชายหนุ่มก้มหัวยิ้มกว้างแทนคำขอบคุณเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ จะหาข้ออ้างอะไรอีกดีเที่ยวบินนี้สั้นมากหรือนิ่งๆ เอาไว้ก่อนแล้วกัน

                รู้งี้...น่าขอให้ช่วยป้อนด้วยดีกว่า

                ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ

                สมาชิกครอบครัวประทานชัย หน้าชื่นตาบานจ้องประตูผู้โดยสารขอเข้าประเทศอย่างใจจดใจจ่อหญิงสาววัยรุ่นสถานะเฟรชชี่ ในเครื่องแบบนิสิตมหาวิทยาลัยชื่อดังเสื้อขาว กระโปรงพลีทยาว รองเท้าหนังสีขาว  ยืนย้ำเท้าอยู่กับที่ หมุนตัวซ้ายขวา ขาแข้งสั่นหัวใจเต้นระรัว

                “ช้าจัง เครื่องก็ลงแล้วนี้นา เฮียยังไม่มาสักที”

                “เขารอกระเป๋าอยู่มั้ง จะช้าจะเร็วเดี๋ยวก็มาเองแหละ จะบ่นทำไมล่ะ ยัยมิกิ”

                การเฝ้ารอสิ้นสุดลงเมื่อชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าสำเนาถูกต้องกับผู้ให้กำเนิด  เข็นรถเข็นที่มีกระเป๋าใบใหญ่หลายใบปรากฏให้เห็นไกล ๆ หลังจากห่างครอบครัวไปศึกษาต่อต่างประเทศหลายปี  ‘พลพยัคฆ์ ประทานชัย’ กลับมาพร้อมสถานะทายาทนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง 

                “เฮีย!!!”    น้องสาวสุดที่รักตะโกนเรียกเสียงหลง  มณีรตาดีใจอย่างที่สุดรีบวิ่งตรงเข้าไป กระโจนกอดพี่ชายทันที   

                “คิดถึงเฮียจัง เฮียไม่อยู่โคตรจะเหงาเลย วันนี้มาเป็นไอ้แว่นเด๋อเชียวนะ”

                “เฮียก็คิดถึงมิกินะ  แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งมิกิเลย”

                “จากนิวยอกซ์มาแวะไหว้พระที่ฮ่องกง เป็นไงบ้าง สบายใจขึ้นยัง”  เอื้อมพัฒน์  ประทานชัย ตำแหน่งประธานเจ้าหน้าที่บริหารประทานชัย กรุ๊ป (มหาชน) จำกัด สวมกอดบุตรชายคนโตแน่น

                “ก็ดีครับป๊า ไหว้พระขอพรอะไรนิดหน่อย มาม้าครับ!! คิดถึงมาม้าจัง หอมทีสิ!”  

                เขาโผเข้ากอดมารดาที่รักทันที แม้จะอายุยี่สิบสี่ปีโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแต่ก็ยังเป็นลูกชายจอมขี้อ้อนคนเดิมไม่เปลี่ยน  คุณแม่ยังสาวก็หอมลูกคนโตบ้าง 

                การกลับมาของพลพยัคฆ์หลังสำเร็จการศึกษาครั้งนี้ก็เพื่อสานต่อกิจการของตระกูล  นอกจากอสังหาริมทรัพย์ซึ่งเป็นธุรกิจหลักแล้ว ประทานชัย กรุ๊ปยังเดินหน้าเข้าร่วมทุนกับธุรกิจอื่น ๆ อยู่ตลอดเวลา ยังไม่รวมธุรกิจยิบย่อยมากมายที่เปิดตัวแล้ว และกำลังจะเปิดตัวในไม่ช้า...

                เรียกได้ว่าทุกวินาทีเม็ดเงินจะขยับหลักเจ็ดหลักแปดอยู่ตลอดเวลา ภาษาบ้าน ๆ อาจเรียกได้ว่านั่งนับเงินจนนิ้วล็อก จนเอ็นข้อมืออักเสบกันไปข้างหนึ่งเลย

                มณีรตานั่งส่งเสียงเจื้อยแจ้วเล่าถึงชีวิตเฟรชชี่ในรั้วมหาวิทยาลัยชื่อดังให้พี่ชายฟังด้วยความภาคภูมิใจ น้องสาวตัวแสบจัดเป็นนักเรียนผลการเรียนดีเด่น แต่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับครูฝ่ายปกครอง เพราะเธอเป็นหัวโจกพาเพื่อนโดดเรียนประจำ

               ระหว่างนั้นพลพยัคฆ์ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ ๆ หนึ่งขณะอยู่ในวัดที่ฮ่องกง

                ชายชรารุ่นคราวปู่ทวด แกสวมเสื้อคอจีนกับกางเกงขาก๊วย ผิวหนังเหี่ยวย่นเป็นร่องบนหน้าซูบแก้มตอบ เบ้าตาลึกโบ๋ ค้ำยันร่างผอมแห้งด้วยไม้เท้าตรงเข้ามาแล้วพูดด้วยสำเนียงจีนกวางตุ้ง

                ‘...ไอ้หนุ่มเอ๊ย...อั๊วรู้นะ...รู้ว่าลื้อ...เกิดปีเสือใช่มั้ย...อั๊วบอกอะไรให้...อั๊วเห็นนะ...เห็นอนาคตของลื้อไง....ไอหย่า!! ปีนี้ลื้อจะโชคดีนะ ทั้งเงินทอง การงาน ความรัก....อืม! จริงสิจะเจอเนื้อคู่ด้วยนะ จะมีอุปสรรคบ้างแต่ลื้อจะผ่านไปได้นะ เชื่ออั๊วสิ เตรียมรับโชคให้ดีล่ะ ฮ่าๆ’  

                ตาแป๊ะแปลกหน้าหัวเราะร่วนเสียงแหบแห้งด้วยช่องปากที่มีเพียงแนวเหงือกสีชมพูซีดไม่มีฟันสักซี่  แกยัดของบางสิ่งใส่กระเป๋าเสื้อคลุมของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วแล้วแบฝ่ามือเหลืองซีดสั่นเทาเพื่อขอค่าตอบแทนตามลำดับ

                พลพยัคฆ์เข้าใจในสิ่งที่ชายแก่พยายามสื่อสารพลางล้วงแบงก์ดอลล่าห์ฮ่องกงส่งให้หนึ่งใบ อีกฝ่ายจ้ำอ้าวขากระเผลกจากไปทันที ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ชายแก่คนนั้นคือหมอดูเทวดาในตำนานหรือไงถึงรู้ได้ว่าเขาเกิดปีนักษัตรขาล นับว่าเป็นวาสนา เมื่อได้พบกับเซียนตาทิพย์เดินดิน...เหรอ?

                อ๋อใช่สิ!..ก็ยืนพนมมือเบื้องหน้ารูปสักการะเทพเจ้าประจำปีขาลอยู่ไง

                ถ้าเกิดปีกระต่ายจะมาไหว้ให้เสืองับหัวทำแป๊ะอะไรล่ะ!

                เมื่อวิเคราะห์แล้วคำทำนายก็เป็นเพียงคำบอกกล่าวกว้าง ๆ เหมือนเหวี่ยงแหในทะเลแล้วอาจจะได้กุ้ง หอย ปู ปลาติดขึ้นมาบ้าง การดูดวงหรือพยากรณ์ชีวิตทุกคนหวังให้มีแต่เรื่องดี ๆ กับตนเอง ทั้งนี้...หมอดูก็แค่พูดเรื่องดี ๆ ปลอบประโลมใจไปก็เท่านั้น  ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบา ๆ เลิกคิ้วอย่างฉงนสงสัย ยิ้มเจื่อนมุมปาก  ลอบจู่โจมแบบสายฟ้าฟาดไม่เปิดโอกาสให้คิดก่อนเลย

                มาเฟียฮ่องกงตัวจริงเสียงจริง

                พลพยัคฆ์ล้วงกระเป๋าหาวัตถุลึกลับจากชายลึกลับขึ้นมาดู เขาพบว่ามันคือห่วงหยกสีเขียวมีริ้วลายสีขาวแทรกอยู่วงไม่ใหญ่นักมีด้ายสีแดงกระจุกหนึ่งมัดติดเป็นเส้นยาวอยู่ด้วย จะว่าเป็นแหวนก็ดูเล็กจนเกินไป แม้จะสวมเข้ากับนิ้วก้อยของเขาได้ก็ตาม  มันเหมาะเป็นจี้ห้อยคอมากกว่าหรือ...อะไรก็ตามแต่ 

                ทายาทหนุ่มหยุดการไตร่ตรองทุกอย่างฉับพลัน ทันทีที่นึกได้ว่าเขาทิ้งอะไรบางอย่างไว้บนเครื่องบิน จึงรีบหยิบโทรศัพท์ยี่ห้อดังขึ้นมาเช็คทันที....

                ว่างเปล่า...

                ก่อนลงเครื่องบินผู้โดยสารหนุ่มขยับแว่นสายตา พยายามชะเง้อมองหาแอร์ฯ สาวคนเดิมแล้วส่งภาษามือกลางอากาศอีกรอบขยุกขยิกเหมือนกำลังเขียนอะไรบางอย่าง  ลักษณ์นารายิ้มรับโค้งรับกล่าวขอบคุณเป็นภาษาจีนแมนดาริน  เป็นเรื่องปกติที่ผู้โดยสารมักจะเขียนโน้ตชื่นชมวางไว้ให้เมื่อมีความประทับใจในการบริการ  หญิงสาวตรงไปยังที่นั่งริมหน้าต่าง มองเห็นกระดาษแผ่นนั้นได้ถนัดตามันมีใจความว่า

                ‘นาร่า.....ขอบคุณมากนะครับ  ผมชื่อ อเล็กซ์ ผมเป็นคนไทยนะครับ                

                IG alex.ponprayak   090-888-8888

                Thank you so much. My name’s ALEX .I’m Thai…!!!

                ****.  **************!’

                ข้อความนี้ถูกเขียนด้วยลายมือเป็นภาษาอังกฤษ ภาษาจีนและภาษาไทยในแผ่นเดียวกัน  

                ลักษณ์นาราเบิกตาโพล่ง ยิ้มเจื่อนมือสั่นระริก หัวเราะเก้อเบา ๆ เพียงลำพัง  นอกจากจะอาภัพอับโชคเรื่อง ความรักแล้ว โชคชะตายังพัดพาให้เธอมาเจอผู้โดยสารพิลึก ๆ กับวิธีขายขนมจีบสุดพิสดาลอีกต่างหาก  กลับมาเมืองไทยเดือนหน้าเห็นทีต้องเดินสายทำบุญสะเดาะเคราะห์ครั้งใหญ่แล้วสิ   

                “ค่ะดิฉันจะจำไว้ค่ะ”  สุ้มเสียงหวาน ๆ จากคนหน้าสวย

                “จำไว้เลยนะคะ...คุณอเล็กซ์  ฮึม!”