ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาภายในห้องสี่เหลี่ยนสีขาวพร้อมทั้งกินยาที่คละคลุ้งกระจายไปทั่วห้อง
“พี่ฟื้นแล้วหรอครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาไม่ไกลจากบริเวณที่ฉันนอนอยู่สักเท่าไหร่ ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินมาหาฉัน
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มองเห็นผู้ชายที่ช่วยฉันเอาไว้ก่อนจะสลบไป ฉันจำได้ว่าเคยเจอกับเขามาก่อน เจอที่งานเลี้ยงในตอนนั้นที่คุณคานส์พาไป และวันนั้นที่คุณคานส์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็เพราะเห็นว่าฉันออกไปข้างนอกกับผู้ชายคนนี้ แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร
“คุณ….”
“ผมชื่อไวน์ครับ เรียกผมว่าไวน์ดีกว่าอย่าเรียกว่าคุณเลย อายุผมเพิ่งจะสิบเก้าเอง พี่เรียกว่าคุณมันรู้สึกแก่ๆ ยังไงก็ไม่รู้”
เขาพูดออกมายาวเหยียด และฉันเองก็ค่อนข้างที่จะตกใจเมื่อได้รู้อายุจริงๆ ของเขา
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยอลิชไว้”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่เฮียคานส์ไม่มาด้วย ?”
พอฉันถูกเขาถามเรื่องคุณคานส์ว่ามาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้จะตอบ
