หลังจากวงสายฉันก็เดินกลับเข้ามาในคลับ ตอนนี้คุณคานส์กำลังมารับ
“ไปนานจัง” แพรท้วงขึ้นมาเมื่อฉันนั่งลงที่เดิม
“แพรฉันต้องกลับแล้วนะ”
“หื้อ! กลับอะไรของแกเราเพิ่งมาเองนะ”
“ฉันขอโทษ เมื่อกี้คุณคานส์โทรมา ขะ เขากำลังมารับฉัน”
“เดี๋ยวนะอลิช! เขารู้หรอว่าแกอยู่ที่นี่”
“อื้อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารู้ได้ยังไง”
“ต้องให้คนคอยสะกดรอยตามแกแหงๆ เลย”
“……” ถ้าคุณคานส์ทำแบบที่แพรว่ามันก็แย่มากเลยนะ การให้คนคอยสะกดรอยตามมันเหมือนเป็นการคุกคามชีวิตส่วนตัวของฉัน
“ทำอย่างกับหวงแกมาก นี่ถ้าผู้ชายไม่สนใจคงไม่ตามถูกมะ”
“ก็ฉันท้องลูกของเขาอยู่ไง” ฉันหาเหตุผลมาหักล้างคำว่าหวงที่แพรบอก
ไม่มีทางที่คุณคานส์จะหวงฉันหรอก
“แต่เขาไม่เชื่อว่าเด็กในท้องเป็นลูกตัวเองถึงขนาดจะต้องขอตรวจดีเอ็นเอ แบบนี่เรียกหวงเหอะอย่ามาอ้างว่าแกท้องเลย”
“ไปกันใหญ่แล้วแพร เลิกพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว”
ครืด~ โทรศัพท์ในมือ
