“ลุงยังไม่หายคิดถึงเลยจ้ะ… ”
สันต์เกิดอาการแข็งตัวขึ้นมาอีก
“ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ… ”
ระรินน์ช่วยเตือนสติเขาหลังจากเหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนัง
เพราะว่าตอนนี้ใกล้เวลาที่ป้าชื่นกำลังจะเข้ามาเตรียมอาหารเย็นไว้ให้เหมือนเช่นทุกวัน
ประโยคที่ได้ยินทำให้สันต์ยอมหยุด…
ระรินน์รู้สึกโล่งขึ้นมาทันทีที่ท่อนเนื้อลำมหึมาของเขาชักออกมาจากกลีบสวาทที่โดนทะลวงจนเป็นรูกลวงโบ๋ มีน้ำกามสีขาวขุ่นไหลตามออกมาแฉะอยู่ข้างซอกขาของหล่อน
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา
ระรินน์เสร็จจากอาบน้ำ หล่อนเดินเข้ามายังห้องครัวที่อยู่หลังบ้าน เห็นป้าชื่นกำลังเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะเอาไว้ให้เหมือนเช่นทุกวัน
“ป้าชื่นจ๊ะ… วันนี้มีอะไรกินบ้าง”
ระรินน์ถาม
“มีหลายอย่างเลยค่ะ… มีทั้งแกงเผ็ดไก่บ้านและแกงป่าปลาช่อนของโปรดคุณสันต์… ”
“น่ากินจังค่ะ… ดูหน้าตาแล้วต้องอร่อยแน่ๆ”
ระรินน์จ้องมองอาหารในชามกระเบื้องสีขาว
“อาจจะเผ็ดนิดนึงนะคะ… ”
